Lögberg - 28.04.1955, Blaðsíða 5

LÖGBERG, FIMMTUDAGINN 28. APRIL 1955
5
wwwwwwwwwwww***************
ÁfiteAAÚL
rVCNNA
Ritstjóri: INGIBJÖRG JÓNSSON
í GARÐI NÝS GRÓÐURS
Manstu er þú fórst í garðinn
þinn dag eftir dag, að vita hvort
útsprungið væri fallegt blóm,
sem þú áttir von á? Og manstu
hve ákaflega glöð þú varst, er
þú sást það 1 allri sinni dýrð?
Og þegar þú varst búin að
sjá það dag eftir dag og varst
samt glöð yfir því, þá stóð þér
það ekki fyrir þrifum að gleði,
er þú fanst alveg nýtt blóm,
sem þú hafðir aldrei séð áður.
Og það hoppaði í þér hjartað af
gleði. Ó, hvað það var yndislegt
líka.
Og kartöflurnar. — Manstu
hvað þú horfðir eftir þeim með
tilhlökkun fyrst á vorin, hvort
þær væru farnar að líta upp úr
moldinni. Og hve innilega glöð
þú varst svo sem þú hefðir him-
inn höndum tekið, þegar þú sást
þennan markverða gróður vera
farinn að horfa upp úr moldinni
og beint til dags og sólar? Líka
það var yndislegt. — Og meðal
annara kraftaverka, sem þú
sást á vordeginum, var það, að
ofurlítið grænt laufblað af baun
lyfti býsna þykkri moldarskán,
er hafði legið beint yfir höfði
þess. Lyfti því svo virkilega og
víst, sem væri það röð af mönn-
um að koma upp undan hlera.
Svo ljós var þessi græna blaða
röð í gegnum garðinn.
Og þegar uppskeran kom, hve
yndislegt var það, er þú stakst
spaðanum í moldina, að sjá jarð-
eplin koma upp, já, í hrúgu —
mörg saman, drifhvít, hrein og
alveg til. Bara skola af þeim og
láta þau í pottinn, og aðra
ávexti. Grænar agúrkur, rauðir
tómatar, gular marrows, grænar
dökk-dreglaðar cítrónur. — Svo
ótal margt, sem náttúran réttir
börnum jarðarinnar, þegar þau
rækta hana vel. — Feikn af alla
vega litum blqmum.
----0----
Samt eru mannlífs blómin
dýrmætust af öllu þessu, svo
óendanlega dýrmætar sem af-
urðir jarðarinnar eru. íslending-
ar hafa fengið orð fyrir það hér
í álfu, að vilja menta börn sín
og það má óhætt fullyrða, að
margur maður og kona hafa lagt
þar fram mikinn og dýran skerf.
Og þá má ekki gleyma því, að
unga fólkið sjálft hefir tekið
undir það, er þeir eldri gerðu
fyrir það með ráð og dáð, enda
er ekki hægt að hjálpa neinum,
sem ekki vill hjálpa sér sjálfur.
Það mun vera óhætt að fullyrða,
að ekkert ár líði svo, að íslenzku
blöðin færi okkur ekki fleiri og
færri fregnir af góðum fram-
gangi ungra manna og kvenna á
lífs og menningarbrautinni hér
í Canada, og sannarlega er það
gleðilefni, sem gefur hjarta
mannsins ekki síður ástæðu til
að hoppa af gleði en þegar ný
jurt finnst í garði náttúrunnar.
Canada, hið fagra, víðáttumikla
og auðuga land, er heimaland og
gróðrarstöð þeirra, sem hér eru
bornir og barnfæddir af ís-
lenzkum ættum, ekki síður en
þeirra, sem af öðrum uppruna
koma og eins stendur á fyrir.
Maður er mintur á alt þetta
af og til, þegar ný tíðindi á þessu
sviði bera fyrir mann. 1. marz
í vetur var ellefu ára afmæli ís-
lenzka-lúterska safnaðarins í
Vancouver, og 1. apríl var haldin
sérlega myndarleg samkoma í
tilefni af því. Til þeirrar sam-
komu stofnaði ung mentakona
af alíslenzkum ættum, Dr. Carol
Félsted, til ágóða fyrir kirkju-
byggingarsjóðinn.
Þríþaeiti strengurinn
Þjóðtrúin hefir lengi haldið
því fram, að þríþættur strengur
sé óslítandi. Hvort menn hafi
gert eða geri sér í hugarlund hér
og þar, að hér sé um áþreifan-
legan streng að ræða, veit ég
ekki. Ekki veit ég heldur hvort
nokkuð yfirnáttúrlegt fylgir þrí-
þættum, áþreifanlegum streng,
en til eru andleg öfl, sem ég trúi
fastlega að séu óslítandi í allri
raun og veru. Þau eru: trú, von
og kærleikur. En nú fer svo oft
fyrir okkur mannanna börnum,
að allir þessir strengir bresta í
okkar eigin huga, annað slagið,
og með það finst mönnum að
alt slíkt horfið úr tilverunni
af því önuglyndi eða vanmáttur
vor mannanna hefir útilokað
þessar dýrmætustu af öllu,
eindir lífsins. „Vonin mín
valtan knörr, veðurgæftir baga.
Hún hefir marga fýluför farið
um sína daga“, segir Þorsteinn
Erlingsson skáld. En það er um
trúna, vonina og kærleikann
eins og eldinn, að þegar réttu
lífseindirnar eru bornar að
mannssálinni þá kviknar fljót-
lega á því, sem þar er til. Þá
sjáum vér að trúin, vonin og
kærleikurinn voru til. Þau voru
alls ekki dáin, þau sváfu bara í
nokkurs konar „ládeyðu“.
Mér kom þetta til hugar pð
nýju í gærkveldi, þegar ég var
að horfa á þær margbreytilegu
og prýðilega vel gerðu og sýndu
myndir, sem Dr. Carol Féldsted,
dóttir Mr. og Mrs. Eggert Féld-
sted, sýndi okkur í Manhattan
Hall, og var gert til ágóða fyrir
kirkjubygginguna lútersku hér
í Vancouver. Það eru nú nokkur
ár síðan þetta kirkjubyggingar-
mál kom á döfina, en erfiðleik-
arnir voru og eru enn, margir.
Kostnaður mikill og er von að
mönnum finnist mikið til um
það. En nú er samt svo komið,
samkvæmt yfirlýsingu for-
manns kirkjubyggingarnefndar-
innar, hr. L. H. Thorlakson, í
gærkveldi, að hægt er að halda
áfram. Sú peningau^phæð, sem
til þess þurfti að hrinda málinu
í verulega framkvæmd, er nú
komin inn. Og Mr. Thorlakson
áminti menn um að þakka
Skaparanum fyrir þessa náð.
„Enginn veit hvað átt hefir
fyr en mist hefir“, segir gamalt
máltæki. Nú er Fastan, tíminn,
sem öllum ársins tíma framar
minnir mann á kærleika Guðs
og þann, sem hann sendi, Jesúm
Krist. Föstumálin eru dýpstu
hjartamál kristninnar.
----0----
Dr. Carol Féldsted
Samkoman, sem Dr. Carol
Féldsted hafði til ágóða kirkju-
byggingarmálinu,. hepnaðist á-
gætlega vel. Þessi unga, fríða
stúlka, er alveg ósnert af neinu
yfirlæti yfir hinni ágætu ment-
un, sem hún hefir öðlast. Hún
er fasprúð og látlaus, tekur þétt
í hendi manns og brosir fallega.
Hún fór með okkur, sennilega
hátt upp í tvö hundruð manns,
í ágætan Evróputúr. Slepti landi
Canada frá bryggju í Montreal
og lenti aftur í New York, er
heim kom. Miss Féldsted stýrði
förinni heim til Skotlands og
að ýmsum eldri og yngri tíðinda-
merkjum þar. Edinborg, brúnni
yfir Firth of Forth og ýmsa
aðra merka staði og fallega.
Blómskrýdda garða og fríðar
sveitir. Svo var skroppið yfir til
Englands og ekki minkuðu tíð-
indin við það, að líta Lundúna-
borg með aragrúa af húsum, svo
víðar hallir og turna, er skera
sig úr og eiga margar og miklar
sögur inn í fyrndinni. Það var
stanzað góða stund við að horfa
á lífvörð drottningarinnar. Það
hefir oft borið fyrir mann, að
fólki þar heima fyrir þætti
gaman að horfa á og hlusta,
þegar lífvaktinni er skipt, svo
sem fjarlægðin hefir gaman af
að sjá vel teiknaðar myndir þar
af. Og það var líka þarna all
mikill fjöldi fólks að horfa á
þessa feikna háu menn, í há
rauðum treyjum með gífurlega
stórar loðhúfur á höfðinu
hvernig sem viðrar. Yfirmaður
þeirra sat á fjarska fallegum
hvítum hesti. Og öll skiptin
virtust fara fram með hárs-
a breiddar reglu.
Við komum í ferðinni til
Parísar og sáum að fólkið þar
á strætunum við vörustanda
sína, þó kannske að sumu leyti
ofurlítið frábrugðið í búningi, er
alveg eins og við, fólkið hérna.
Maður gæti hugsað, er litið verð-
ur á vörustandana, að maður
væri kominn í matsölubúð í
Vancouver. Aldinin niðurröðuð
í langar þar til gerðar hyllur,
appelsínur og fleira. Börnin,
glöð og kát, sum feimin, önnur
áfram um að komast á myndina.
Og svo framvegis.
Holland með sína sérkenni-
legu kvenbúninga og skipþakta
sjávarsíðuna í Amsterdam. —
Kona við aldur, er sat að
knypplingagerð í Belgíu, hafði
margar spólur þar út frá. Og
blúndan, sem hún hafði knyppl-
að, virtist þessleg, að henni
hefði ekkert fipast með höföldin
sín.
Dr. Carol sýndi ýmsa sögu-
lega staði á sjó og landi og
landi og mintist ýmsra sögu-
legra atriða. Hún sýndi hallir,
kirkjur, hús og brýr, bæði með
rómverskum og gotneskum stíl,
sem og seinni tímana líka. En
það sem dró athygli mína sér-
staklega að gömlu aðalssetrun-
um, auk þess hve vel þau höfðu
verið gerð í fyrstu, voru síkin,
sem þessir gömlu herrar grófu í
kringum hallir sínar til þess að
halda óvinunum úti. Hve ægi-
leg tíðindi höfðu ekki gerzt í
sambandi við þessi síki, þessar
hallir, þessar miklu og fögru
kirkjur.
Svo ótal margt markvert og
fallegt var sýnt í þessari „ferð“,
að erfitt myndi að segja hvað
væri bezt þar í. Hvað fallegast
hefði borið fyrir augu manns.
En ætti ég að segja um það fyrir
minn smekk, þá man ég bezt
Péturskirkjuna í Róm. Bygg-
ingin virtist undur falleg, bæði
fínleg og sterkleg. Kirkjuglugg-
ar margra landa afar skraut-
legir, voru sýndir, gæti ég ekki
úr því skorið hver fallegastur
væri þar, því þeir virtust svo
líkir, en mér þóttu fallegri í
það heila tekið * gluggarnir í
ensku • kirkjunum heldur en
brúnu gluggarnir á Frakklandi,
þó þeir séu líkir að lögun og
listskrauti. Það er bjartara yfir
þeim ensku.
Eyjar, eldfjöll, skip og sjór,
var mikið í sýningunni. En það
var gott að lenda í Ameríku
hvoru megin línunnar sem er.
Birtan er mikil yfir því, sem vel
er um hér. Það er nýtt, hressandi
og fallegt. „Skýjaskafar“ New
York báru við loft og birtan og
stærðin á brúnni, sem við var
lent, kastaði ljóma yfir huga
manns. — Hin undursamlegu
mannvirki nýja tímans.
Dr. Féldsted var mikið hylt
fyrir sýningu sína, enda vel
verðskuldað. Hún talaði sleitu-
laust og skýrði myndirnar á
annan klukkutíma og virtist
ekki þreytt. Hún hefir góða rödd
fyrir ræðupallinn, — fremur
sterka, samt fallega. — Rödd,
sem fer ekki mjög hátt en berst
vel. I það heila tekið var mjög
ánægjulegt, að heyra þessa
ungu, vel mentuðu konu. Og
ég samgleðst af öllu hjarta hin-
um mætu foreldrum Dr. Carol
sem og henni sjálfri, fyrir að
hafa orkað því að ná svo göfugu
marki. Og ég óska þeim allra
heilla.
Nú teljast þær tvær konurnar,
af íslenzkum ættum, sem náð
hafa doktorsnafnbót, báðar við
Sorbonne háskólann á Frakk*
landi, Dr. Carol Féldsted frá
Winnipeg, útskrifuð af Mani-
toba háskóla, og Dr. Björg Þor-
láksdóttir á íslandi, en hún er
nú látin.
Fleiri voru á umræddri sam-
komu að skemta með góðum
hæfileikum og þekkingu í sínu
fagi. Frú Erika Eastwold, ein af
börnum séra Steingríms og frú
Eriku Thorlakson, fjarska að-
laðandi kona. Frú Erika skemti
þarna bæði með píanó- og fíólín-
spili; en frú Frank Friðriksson
spilaði undir fyrir einsöngvar-
ana. Frúrnar voru báðar inni-
lega hyltar. Söngstjarnan ís-
lenzka hér í Vancouver, frú
Margrét Sigmar Davidson
skemti með söng sínum bæði í
upphafi samkomunnar, og líka
er lengra sótti, og var innilega
fagnað. Mrs. S. V. Gillies, for-
seti safnaðarins, stýrði samkom-
unni, en prestsdóttirin unga,
Guðný Eiríksdóttir Brynjólfs-
son, færði Dr. Carol Féldsted
blómvönd, einkar fagran. Frú
Lillian Thorlakson aðstoðaði
litlu stúlkuna fyrst í stað, en
svo kom Guðný litla verki sínu
vel á framfæri.
I upphafi samkomunnar var
sungið O Canada og í endalok
programs, God Save the Queen.
Þá framreiddi kvenfélagið ágæt-
ar veitingar. — Sumir gizkuðu
á, að í húsinu hefðu verið um
hundrað og sjötíu manns eða
meir. Ég held, að allir hafi farið
ánægðir heim til sín. Það hafði
verið lagður fallegur steinn í
kirkjubygginguna og auðséð
var, að enn lifði trú, von og
kærleikur í sálum manna, bæði
í afgreiðslu skemtiskrárinnar —
þvílíkt feikna starf,, sem í raun-
inni lá þar á bak við — og svo
í hugum þeirra, sem komu þarna
og lögðu fram fé sitt málinu til
styrktar.
Þríþætti strengurinn er sí-
gildur enn. Og mannlífsblómin
gróa.
Rannveig K. G. Sigbjörnsson
Guðmundur Jóhannesson
1866—1955
Hann var fæddur að Keldu-
nesi í Kelduhverfi í Þingeyjar-
sýslu 26. nóv. 1866. Foreldrar
hans voru Jóhannes Árnason og
Ingiríður Ásmundsdóttir, kona
hans. Þegar hann var fjögra ára
gamall fluttist fjölskyldan að
Ytra-Álandi í Þistilfirði, og þar
ólst hann upp. Föður sinn missti
hann á unga aldri, en dvaldi hjá
móður sinni unz hann var 22
ára gamall. Fluttist hann þá til
séra Árna bróður síns að Greni-
vík, og dvaldi hjá honum í
nokkur ár. Um það bil giftist
hann eftirlifandi ekkju sinni,
Kristveigu Grímsdóttur frá
Laxárdal í Þistilfirði (1901).
Tveimur árum síðar tóku þau
sig upp og fluttust til Vestur-
heims. Dvöldu þau fyrst hjá
Guðna bróður hans í Glenboro,
en fóru síðan til Dakota. Ekki
munu þau hafa átt langa við-
dvöl þar, því að árið 1904 eru
þau komin til Nýja-íslands, og
búin að taka þar land. Bjuggu
þau á landi þessu í níu ár, en
fluttust þar næst til Árborgar og
áttu þar heima frá 1913—1929.
Þá lá leiðin til Winnipeg, og
áttu þau þar heima síðan. Þeim
hjónum fæddust 9 börn, og eru
sjö þeirra á lífi: Ása, Mrs.
Munroe í Spokane, Washington;
Grímur í Ashern, Man.; Ingólfur
í Portage la Prairie, Man.;
Adolph (Joe) í Dauphin, Man.;
Robert í Winnipeg; Alfred í
Kenora; og John í Ft. Frances,
Ont. Tvo sonu misstu þau,
Matthías 1941, og Arthur, sem
féll í síðari heimsstyrjöldinni í
Evrópu árið 1942. Auk ekkjunn-
ar og barnanna, sem talin eru
hér að ofan, lætur hann eftir
sig hér vestan hafs eina systur,
Mrs. Kristínu Swainson 1 Win-
nipeg, og fimmtán barnabörn.
Guðmundur var hinn mesti
sæmdarmaður, vinsæll og vel
metinn af öllum. Á yngri árum
var hann hraustmenni að burð-
um, og að sama skapi verklaginn
og duglegur. Hann var glað
lyndur og bjartsýnn, enda ein
lægur trúmaður. Yfirleitt má
segja að ævi hans hafi verið
bæði löng og blessunarrík. Hann
var og mjög lánsamur í einka-
lífi sínu; kona hans var honum
samvalin um mannkosti, og
börnin öll mjög myndarleg og
vel gefin. Á fyrsta degi ársins
fluttist hann búferlum hinzta
sinn, er andi hans sveif inn í
ljósheima Drottins. Útförin fór
fram frá Fyrstu lútersku kirkju
4. janúar, og var mjög fjölmenn.
Samferðamennirnir b 1 e s s a
minningu þessa góða manns.
V. J. E.
Symphony Season
Ends Wifrh All-
Orchest-ral Concert
The last of the current series
by the Winnipeg Symphony Or-
chestra will present an all-
orchestral concert conducted by
Walter Kaufmann on Thursday,
May 5th, at 8.40 p.m. in the
Civic Auditorium.
The major work on the pro-
gram will be the great Sym-
phony No. 4 in E Flat by Anton
Bruckner. It has been sub-titled
the “Romantic” Symphony. Al-
though Bruckner’s works do not
appear very frequently on sym-
phony programs, his fourth sym-
phony ranks with the master-
pieces of symphonic literature.
Walter Kaufmann has had con-
siderable success with this par-
ticular symphony having con-
ducted it with the Winnipeg
Symphony five years ago and
also in a nationwide broadcast
with the CBC Symphony in
Toronto last summer.
The concert will begin with
Weber’s familiar overture to
“Ruryanthe” and will also in-
clude “Quiet City,” a short
descriptive piece by the eminent
contemporary American com-
poser, Aaron Copland, and “The
Fountains of Rome,” a sym-
phonic poem by Respighi. The
latter work is a colorful descrip-
tion of four of the famous
Roman fountains including the
great Trevi fountain, an import-
ant locale for a recent Holly-
wood film.
The Winnipeg Symphony Or-
chestra of 70 musicians have
presented this season a series of
ten concerts under the direction
of Walter Kaufmann. Plans al-
ready have been announced for
a similar series next season.
Tickets for the May 5th concert
as well as infonnation on next
season may be had at the Sym-
phony Box Office, 2nd Floor at
The Bay.
Guðmundur Jóhannesson
KVEÐJUMÁL
Guðmundur Jóhannesson
- frá Árborg
Ég þekkti allan hópinn hans
þess heiðarlega og góða manns.
Það ljúfa og hreina hugarfar;
hvergi betur ríkti en þar.
Margt var örðugt á hans leið,
og undan stormum margoft
sveið,
því gegnum lífsins gönguför
hann glímdi oft við mótstæð
kjör.
Konan var hans hjálparhönd.
Hríðin hvarf, en sólarlönd
lýstu upp þeirra hugarheim.
og hamingjuna veitti þeim.
Börnin þeirra' bú og alt,
blessaði Drottinn hundraðfalt,
og gaf þeim sannan andans auð,
ást og trú, og daglegt brauð.
En sjálfur var hann ör á alt.
Og orð hans hvinu hátt og snjalt.
Skinu um margan skemtifund
hin skjótu svör, hin hreina lund.
Það var gleði í þeirra rann,
og þar fór altaf vel um mann.
Samfund ef ég sat með þeim,
sæll fór ég og betri heim.
Hnýpinn sé ég hópinn þinn,
sem harmar góða vininn sinn.
Og þegar tárin falla á fold,
þau frjóvga þessa gróðurmold.
Þó er bjart um þessa stund,
því þú hefir aðeins tekið blund.
Og vinum þínum lýsir leið
um langa tíð þó endi skeið.
Guðmundur O. Einarsson
COPENHAGEN
Bezta munntóbak
heimsins
Lesið
SOKKAR
Skoðið hina nýju
T-E-Y-G-J-A-H-L-E-firU SOKKAR
Hinir einu teygjanlegu 2-ilja sokkar í Canada
Fást úr 100% Nylon eða Ull og Nylon