Lögberg - 19.11.1953, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN, 19. NÓVEMBER, 1953
5
WWWWVVVWWWWW'WWVWVWWV
ÁHIJGAMÁL
LVENNA
Ritstjón: INGIBJÖRG JÓNSSON
UNGUR ÍSLENZKUR PÍANÓSNILLINGUR
Hin unga kona, sem hér um
ræðir, er ekki einungis íslend-
ingum kunn fyrir frábæra
hljómlistarhæfileika sína, held-
ur og öllum þeim er hljómlist
unna í þessar borg; hún telzt
vafalaust með ágætustu píanó-
leikurum Winnipeg borgar. Frá
því hún hóf hljómlistarferil
sinn sjö ára að aldri hjá Miss
Snjólaugu Sigurdson og síðar
hjá Miss Evu Claire hlaut hún
svo að segja árlega ýms náms-
verðlaun fyrir framúrskarandi
hæfilekia og ástundun, og þegar
hún lauk prófi fyrir Licentiaíe
in Music við Manitobaháskóla
1951 hlaut hún gull-medalíu há-
skólans.
Það ár fór hún til Parísar
og innrifaðist til framhaldsnáms
í hinn heimsfræga hljómlistar-
skóla Ecole Normale de Musique
de Paris. Þar naut hún tilsagnar
prófessors Alice Gaultier í
píanóleik, en hún er heims-
kunnur píanisti; má geta þess,
að franska tónskáldið, Gabriel
Fauré, valdi fyrst Mme Gaultier
til að leika tónverk sín og kynna
þau. Ennfremur lagði Thora
stund á Chamber Music og lék
með Henri Benoit Capet strengja
kvartettinum. Capet er víð-
frægur viola-leikari og var þar
bæði viðurkenning og lærdóms-
ríkt að leika á píanó með honum
í kvartett hans.
Thora gekk brátt í félag ungs
hljómlistarfólks frá Canada, en
það félag stuðlar að því að með-
limir þess komi fram opinber-
lega og lék Thora í Canada
House í París. Þetta félag er
deild af stærra félagi, Young
Musicians of Paris, og gerðist
Thora einnig meðlimur þess, því
þeir fá þau hlunnindi að sækja
alla hljómleika í París fyrir
mjög lágt aðgönguverð, og not-
aði Thora sér þau hlunnindi
óspart. Lærdómsríkt þótti henni
að sækja samkomurnar, sem
voru nokkurs konar skólar í
hljómlist. Þar var til staðar
kennari, sem útskýrði ákveðið
tónverk með aðstoð hljómlistar-
fólks. Hann sundurliðaði tón-
verkið og lét syngja eða leika
hvern lið út af fyrir sig, og eftir
að hann hafði gagnrýnt tón-
verkið frá upphafi til enda, var
það sungið og leikið í heild. Af
þessu höfðu hlustendur, sem
vitanlega höfðu með sér nóturn-
ar, mikið gagn. Hinn heimsfrægi
píanisti, Alfred Cortot, sem
stofnaði Ecole Normale de
Musique, veitti hljómlistar-
unnendum fræðslul á þennan
hátt í júnímánuði og sótti Thora
þessi kennslukveld hans, og var
mjög hrifin af túlkun hans á
tónverkunum.
Þegar prófessor Alice Gaultier
hélt sitt árlega nemenda recital
síðastliðið ár valdi hún Thoru
til að leika stærsta hljómverkið
á skránni. Eftir tveggja ára nám
gekk hún undir próf hjá Le
Directeur-General skólans, J.
Morgan, og þegar hann hafði
hlustað á píanóleik hennar gaf
hann henni skriflegt vottorð og
sagði meðal annars: „Hljóm-
listargáfur hennar og tækni eru
með ágætum (of excellence)“.
Slík ummæli fá ekki margir frá
skóla sem þessum.
Nú er Thora komin heim
aftur. Á Frakklandi giftist hún
ungum listamanni, Ronald du
Bois; hann skipar nú góða stöðu
við Vocational Technical School
hér í borg. Þau eiga indælan
lítinn son, sem heitir Paul.
Þegar ég sá hina ungu listakonu
í gær var hún að æfa sig fyrir
hljómlistarsamkomu sína, sem
verður í Sambandskirkjunni á
Thora Asgeirson du Bois
föstudaginn 20. nóv., og munu
margir fagna því að hlusta á
píanóleik hennar á ný og finna
hve hún hefir þroskast í list
sinni á síðastliðnum tveím árum.
Ekki svo að skilja, að almenn-
ingur hafi ekki átt þess kost að
sjá frú Thoru og hlusta á píanó-
leik hannar síðan hún kom heim.
Eins og ávalt áður hefir hún
óspart miðlað íslenzku félags-
lífi af list sinni; minnast margir
með hrifningu undirleiks henn-
ar með söngkonunni góðkunnu,
frú Guðmundu Elíasdóttur, er
hún leysti af hendi með snild
eftir fáar æfingar. En nú heldur
Thora Asgeirson du Bois sjálf-
stæða hljómleika á vegum Ice-
landic Canadian Club, þá fyrstu
síðan hún kom úr Parísarför
sinni, og ættu allir íslendingar
hér um slóðir sem hljómlist
unna, að sækja þá samkomu, því
hér er um verulegan hljómlist-
arviðburð að ræða á meðal
okkar. Ekki einungis okkar á
meðal heldur og í Winnipeg-
borg. Það er óskiljanlegt hve
lítið þessi samkoma hefir verið
auglýst í dagblöðunum okkar.
Hin unga listakona á marga að-
dáendur meðal hljómlistarfólks
hér í borginni, og er það slæmt
ef hljómleikar hennar fara fram
hjá þeim, án þess þeir viti um
þá. Við megum ekki við því að
fela fyrir öðrum okkar bezta
listafólk, en í þeim hóp er
Thora Asgeirson du Bois.
Söngkonan kvödd
Seinnipart síðastliðins laugar-
dags efndi stjórnarnefnd Þjóð-
ræknisfélagsins til kveðjuboðs í
heiðursskyni við söngkonuna
frú Guðmúndu Elíasdóttur, er
þá hafði lokið sigurför sinni um
ýmissar fjölmennustu bygðir ís-
lendinga í Manitobafylki. —
Kveðjuboðið var haldið á hinu
fagra og vingjarnlega heimili
þeirra Guðmanns Levy og frú
Margrétar Levy að 185 Lindsay
götu, en þessi mætu hjón eru
víðkunn að alúð og risunu.
Forseti Þjóðræknisfélagsins,
Dr. Valdimar J. Eylands, ávarp-
aði frú Guðmundu með afar-
snjallri ræðu, þakkaði henni
komuna, og lét þess getið, að
um hana mætti réttilega segja,
að hún hefði komið séð og
sigrað; í lok máls síns afhenti
Dr. Valdimar frú Guðmundu
sjóð nokkurn til minja um
heimsóknina, en frúin þakkaði
af hrærðum huga alla þá góð-
vild, er hún hefði orðið aðnjót-
andi hvar, sem leið hennar lá;
einnig tóku til máls prófessor
Finnbogi Guðmundsson og Ein-
ar P. Jónsson.
Frú Guðmunda lagði af stað
áleiðis til New York á mánu-
dagsmorguninn.
Jakob Sigvaldason
landnámsmaður og bóndi í Víðisbygð í Maniloba
Jakob Sigvaldason var fædd-
ur í Winnipegborg 25. nóv. 1884.
Foreldrar hans voru Sigvaldi
Jóhannesson, frá Gröf á Vatns-
nesi í Húnavatnssýslu, og kona
hans Ingibjörg Magnúsdóttir
Jóhannesson.
Þegar Jakob var um ársgam-
all fluttu foreldar hans til
Gimli, námu land og bjuggu að
Grund og þar ólst Jakob upp
með þeim, utan tveggja ára
bils, er foreldrar hans dvöldu á
ný í Winnipeg.
Jakob varð snemma mann-
vænlegur og duglegur til verka.
Um 15 ára að aldri fór hann í
þreskingarvinnu — innti af
hendi fullorðins manns vinnu
og hlaut fullorðins manns
kaup; vann jafnan hvaða helzt
vinnu sem fáanleg var.
Stuttu eftir aldamót var opn-
uð upp til heimilisréttar hin
víðlenda bygð í Norð-vestur-
hluta Nýja-íslands, er síðar
hlaut nafnið Víðisbygð. Þar nam
Jakob sér land árið 1903; var
hann og bræður hans Jóhannes
og Björn fyrstu landnemarnir
þar. Og þar bjó hann ávalt
síðan. Þann 27. marz 1907
kvæntist hann Unni Snorra-
dóttur Johnson, ágætri konu og
þróttmikilli; bjuggu þau stóru
og farsælu búi og ólu upp hóp
mannvænlegra barna, sem hér
eru talin:
Kristján Ingvar, kvæntur
Phyllis Foster,. bóndi í Víðis-
byggð.
Arnfríður, gift Harold Foster,
búsett í Framnesbygð.
Geirþrúður, gift Harry Floyd,
búsett í Víðisbygð.
Jakob, kvæntur Ósk Jónas-
son, búsett í Árborg.
Erlendur, ókvæntur, býr með
móður sinni í Víðisbygð. Barna-
börn Sigvaldason’s hjónanna
eru 18 að tölu. Tveir bræður
Jakobs eru á lífi: Ólafur í North
Battleford, Sask., og Sigurður,
bóndi í Víðisbygð. Systir hins
látna er Anna, Mrs. Halldór
Austmann, Árborg, Man.
Með Jakobi Sigvaldasyni er
styrkur maður og þróttmikill
burtu fluttur af þessu tilveru-
sviði, einn af frumlandnáms-
mönnum hinnar glæsilegu og
yngstu bygðar Nýja-íslands; og
alla tíð frá því að hann nam
þar land hafði hann svo að segja
átt þar heimili, og stöðugt búið
þar og starfað í 46 ár. Umsvifa-
mikill og áræðinn var hann í
búskap og framkvæmdum.
Starfsþrek hans óvenjulega
mikið, er entist honum til dag-
anna enda — svo að hann þoldi
vel alt er hann á sig lagði. —
Samfara líkamsþreki átti hann
þá skapfestu, er gerði hann hinn
þolgóða mann í allri ævibar-
áttu hans. Hygg ég að upplag
lians og skaphöfn öll væri ó-
venjulega norræn. Þegar að
hann gaf sér tíma til — eða
milli verka — las hann öllum
stundum er hann mátti. Sér-
staklega voru íslendingasögurn-
ar honum hugnæmar og óþrot-
legt aðdáunarefni; enda dáðist
hann alla ævi að manndómi og
hreysti, hvort heldur hann var
skráður í sögum og sögnum for-
feðra vorra,. eða birtist á vett-
vangi hins hversdagslega lífs. 1
hvívetna var hann hinn ábyggi-
legasti og gat sér tiltrú sam-
ferðamanna sinna fyrir skilvísi
og heiðarlega framkomu — sam-
fara drenglyndi, er sönnum ís-
lendingi ber jafnan að sýna.
Unnur kona hans var honum
hin mikla og hagkvæma hjálp
á langri og farsælli samfylgd
þeirra. Eins og eiginmaður henn-
var hún gædd þeirri festu og
þróttlund, er mætti harðri lífs-
baráítu með ráðnum huga til at-
hafna — samfara sigurvegarans
hugarfari. Börn þeirra urðu
þeim snemma einkar hjálpleg —
og voru árla ævidags síns að
verki foreldrum sínum til að-
„Árla skal rísa sá er
á yrkjendur fáa, og
ganga snemma á út."
Jakob Sigvaldason
stoðar — og atbeina — þótt flest
færu síðar að heiman til að
heyja sína eigin ævibaráttu.
Jakob var ástríkur eiginmað-
ur og f&ðir og fórnaði fúslega
kröftum sínum í þágu ástvina
og fyrir hag heimilis síns. Alla
ævi var hann barngóður maður.
Sérstaka ánægju hafði hann af
barnabörnum sínum og fann
hjartfólgna ánægju og gleði í að
vera umkringdur af þeim, og
vænti mikils af hinni nýju og
komandi kynslóð.
Dauða hans bar að, er hann
var að verki sínu; festist hann í
vélarbelti og hlaut af því svo
mikil meiðsli, að hann var lát-
inn 4 klst. síðar. Útför hans fór
fram frá Víðis-Hall þann 13.
október. Að sögn viðstadds vin-
ar hins látna manns voru um 500
mann viðstaddir útförina.
Með Jakobi er afkastamikill
og óvenjulega duglegur starfs-
maður kvaddur með söknuði og
trega af öllum ástvinum hans, og
með virðingu og þökk af hálfu
samherjaliðs og sveitunga. —-
Hann vann meðan dagur entist.
„Maðurinn fer út til iðju sinnar
fram á kvöld“, mátti heimfæra
um hann. Hann var sigur-
vegari í harðri lífsbaráttu — og
hjálpaði með eigin framtaki að
bera fram til sigurs hina glæsi-
legustu sveit, er hann hafði
lengst ævinnar helgað starfs-
krafta sína.
S. Ólafsson
☆
— ÞAKKARORÐ —
Okkar innilegasta þakklæti
viljum við tjá öllum þeim, sem
heiðruðu útför eiginmanns míns
Jakobs Sigvaldasonar, föður
okkar, afa og tengdaíöður með
nærveru sinni, blómagjöfum og
öll hluttekningarskeyti, sem
okkur voru send.
Guð blessi ykkur öll!
Mrs. Unnur Sigvaldason,
börn hins lálna,
tengdabörn og barnabörn.
☆
Minning
JAKOB SIGVALDASON.
bóndi að Víðir. Man.
Dáinn 9. oklóber 1953
Ævi þinnar endir,
afli véla knúinn,*
sem að hreif þig héðan,
hérvistin er búin.
Störf til hinztu stuncter,
starfið þitt var merki,
sem þú ætíð unnir,
unun fannst í verki. —
Hér sem hetja sýndi,
heimilinu að vinna
það, sem þörfin krafði,
því var gott að finna,
afkomu sem átti
óskir vona beztu,
hugur þinn því hafði
heilladrjúga festu. —
Hann lézt af slysi.
Ekkjan, börnin, eiga
ætíð minnig þína
"'þ
ý Okkar a tMilli Sagt ^
" Eftir GUÐNÝJU GÖMLU *
Hafið þér í hyggju að kaupa hús? Farið varlega í sakir og
rasið ekki fyrir ráð fram. Hafið í huga að þér eruð að stíga
mikilvægt spor. Stofunin The Better Business Bureau ráðleggur
fólki að ráðgast við lögmann uhi slík kaup. Þetta er afar áríðandi.
Svo skuluð þér athuga hvenær húsið er til taks, legu þess og
nágrenni, einnig þarf að athuga umbótakostnað og skatta og
fjarlægð frá skóla. .Sannfærið yður einnig um það, hvort verk-
smiðjur séu í nálægð. Það er síður en svo, að í ódýrasta húsinu
séu falin beztu kjörkaupin, fjöldi góðra húsa fást til kaups nær
sem vera vill.
Hafið það jafnan í huga, er þér kaupið hús, hvers þér þarfnist
í innanstokksmunum. í Canada leggja húsmæður mikla áherzlu á
það, að húsmunir séu sem allra handhægastir, og ég er þeim
sammála um það, að óþarfa strit við heimilishald og elhússtörf
eigi að útiloka. Góð eldavél eins og GURNEY hefir afar mikið
gildi fyrir heimilshaldið; þetta er ein bezta eldavélin í Canada,
og við notkun hennar verður eldamenskan leikur einn.
-------☆--------
Við erum tæpast búnar að ná okkur eftir afmælisveizlu elzta
drengsins; hann byrjaði að gæða sér á rjómaís og kökum, meðan
ég var úti og svipaðist um í búðunum og kom þá auga á FACE-
ELLE pappírsklútana, og þá réðst fram úr augnabliks vandræðum
mínum; þetta kom sér vel fyrir drenginn. Þessi klútar fást í
bláum, leirljósum og gulum lit. Það kemur sér vel að hafa
FACE-ELLE ávalt við hendina.
-☆-
Menn tala oft um mismuninn á bankainnstæðu og Gurney
innstæðu, að vísu er þar nokkur mismunur, en hvorttveggja hefir
sitt sérstaka gildi. Hjá IMPERIAL BANKANUM
CANADISKA hefi ég bæði fastan reikning og
hlaupareikning, út úr hlaupareikningnum greiði
ég venjulega gjöld, en legg inn í sparisjóðsreikn-
inginn það, sem afgangs er. Það sem ég auk þess
spara að frádrengnu heimilishaldi nota ég til
greiðslu af andvirði Gurney eldavélarinnar, sem reynzt hefir mér
hin mesta hjálparhella. Af öllu því, sem ég legg inn í IMPERIAL
BANKANN, fæ ég lögákveðna vexti og fulla tryggingu. Þetta er
bankinn, sem byggður er á þjónustu.
-------☆--------
Margir vinir mínir, sem einnig eru nýir Canadamenn, ræða
oft um það, hvað margt sé frábrugðið því, sem viðgekst í heima-
landinu og er það að vonum; er þar venjulegast
matur á borðum alt kvöldið. í Canada er það
algengt að vistir séu framreiddar síðla kvölds og
er þá engan veginn óvanalegt, að smurt brauð
með áleggi af osti, tómötum og síðu-fleski sé á
boðstólum og koma þá til sögunnar DEMPSTER’S brauðin frægu,
ekki sízt ef kalt er í veðri. Þeir sem nota DEMPSTER’S brauð eru
sannfærðir um þetta. ,
fagra í huga og hjarta,
hún mun björt þar skína.
Ættmenn, — vinir allir, —
ætíð nafn þitt geyma.
Byggðin kært þig kveður,
knár þar áttir heima. —
Burtu heims frá hretum,
héðan burt ert liðinn,
lífs að fögru landi,
ljúf þar verður biðin
eftir ástvin þínum,
annars heims að finnast,,
geta þar með gleði,
góðrar samleið minnast! —
B. J. Hornfjörð
Kveðjuorð til
Betelbúa
Vistmenn og vinir að Betel:
Ég finn ástæðu til að þakka
samfundina í sumar, þótt
skemmri væru, en ég hefði
óskað. En það er eins og ekki
sé hægt að komast fram hjá
þeirri illu tízku, að þurfa ævin-
lega að vera að flýta sér, — ef
ekki maður sjálfur, þá sá eða
sú, eða þeir, sem mann langar
til að tala við, eða þarf að hafa
einhver skipti við. Þetta er illa
farið og virðist ástæðulítið, því
að ekkert er vísara en það, að
við náum öll háttunum hinztu á
tilsettum tíma, þótt asinn sé ögn
minni á okkur en raun sýnir.
Það var ætlun mín, er ég
kvaddi ykkur í sumar, að koma
til ykkar aítur, áður en ég hyrfi
úr þessu landi. En margt gengur
verr en varir. Er ég kom til
Winnipeg úr síðustu för minni
um íslendingabyggðir hér
vestra, seint í september síðast-
liðnum, hafði ég svo mikið að
gera (í borginni), að mér vannst
ekki tími til að koma niður eftir
til ykkar til að kveðja ykkur og
rabba við ykkur, eins og ég
hafði hugsað mér, og þykir mér
það svo mikið miður, að það
skyggir á ánægju mína aí vestur
för minni, sem er þó að öðru
leyti eins og ljúfur sóiskins-
dagur.
Þá kveðju- og heillaósk, sem
ég hefði tjáð ykkur með hand-
taki og mæltum orðum, ef ég
hefði til ykkar komið, — færi
ég ykkur nú í anda með þessum
íáu og fátæklegu línum, sem ég
bið vin minn að lesa ykkur.
Við erum öll á heimleið. Að-
eins þurfum við misjafnlega
lengi að bíða: — sumir stundir,
aðrir daga og enn aðrir ár. En
engum er gleymt og enginn þarf
að kvíða. Yfir öllum er vakað.
Og gott er þeim til heimferðar
að hugsa, sem lengi hafa strítt
og trúverðuglega barizt.
Veit ég að þið hafið skráð og
skapað fagran kafla í sögu ætt-
arlands ykkar og feðraþjóðar
með dáðríku lífi og drengilegri
baráttu meðan kraftar entust, og
trúi ég og bið, að ykkar biði
hlutskipti hins trúa þjóns, og við
ykkur verði sagt, er ævidagur-
inn er allur: „Gott, þú góði og
trúi þjónn, yfir litlu varstu trúr,
yfir mikið mun ég setja þig.
Gakk inn til fagnaðar Herra
þíns.“
Þótt mörgum kunni að'finnast
hann geti tekið undir með
Matthíasi okkar og sagt eins og
hann undir ævilokin:
„Bráðum kveð ég fólk og frón
(og) fer í mína kistu,
rétt að segja sama flón
sem ég var í fyrstu“, — þá vona
ég þó, að öll höfum við eitthvað
lært á ævinnar löngu eða
skömmu og oft erfiðu ferð, —
eitthvað, sem fær lyft okkur ögn
upp eftir þroskastiganum og
fært okkur ei-lítið fram á leið.
Höfum það í huga; vinir
mínir/ er okkur finnst þroska-
gangan örug og hæg, að lífið hér
er skammt, en þroskans leið er
löng.
Ég kveð ykkur svo öll með
þökk fyrir samfundina í sumar
og fel ykkur í skjól hans og
vernd, sem hefur gefið oss líf og
mál og lagt oss kærleikann í
brjóst.
Lifið í guðs friði.
Ykkar einlægur:
Einar Siurlaugsson