Við og við - 29.03.1889, Qupperneq 7
tim við himr afganginn og borg- ''
um vel.
Sv.: |>etta getur nii vel verið;
en meðal annara orða, eru ekki ó~
sköpin öll af bókmenntum og lestr-
ar’félögum hérna?
L.: Nei, pað er öðru nær, við
erum ekki mikið fyrir slíkan hé-
gónia, hér er ekki lesið annað en
rómanar og danskar kómedíur, og
þó helzt af kvennfólkinu.
Sv.r Er pað mögulegt? fólk
hlýtur pá að vera mjög illa að sér
hérna?
L.: Já, pað var bara pað. Nei,
göðurinn minn, fölk er hér prýði-
lega vel að sér; næstum liver mað-
ur kann að dansa, karl sem kona,
og spila danslög á harmoniku, að
liaga sér eptir dönskum háttum,
og tala dönsku; petta köllum við
„solide Kundskaber“,enhvað kunn-
ið pið af pessu í sveitinni ? Kann-
ske pið haldið danskennara og tal-
ið dönsku hver við annan? Eða
kannske pið haldið böll og drykkju-
veizlur ?
Sv.: Nei, nei! langt frá. Reynd-
ar læra börnin dönsku á barna-
skólunum, en gleyma henni vana-
lega strax aptur, og tel eg pað
sárlítinn skaða, pvi ili danska er
ætíð auðlærð; en við lesum talsvert
af íslenzkum bókum, og víða eru
lestrarfélög.
L.: Nei, hvaða skelfileg mennt-
un má pað vera. En bíddu nú
við; nú skal eg leggja fyrir pig eina
spurningu. Heyrðu, getur pú sagt
mér, hvað hann Abraham var p á
gamall ?
Sv.: á ? nær pá ?
L.: ]pað vissi eg alténd, að pú
gætir ekki svarað pessu; ha ha ha,
parna er pá öll uppfræðingin. En
nú get eg frætt pig á pví vesal-
ingur; pá var Ahraham einn og
núli og núll ára gamall; petta
vissi nú einn af skóladrengjunum
okkar, og pað fullu ári, áður en
hann kristnaðist, eptir 2. eða 3.
missera veru á skóla.
Sv.: Já, ekki hefir sá verið af-
leitur í reikningi!.
L.: Hafðu nú mín ráð Sveinki,
settu nú uppfræðinguna pína á
auction og seldu liana til liæzt-
bjóðanda.
Sv.: Eg býst við peir gefi ekki
vitið úr sér fyrir hana.
L.: Jú, pað er eg vissumpeir
gefa, og peninga i tilbót, bara peir
viti ekki, livað pað er, sem peir
bjóða í.
J>að,sem vérpörfnumst, eru menn,
sem ekki eru og ekki geta verið
munaðarfíknir, sem fara á fætur
til að vinna sig preytta, en ekki
að eins til pess að búið verði um
pá, sem ekki hugsa eingöngu um
að njóta munaðarins, heldur leiða
sig hjá honum og taka eitthvað
purflegt fyrir. A pessum tímum
bendir munaðargirni á apturför
eða dauða.
Anægjan er tegund af siðferðis-
legri leti. Hefðu allir menn ávallt
verið ánægðir í heiminum, stæðu
peir varla feti framar en maðkar.
Sýndu mér mann, sem er fylli-
lega ánægður, pá skal eg sýna pér
pann, sein er algerlega önýtur,
Gættu pín fyrir manni með hálf-
lokuð augu, hann dreymir ekki.
L