Lögberg - 08.07.1954, Blaðsíða 7

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 8. JÚLÍ 1954
7
Kven-sendibílstiórinn
Mörgum þótti það mikil býsn
fyrir rúmum 22 árum, er ung
stúlka sást aka sendiferðabíl um
götur bæjarins, og enn kárnaði
gamanið, þegar hún sást rogast
°ieð smjörlíkiskassa út úr bíln-
um og inn í búðir kaupmanna
^ér í bænum. Sumir töldu, að
þetta væri fráleitt starf fyrir
kvenmann, og eitthvert „nýmóð
ms“ uppátæki, sem ekki næði
neinni átt.
En stúlkan, sem ók sendi-
ferðabílnum svo snarlega um
bæinn, rogaðist með smjörlíkis-
kassana og seldi kaffi og krydd-
vörur um leið, kærði sig koll-
°tta. Hún undi starfanum vel, —
máske meðal annars vegna þess,
að hún vissi sem var, að hún var
brautryðjandi í þessum efnum
bér á landi, og að fjöldi annarra
blómarósa bæjarins sáröfund-
uðu hana af bílnum, derhúfunni
°g leðurjakkanum, sem heyrðu
úl þessum nýstárlega starfa.
f dag myndi enginn veita því
athygli þótt stúlka æki sendi-
ferðabíl. Við lifum á öld kven-
frelsis, kvenréttinda og jafnræð-
ls á flestum sviðum, og nú þykir
kvenfólkið hlutgengt til nær
allrar vinnu. En það er ekki úr
vegi að rifja upp í Samborgara-
þættinum 1 dag, því að þetta
þóttu mikil tíðindi er þau gerð-
Ust, og „Litli Svanur“, bíllinn,
sem þessi djarfi sendibílstjóri
ók, vakti umtal og forvitni, sem
margir minnast enn í dag, þótt
liðin séu rúm 22 ár.
Þessi fyrsti kven-sendibíl-
stjóri Islands heitir Hulda Dag-
mar Gunnarsdóttir, og fyrir
nokkrum dögum heimsótti ég
bana á Grettisgötu 2, þar sem
hún bauð mér upp á kaffi, pönnu
kökur, bananaköku og fleira
góðgæti og þetta var það, sem
hún sagði:
Ég er ekkert feimin við að
segja til um aldur minn. Ég er
fædd 8. maí 1912 í Þingholtun-
Um, nánar tiltekið Þingholts-
stræti 8, næsta húsi við Guten-
berg. Foreldrar mínir eru Gunn-
ar Ólafsson, bílstjóri nætur-
læknanna um árabil, og Guð-
hjörg Kristófersdóttir, sem nú
er búsett í Danmörku. Ég ólst
aðallega upp hjá ömmu minni og
afa, Ástríði Jónsdóttur og Kristó
fer Bárðarsyni, en þau fórust í
eldsvoða á Bergþórugötu 16 fyr-
lr nokkrum árum.
Fyrstu fimm ár ævi minnar
hjó ég í Þingholtsstræti, en frá
fhnm ára aldri fram að ferm-
irigu á Grundarstíg 3, í húsi
Steingríms heitins Arasonar. —
f^að var gaman að alast upp í
^ingholtunum. Þar var nóg af
skemmtilegum krökkum, bíla-
umferð var lítil, og gott svigrúm
til ýmissa leikja, en götur og
húsagarðar voru okkar leikvell-
lr. eins og títt var um krakka í
þsnn tíð í þeirri Reykjavík, sem
nú er óðum að hverfa.
Við „hurfum fyrir horn“ hjá
fsrsóttahúsinu, og oft hentum
Vlð okkur niður af steinveggn-
Um ofan við Miðstræti 5, en þar
Var gott um felustaði. Annar
felustaður, sem mikið var notað-
Ur. var bak við Guðspekifélags-
húsið. Það hlýtur að hafa verið
meira gaman að vera krakki í
þá daga en nú, haldið þér það
ekki?
Eg gekk í Miðbæjarskólann,
enda ekki um aðra skóla að
rmða þá, — enginn Austurbæjar
skóli, Melaskóli eða Laugarnes-
®kóli. Skólastjóri var þá Morten
ffansen og síðar Sigurður Jóns-
Son- Aðalkennari minn var Ás-
Seir Magnússon, en auk þess
enndi mér fröken Guðlaug
rason. Hún kenndi skrift, eins
°g margir rosknir Reykvíkingar
^mnast. Hún þótti víst oft hörð
1 °rn að taka, hélt uppi járn-
aSa, og brá stundum reglustrik-
a loft, — en alltaf var hún
skuleg við mig. Guðrún Daní-
sdóttir kenni kristin fræði, ljúf
°na 0g gðð, sem öllum þótti
Va?ut um.
fermdist í Dómkirkjunni
vorið 1926 hjá séra Friðrik Hall-
grímssyni. Það var víst önnur
ferming séra Friðriks hér, að
mig minnir.
Svo urðu nokkur umskipti í
lífi mínu, því að ég fór til Dan-
merkur mánuði síðar.
----☆-----
Gekk í svefni
Mig langaði alls ekki til þess
að fara til Hafnar, því að hér
heima kunni ég svo vel við mig.
En ýmsar ástæður lágu til þess,
að svo varð að vera. Ég fór með
íslandinu gamla með föðursyst-
ur minni, Unni ólafsdóttur. A
nóttunni var ég bundin við
hana, því að ég hafði átt vanda
til þess að ganga í svefni. Allt
gekk þetta vel, og svo einkenni-
lega vildi til, að eftir þessa sjó-
ferð hefi ég aldrei gengið í
svefni. Annars var þetta mesta
vandræðaástand, og ég man
eftir því, að oft faldi afi útidyra-
lykil fyrir mér, til þess að ég
tæki hann ekki í svefni og labb-
aði út. En venjulega fann ég
lykilinn — sofandi, — enda þótt
ég hefði ekki hugmynd um, hvar
hann væri falinn. Fólkið mitt
átti sem sagt í erfiðleikum með
mig vegna þessa. En sem sagt,
þetta hvarf við sjóferðina. —
Ég var í Höfn á fjórða ár, — bjó
úti á Norðurbrú. Ég var aðstoð-
arstúlka á heimili Brönnums
nokkurs húsameistara, ágætu
fólki, sem átti hvert bein í mér.
Stjúpi minn reyndist mér líka
ágætlega, svo að það var ekki
þessu fólki að kenna, að mér
leiddist, en mig langaði samt
heim til Islands.
Svanur fer af stað
Heim kom ég sumarið 1929.
Svo bjó ég hjá pabba í ein tvö
ár, en árið 1930 var fyrirtækið
Svanur stofnað, rétt fyrir jólin.
Mig langaði til þess að fá þar
einhverja vinnu, og fór að tala
við H. J. Hólmjárn forstjóra, en
hann var tengdur mér. Hann
var þá nýbúinn að ráða stúlku
og gat ekki fengið mér neitt að
gera. En svo vildi það til, að
stúlka þessi varð fyrir slysi,
meiddi sig á hendi, og var ég þá
beðin að aðstoða í forföllum
hennar. Það var við pökkun á
smjörlíki. Þá var minna um
vélakost. Við mótuðum smiör-
líkið og slógum svo utan um það
pappír. Þetta var erfitt verk, og
lítið um samtök þeirra, sem
unnu í iðnfyrirtækjum. Við
byrjuðum kl. 7 á morgnana, en
réðum því, hve lengi við ynnum.
Okkur var sagt að ljúka við tvo
eða þrjá strokka, og svo fór það
eftir dugnaði okkar, hve lengi
við vorum að þessu. Oft vorum
við búin kl. 2 eftir hádegi, —
unnum þetta líkt og ákvæðis-
vinnu. Eftirspurn eftir smjörlíki
óx, og ég varð vongóð um, að
mér yrði ekki sagt upp vinn-
unni.
Dramur, sem rættist
Síðan bar það til, sumarið
1931, að starfsfólki í Svaninum
var boðið í bílferð til Þingvalla.
Meðal þátttakenda var Júlíus
heitinn Kolbeins, sem var með-
eigandi í fyrirtækinu. Við tók-
um að spjalla saman, og hann
skýrði mér frá því að innan
tíðar væri væntanlegur lítill bíll
til viðbótar þeim, sem fyrir var,
og átti að aka út smjörlíki í
honum og öðrum vörum, sem
Svanúr framleiddi. Ég sló því
þá fram, að ég kynni á bíl, —
hafði lært hjá pabba. Mig
dreymdi sem sé um að fá að aka
þessum bíl. Þetta var óska-
draumur minn. Svo leið fram á
haust. Þá kallaði Hólmjárn á
mig inn á skrifstofu til sín. Ég
hélt helzt, að nú ætti að reka
mig. En það var nú ekki. Hann
spurði mig, hvort ég vildi
aka nýja bílnum. Ég hélt nú
það, og lá við, að ég hrópaði upp
yfir mig af kátínu. Svo tók ég
bílpróf 23. október 1931 og þar
með hófst bílstjóraferill minn.
„Liili Svanur"
Þetta var lítill Austin-bíll,
númer RE-966, kallaður „Litli
Svanur“, enda var fagurlega
málaður aftan á hann hvítur
svanur. „Litli Svanur“ varð
fljótlega vinsæll í bænum, enda
alger nýjung. Ég fór venjulega
með 200 kg. af smjörlíki út á
morgnana, fór fyrst upp á
Hverfisgötuna, niður Laugaveg,
og síðan um Njálsgötu og
Grettisgötu. Sumir kaupmenn
vildu, að ég kæmi til þeirra fyrr,
færi ekki hina tilskildu „rútu“.
Starfinu fylgdi eins konar ein-
kennisbúningur, derhúfa með
silfurlitum svani, og brún leður-
úlpa. Þetta vakti óhemju at-
hygli í byrjun. Fólk utan af
landi, sem kom í bæinn, hafði
heyrt um þetta fyrirbæri, og
spurði mig stundum, hvort ég
væri „litla stúlkan í svanabíln-
um“. Þá vildu aðrar stúlkur
komast í svipað starf, en kaup-
menn sáu, að þetta var síður en
svo út í bláinn. Enda fór það
svo, að síðan fékk skóverzlun
Lárusar sér bíl og stúlku, enn-
fremur Silli og Valdi, Kaupfé-
lag Reykjavíkur og fleiri.
Lærði af reynslunni
Vinnan og aksturinn gengu
vel. En þó varð ég einu sinni
fyrir slæmu áfalli, hinu eina,
sem ég hefi orðið fyrir bæði
fyrr og síðar í sambandi við
akstur. Ég kom niður Vitastíg
með tóman bílinn. Þá bað
Hólmjárn mi^ að skreppa með
sig niður í banka, — það lægi
mikið á. Við ókum niður Vatns-
stíginn og niður á Skúlagötu. Á
undan mér var vörubíll. Ég
ætlaði fram úr honum og flaut-
aði, þá jók hann hraðann, og
hætti ég þá við það, ók á eftir
honum. Svo uggði ég ekki að
mér, og allt í einu snarstanzaði
bíllinn á undan mér, með þeim
afleiðingum, að „Litli Svanur“
rakst aftan á hann. Vatnskass-
inn gekk inn, vatnið flóði á göt-
una, og fleiri skemmdir urðu.
Ég man, að Hólmjárn tautaði:
„Þá er þessi búinn að vera“.
Svo var bíllinn dreginn inn í
port hjá Garðari Gíslasyni, og
þar stóð hann undir striga-
ábreiðu í mánuð, meðan verið
var að fá í hann varahluti. Ég
var alveg eyðilögð út af þessu.
En mikið held ég, að ég hafi lært
af því. Síðan hefi ég aldrei orðið
fyrir neinu slíku, ekki svo mikið
sem skrámað bíl, og hefi þó ekið
mikið.
Var mér ofviða
Ég ók „Litla Svan“ í rúm 3 ár.
Það var mikið at og hörð sam-
keppni. Ég man, að oft hitti ég
keppinauta mína frá hinum
smjörlíkisgerðunum, Guðmund
hjá Smára, Einar í Ljóma og
Ásgarðs-manninn, sem ég man
ekki hvað hét, hjá kaupmönn-
um. Aldrei var talazt við, —
þetta var svo hörð samkeppni.
Samt vorum við beztu vinir.
Mér gekk ágætlega sölumennsk-
an, því að ég stundaði hana jafn-
framt akstrinum. Tók ég pant-
anir á smjörlíki, kaffi og efna-
gerðarvörum. Kannske mér hafi
gengið svona vel af því að ég
var kvenmaður, að minnsta
kosti vildu kaupmenn mjög
gjarna verzla við mig. Ásbjörn
frændi minn Ólafsson var líka
sölumaður hjá Svan þá, og ók
hinum bílnum á móti mér. Hann
var hörkuduglegur sölumaður.
Stundum fórum við í alla spítal-
ana og hótelin og seldum mikið.
Ég komst upp í 900 kg. á dag,
sem þótti ágætt. En svo varð
þetta of erfitt, og þegar ég hætti,
varð ég að liggja í rúminu í
nokkra mánuði, — ég hafði bók-
staflega ofreynt mig á smjör-
líkiskössunum.
í Fjörðinn
Tvisvar í viku fór ég suður í
Fjörð. Þá var ég rríeð hlaðinn bíl
af smjörlíki, en auk þess tók ég
oft vörur fyrir tóbakseinkasöl-
una, sem hafði engan bíl, venju-
lega sígarettur, rjól og þess
konar. Þá var „Litli Svanur“
sneisafullur. Ég fór venjulega
BERLÍN — Tvískipta höfuðborgin
Áður en seinni heimsstyrjöld-
in hófst, voru 4.240.000 manna í
Berlín, og hún var þá ein af
fjórum stærstu borgum í heimi,
hreinleg borg og menningar
miðstöð.
En að stríðinu loknu 1945 var
svipur borgarinnar allur annar.
í stríðinu hafði 71.000 smálest-
um af sprengiefni verið ausið
yfir hana og 28.000 hús voru í
rústum. Og þá voru þar ekki
eftir nema 2.880.000 manna.
í stríðslok réðu Rússar einir
lögum og lofum í borginni og
hegðuðu sér þar að eigin geð-
þótta í sigurvímu hins volduga.
En með Potsdamsamþykktinni
var svo ákveðið að Berlín skyldi
skipt í fjögur hernámssvæði og
herstjóri settur yfir hvern
borgarhluta-. Var það í öndverð-
um júlí 1945 að Bretar, Frakkar
og Bandaríkjamenn tóku við
yfirráðum hernámssvæða sinna
og neyddust Rússar þá til að
yfirgefa mikinn hluta borgar-
innar. Þá var eins og þungu
bjargi væri létt af íbúum
Vestur-Berlínar.
Samvinnan milli hinna sigr-
andi stórvelda fór fljótt út um
þúfur. Þegar á árinu 1946, hófu
blöðin í Austur-Berlín, sem
gefin voru út með leyfi og undir
umsjá Rússa, harðvítugan áróð-
ur gegn Bandaríkjamönnum,
kölluðu þá yfirgangsseggi og
kúgara og öllum illum nöfnum.
— Það var skipulagður áróður
af hendi Rússa. — Blöðin í
Vestur-Berlín tóku upp þykkj-
una fyrir hernámsyfirvöldin
þar og gengu þannig klögumál-
in á víxl, en jafnframt breikk-
aði „vík á milli vina“. Snemma
í október 1947 byrjuðu Rússar á
því að taka fasta alla þá menn
í Austur-Berlín sem höfðu blöð
frá Vestur-Berlín í fórum sín-
um. Jafnframt bönnuðu þeir
málfrelsi.
I árslok 1947 hafði fólki fjölg-
að svo í Berlín að nú voru þar
3.250.000 manna.
Á miðju ári 1948 breikkaði
suður eftir kl. 2 og kom aftur í
bæinn fyrir 7 til þess að gera
upp. Einu sinni var ég send til
Þingvalla með smjörlíki, kaffi
og fleira. Þetta var á laugardegi,
og gleymzt hafði að panta þess-
ar vörur til hótelsins þar. Þetta
var ágæt ferð, og mér þótti gam-
an að svona langferðum, enda
gekk allt vel.
Gamansamir kaupmenn
Margir kaupmannanna, við-
skiptavina minna, voru spaug-
samir, og ortu til mín vísur. Ég
átti heilan kassa af þeim, en það
brann allt saman á Bergþóru-
götunni. Þetta man ég af kveð-
skapnum:
Mér leiðist eftir Litla Svan,
mig langar að hann til mín
fljúgi.
Á ýmsa vegu ég á hann trúi,
þótt ýmist sé það of eða van.
Mig langar til a ðeiga Litla
Svan.
Ég er hrakinn, hrjáður,
hreint af öllum stúlkum
smáður.
Þó lifir í mér leyndur þráður,
þótt ýmist sé það of eða van.
Mig langar til að eiga Litla
Svan.
Nú er „Litli Svanur“ allur,
og undanfarin 12 ár eða svo hefi
ég annazt húshald fyrir Ás-
björn frænda, sem alltaf hefir
verið mér fjarska góður. En nú
hefi ég sótt um bíl. Ég hefi ekið
bíl í 23 ár, — og ætli nefndin
láti mig ekki fá bílinn? Mér
finnst, að hún gæti vel gert það.
---------------☆----
Svo lýk ég úr kaffibollanum,
og þakka fyrsta kvensendibíl-
stjóranum ánægjulegt rabb. Um
leið og ég vind mér út úr dyrun-
um læt ég þá ósk í ljós, að henni
verði að ósk sinni og fái bílinn,
sem hún hefir sótt um.
—VISIR, 4. maí
enn bilið milli borgarhlutanna,
því að þá tóku Vestur-Þjóð-
verjar upp hina nýju mynt og
orsakaði það mikla truflun á
viðskiptum að sinn gjaldeyrir-
inn var nú í hvorum borgar-
hluta. Þá svörðuðu Rússar með
samgöngubanni við Vestur-
Berlín og hugðust mundu flæma
hernámsstjórnir Vesturveldanna
þaðan. Berlín er eins og ey inni
í hernámssvæði Rússa — Aust-
ur-Þýzkaland — og þess vegna
gátu þeir stöðvað allar sam-
göngur á landi og eftir skipa-
skurðum. Og með því að hindra
alla aðflutninga á matvælum,
fatnaði og eldsneyti hugðust
þeir koma á hungursneyð meðal
hinna 2.500.000 íbúa Vestur-
Berlínar og neyða þá til að leita
á sínar náðir. Jafnframt yrði þá
hernámsstjórnir Vesturveldanna
að hrökklast þaðan með van-
sæmd. — Þannig hugðust Rúss-
ar ná allri Berlín undir sig. En
Vesturveldin svöruðu með því
að koma á hinni svokölluðu
„loftbrú“ milli Vestur-Þýzka-
lands og Vestur-Berlínar, og
tókst það svo vel, að fyrirætl-
anir Rússa fóru út um þúfyr.
Sumarið 1949 var svo komið
að hvert mannsbarn hefði getað
séð þann mun, sem orðinn var
á Austur-Berlín og Vestur-
Berlín. Munurinn var svo mik-
ill að menn gátu séð hann út
um glugga á járnbrautarlestum,
sem gengu milli borgarhlutanna.
— Allar búðir í Vestur-Berlín
voru fullar af vörum og menn
gátu gengið þar inn og keypt
hvað sem þeir girntust. En í
Austur-Berlín var það hæpið, að
menn gæti fengið þær vörur, er
þeir höfðu fengið skömmtunar-
seðla fyrir.
Þá um haustið var'stofnað hið
svokallaða „þýzka lýðræðisríki"
fyrir austan járntjaldið og þá
var kallað að Austur-Berlín
væri miðdepill lýðræðisins. En
það varð brátt ljóst að þar var
ekkert lýðræði. Þar var allt
stjórnarfyrirkomulag sniðið eft-
ir rússneskri fyrirmynd. Her
var stofnaður, konur voru skyld-
aðar til að vinna karlmanns-,
verk og ganga í hinar svoköll-
uðu vinnufylkingar, sameignar-
búskapur var fyrirskipaður að
rússneskri fyrirmynd, njósnar-
lögregla var stofnuð til að
snuðra um menn, menn voru
teknir á götum úti og leitað á
þeim, eða sóttir heim til sín og
látnir hverfa. 1 staðinn fyrir lýð-
ræði var hér komið lögreglu-
ríki.
Nú þótti það ekki lengur
henta að hernámssvæðin lægi
saman, heldur var nú gert belti
á milli þeirra allt frá Eystrasalti
til landamæra Tékkóslóvakíu.
Voru bændur reknir af þessu
svæði, en leppstjórnin í Austur-
Þýzkalandi lagði það undir sig.
í staðinn fyrir afmörkun her-
námssvæða, var Þýzkaland þar
með klofið og gerð landamæri
milli Austur- og Vesturhluta
þess. Jafnframt þessu voru reist menn
varnarvirki á þessum landa-
mærum að rússneskri fyrir-
mynd. — Kennsla í vopnaburði
var fyrirskipuð í verksmiðjum,
skólum o. s. frv. Þarna var verið
að vopna alþýðu, alveg eftir
fyrirmynd Hitlers sáluga.
Eftir því sem harðstjórnin í
Austur-Þýzkalandi færðist í
aukana, eftir því jókst flótta-
mannastraumurinn til Vestur-
Berlínar. Árið 1950 komu þang-
að 300 flóttamenn daglega að
meðaltali. En árið 1952 komu
þangað 124.300 flóttamenn. Einn
dag í júní nam tala flóttamann-
anna 5000. Þessir menn höfðu
flúið heimili sín og jarðir, þar
sem forfeður þeirra höfðu búið
mann fram af manni, vegna
þess að þeir vildu ekki ganga í
samyrkjubúin og voru hræddir
um að þess vegna mundu þeir
teknir höndum og settir í þrælk-
unarvinnu. En það voru ekki að-
eins bændur, sem flýðu. — Með-
al flóttamannanna voru kaup-
sýslumenn, læknar, menn af öll-
um stéttum, konur og börn, og
höfðu ekki annað með sér en
fötin, sem þeir stóðu í. Þetta
fólk var að flýja „paradís“
kommúnismans og vann til að
yfirgefa allar eignir sínar til
þess að komast burtu. Meðal
flóttamannanna voru einnig
ungir menn, sem höfðu verið
neyddir í hinn svokallaða „al-
þýðuher“, ungir menn í ein-
kennisbúningum hers og lög-
reglu, og báðu um griðastað í
Vestur-Berlín. I septembermán-
uði 1952 komu þangað 397 ein-
kennisklæddir lögregluþjónar,
þar af 167 á einum degi.
Hvað gat svo Vestur-Berlín
boðið þessum flóttamönnum?
Hið dýrmætasta á jarðríki —
frelsið.
Hinn 16. júní 1953 risu verka-
menn í Austur-Berlín upp gegn
harðstjórn og kúgun. — Þeir
fóru kröfugöngur til leppstjórn-
arinnar. Þeir kröfðust frjálsra,
leynilegra kosninga, afnáms
þrælkunarvinnu og betra stjórn-
arfars. Almenningur dreif að úr
öllum áttum til þess að skipa
sér í fylkingar kröfumanna, og
menn rifu niður rússneska fána,
sem alls staðar voru á lofti.
Þetta var það, sem allur al-
menningur í Austur-Þýzkalandi
hafði beðið eftir og „uppreisnin“
breiddist óðfluga út um landið.
Tugþúsundir manna tóku þátt í
henni á hverjum stað. Þetta var
fyrsta tilraunin að brjótast úr
viðjum kommúnismans.
Mikill fögnuður var í Austur-
Berlín. En hann varð skamm-
vinnur. Stórir rússneskir skrið-
drekar voru sendir á vettvang og
þeir skutu á varnarlaust fólkið.
Kröfugöngurnar tvístruðust. —
Herlög voru sett í borginni.
Bannað var að fleiri en þrír
menn kæmi saman á götu og
öllum var bannað að vera á
ferli eftir að skyggja tók.
Uppreisnin fór út um þúfur.
Kröfur verkamanna voru barð-
ar niður með rússnesku vopna-
valdi. Menn voru handteknir
hundruðum saman, og þar með
var sögu þeirra lokið. Hinir áttu
sér engrar vægðar von. Hér var
beitt þeirri aðferð að „berja
börn til ástar“. Krafan um al-
mannréttindi var kæfð
með grimmd. En enn lifir vonin
hjá Austur-Þjóðverjum um að
endurheimta frelsi sitt og að •
Þýzkaland sameinist aftur.
—Lesb. Mbl.
siitiiniiiiiiiiiniwiiii
TIL
LÆGSTA FLUGFAR
ÍSLANDS
A5*lns $0«|Q
fram og lil baka
til Reykjavíkur
Grípið tækifærið og færið
yður í nyt fljótar, ódýrar og
ábyggilegar flugferðir til
íslands í sumar! Reglu-
bundið áætlunarflug frá
New York .. . Máltíðir inni-
faldar og annað til hress-
ingar.
SAMBÖND VIÐ FLESTAR STÓRBORGIR
Finnið umboðsmann ferðaskrifsiofunnar
n r~\ n
ICELAN Dld U IRLINES
uzAal±j
15 West 47th Street, New York PLaza 7-8585