Alþýðublaðið - 08.09.1960, Blaðsíða 15

Það var yndislegt veður og
ég komst í betra skap fljót-
lega. Eg hafði svo sem ekkert
að óttast. Ted gætti mín, já,
hann gætti mín áreiðanlega
núna.
Hliðargatan var mjó, á
henni voru mörg skilti. —
Einkavegur — Akstur óvið-
komandi bannaður.“
En það átti ekki við rnig
og ég jók hraðann. Nú þegar
ég átti að hitta Venizelos var
víst bezt að ljúka þessu af, en
svo hægði ég aftur á bílnum.
Sólin skein og veðrið var gott.
Hvað var það nú aftur sem
Englendingurinn hafði sagt
um Venizelos? Að hann væri
skepna. Hvað hafði hann átt
við með því? Hvað þýddi það
eiginlega! Eg gat ekki að því
gert, að það fór kuldahrollur
um mig og ég fékk ákafan
• hjartslátt. 'Var hann ljótur,
vanskapaður, krypplingur?
Eða hafði Englendingurinn að
eins átt við skapferli hans?
Eg nam staðar við járn-
hliðið og hikaði aðeins andar-
, tak áður en ég lagði fingurinn
á flautuna eins og mér hafði
verið sagt að gera. Eg hafði
ekki notað hana alla leiðina.
Það kom mér mjög á óvart
að heyra lítið fjörugt lag, sem
líktist engu sem ég hafði áð-
ur heyrt. Meðan ég starði dá-
leidd út um gluggann byrj-
aði járnhliðið hægt að opnast.
Það opnaðist víst aðeins þeg-
ar þetta lag heyrðist. Eg ók
hægt inn fyrir. Bentleyinn
var ekki fyrr kominn inn en
hliðið lokaðist aftur. Eg átti
svo erfitt með að anda. Nú
var ég komin f net köngurló-
arinnar umkringd háum járn-
vegg. Hvernig ætlaði Ted að
fara að því að komast hing-
að, ef ....
Grasvegurinn bugaðist fag-
urlega heim að márískum
súlnagangi. Þar nam ég stað-
ar. Milli súlnanna sá ég háar
■ dyr slegnar messingi. Hingað
til hafði ég ekki séð mann,
hvorki þjón né garðyrkju-
mann.
Eg gekk út úr bílnum og
tók með mér hliðartöskuna,
svo gekk ég til dyra. Það var
bjalla við hliðina á þeim, Eg
ýtti á hnappinn og heyrði að
það hringdi inni.
Hægt og hægt, án þess að
mannlegar hendur kæmu þar
nærri, opnuðust dyrnar. Eg
sá inn á eins konar garðflöt.
Pálmatrén stóðu í hring og
gosbrunnur var í miðjunni í
risastóru sólúri. Eg gekk inn
um dyrnar og leit umhvei'fis
mig. Það var enn engan mann
að sjá.
Að baki mér skullu dymar
í lás og ég kipptist við og
snérist á hæl. Á sama augna-
bliki heyrði ég málmkennda
rödd: „Velkomnar ungfrú
Pangloss. Það gleður mig ag
sjá að ekkert hefur komið fyr-
ir yður. Þér skulið beygja til
vinstri og fara inn um þriðju
dyrnar. Það er þjónn minn. Eg
tek á móti yður strax og ég
get.“
„Eg var enn ein. En rödd-
in? Svo skildi ég .. röddin
kom frá hátalara, eða ein-
hverju slíku. Mín var gætt
hér.
Eg gekk öruggum skrefum
þangað sem mér hafði verið
sagt að fara og ég vonaði að
enginn sæi hve ég skalf. Eg
lagði höndina á hálsinn og
ræskti mig og lét sársauka-
drætti fara um andlit mér. Eg
var víst ennþá veik.
Þriðju dyrnar hafði rödd-
in sagt. Maðurinn kom svo
snöggt á móti mér, að við lá
að ég veinaði af hræðslu.
Hann var lítill og dökkur á
hörund og klæddur í skínandi
hvít föt, Hann bar hvítan túr-
ban á höfðinu, hann var gam-
all og skorpinn og líkastur
apa. Hann lagði fingurna sam
„Leitt með hálsinn á yður
ungfrú Pangloss. Geri ráð
fyrir að það sé mjög illkynj-
uð hálsbólga. Þér hafið senni
lega fengið hana í Englandi.
Það er lélegt loftslag þar. Þok
an f London er hreinasta
plága. Viðbjóðslegt land Eng-
land! Það á slíkt loftslag
skilið.“
Þetta hafði verið rétt hjá
mér, ég var undir athugun,
sennilega var einhvers staðar
gægjugat.
Eg reyndi að tala, en orðin
komu eins og hvæs. „Getið
þér heyrt til mín?“
Það var hlegið í hátalar-
ann. „Venjulega get ég það,
já. En ekki sem bezt núna,
til þess eruð þér of hás. En ég
sé yður vel, ungfrú Pangloss.
Kinkið þér aðeins kolli þegar
þér viljið segja já eða hristið
þér höfuðið til að neita. Það
Eg hristi höfuðið.
„Vitanlega ekki. Þér lítið
líka út fyrir að vera gáfuð
kona. Það er synd að við skul-
um ekki hafa hitzt fyrr. En
ég hef heyrt sagt frá yður. Þér
eruð þekkt fyrir að vinna vel
fyrir land yðar.“
Eg sagði við sjálfa mig, að
ekki minnkuðu líkurnar fyrir
að allt gengi vel við það, að
Venizelos hafði aldrei' séð
Berthu Pangloss nema á
mynd.
Hátalarinn hélt áfram að
tala og ég neyddi sjálfa mig
til að vera eins og svipbrigða-
laus og mér var frekast unnt.
Eftir augnablik verður bar-
ið að dyrum ungfrú Pangloss.
Það verður þjónninn minn.
Þér eigið að láta hann fá á-
vísunina, það er ekki langt
þangað til bankanum verður
lokað. Eg vona, að þér hafið
TVlFARINN
HENNAR
★
eftir
Helen
Sayle
an og hreyfði hendurnar upp
og niður eins og til að heilsa
mér svo tók hann til máls á
stirðri ensku:
„Velkomin frú. Komið með
mér. Herrann tekur á móti
bráðum.“
Eg benti á háls minn og
stundi: „Eg get ekki taláð. —
Hás.“
Hann kinkaði alvarlegur
kolli, snéri á hæl og gekk inn.
Eg elti. Hann leit ekki við fyrr
en við komum að háum teak-
dyrum. Þar benti hann mér
að fara inn.
„Gjöra svo vel og ganga
inn. Herrann tekur á móti
bráðum. Eg kem af.tur.
Eg kom inn í stórt her-
bergi. Þar var hálfrökkur og
svalt. Eina ljósið kom úr rif-
um á veggjunum. Að baki mér
skullu dyrnar í lás. Eg vissi
áður en ég reyndi að þær voru
læstar.
11.
Eg settist niður á púðalagð-
an dívan og reyndi að yfir-
buga hræðsluna sem hafði
gripið mig. Vitanlega var ég
læst inni. Sennilega gátu
þeir einnig séð mig hér þó ég
héldi að ég væri ein. Eg
ræskti mig aftur og nuddaði
hálsinn eins og mig kenndi
mikið til.
Sama málmkennda röddin
heyrðist aftur.
er nóg. Hafið þér peninga
með yður?“
Eg kinkaði kolli.
„Gott! Mig minnir að upp-
hæðin sé tuttugu milljón
dollarar? Ávísun á banka hér
í Tangier? Það er mjög þýð-
ingarmikið. Eg verð kannske
að fara héðan eftir þetta. Það
gerir ekkert til, þó þér vitið
það.“
Eg kinkaði kolli aftur, en
mér var þungt um hjartaræt-
urnar. Við hvað átti hann
með því að það gerði ekkert
til, þó ég vissi það? Átti hann
við að ég myndi aldrei fá að
segja það neinum?
Röddin í hátalaranum var
ánægjuleg. Næstum vingjarn-
leg. „Gott ungfrú Pangloss.
Það hefur alltof mikill tími
farið til einskis. Til dæmis
misheppnaðist tilraunin í Lon
don. Það sýnir að jafnvel bezt
skipulögðu tilraunir geta mis-
heppnazt. En sem betur fer
var enginn skaði skeður.“ —
Hann hló hátt. „Þetta var að
eins tilraun eins og þér hafið
án efa skilið. Eg vona að þér
móðgist ekki, þegar ég segist
ekki treysta vinum yðar?“
mig afsakaðan, en ég neyðist
til að gera þessar varúðar-
ráðstafanir. Um leið og ég hef
fengið að vita, að allt er í
lagi með ávísunina, mun ég
tala við yður, og þá fáið þér
varninginn.
Eg kinkaði kolli og brosti.
Ted hafði búið mig undir
þetta. Eg átti ekki í höggi við
neinn venjulegan njósnara.
„Gott-gott. Það gleður mig
að þér skulið skilja það. Þér
virðist mjög gáfuð — og dug-
leg ungfrú Pangloss. Eg dá-
ist að yður. En nú held ég að
þjónninn minn sé við dyrn-
ar.“
Það var barið að dyrum og
ég tók upp umslagið og gekk
til dyra. Hvítklæddi þjónninn
beið þar, apaandlitið á honum
var svipbrigðalaust. Eg rétti
honum umslagið, hann tók vio
því, hneigði sig djúpt, lagði
saman fingurbroddana og
sagði: „Takk, frú. Bíðið hér.“
Hann lokaði dyrunum og ég
heyrði að hann læsti þeimi'
Svo settist ég aftur.
Hátalarinn ónáðaði mig
ekki framar, ég sat þarna og
varð syfjaðri og syfjaðri. Mér
til mikillar undrunar sofnaði.
ég og það var dimmt þegar,
ég vaknaði. Eg reis á fætur!
og rannsakaði herbergið og
sá að það var bað og klósett
fyrir innan og þar gat ég
þvegið mér og snyrt mig. Eg
var rétt komin inn í herberg-
ið þegar hátalarinn tók aftur
til máls. |
„Eg vona að þér hafið sofið
vel, ungfrú Pangloss. Eg tek
á móti yður eftir augnablik,
unga kona. Það gleður mig að
segja yður að ávísunin var
gild. Við getum lokið okkur'
af eftir augnablik. Það fer
flugvél til Parísar í kvöld kl.
tíu og þér ættuð að vera kom
in til London f fyrramáhð.“
Eg kinkaði aðeins kolli. —í
Bráðlega yrði ég sennilegá'
búin ag missa málið, þó #g
mætti tala. En hvað ég yrði
hrifin, þegar ég mætti verða
ég sjálf á ný. Eg var orðin
leið á þessu og mig langaði
til að finna Ted faðma mig að
sér!
Eg hugsaði um Ted og velti
því fyrir mér, hvar hann
væri nú. Þjónninn opnaði
dyrnar og veifaði mér að
koma.
„Komið frú, herrann bíð-
ur.“
Eg gekk á eftir honum út
úr herberginu, hjartað ham-
aðist í brjósti mér. Loksins
átti' ég að sjá þennan fræga
Venizelos. Eg var viss um að
það væru ékki margir sem
hefðu sloppið lifandi frá því.
Hvítklæddi maðurinn
leiddi mig í gegnum aðra her
bergjaröð og inn um aðrar
dyr. Lóks barði hann að dyr-
um og beið. Skömmu seinna
var kallað: „Kom inn!“
Þjónninn opnaði dyrnar og
kinkaði kolli til mín. Eg gekkt
inn og hann lokaði dyrunum.
hljóðlaust að baki mér. í
Eg var í risastóru her-
bergi og bak við risastórt
skrifborð í hinum enda hei'-
bergisins sat'Venizelos.
19
Verð fjarverandi október og nóvember. Þær dömur
sem eiga pantanir, vinsamlegast tali við okkur sem;
fyrst.
Kjolasaumaslofan Hólatorgi 2
Sími 13095. Hildur Sivertsen, \
Saummtúlkur óskast
Stúlkur vanar jakka- buxnasaum óskast.
Nýtt klæðskeraverkstæði.
Haraldur Örn Sigurðsson
Bankastræti 6 — Sími 10935 og 33010.
Alþýð.ublaðið — 8. sept. 1960 j,5