Við og við - 12.05.1894, Qupperneq 5
orð frá húsm. Þorst. Stefánssyni, sem er
staðfest fyrir not. publicus, og gefið und-
ir eiðstilboð, og þar sem segir, að stefn-
andinn hafi boðið honum peninga úr
eigin vasa, — sem stefnandinn þó hafi
prettazt um —, og lofað að sjá honum
fyrir atvinnu við Asgeirs verzlun, ef
hann vildi breyta sínum íyrri framburði
Sk. Th. til baga. — Svo má og í þessu
efni taka það fram, að þar sem rann-
sókn var fyrirskipuð um alla embættis-
færslu manns, — þótt enginn hefði kært
hann —, þá var þetta svo einkennileg
og óvanaleg aðferð, að skiljanlegt virð-
ist, þó að alþýðumönnum hafi þótt hún
óviðfeldin, eins og líka það atriði. að
rannsóknin var falin á hendur embætt-
islausum manni, ungum lögfræðing, ný
komnum frá examensborðinu, atvinnulitl-
um áður, en sem nú var settur í embættið.
Loks var það og almenningi kunnugt,
að stefnandinn hafði áður á prenti birt
ýmsar móðganir og meiðyrði um mann
þann, er hann var settur til að hefja
rannsókn á móti, sbr. bæklinginn „Rask-
hneyxlið“; og virðist allt þetta að ininnsta
kosti gjöra hin yfirgripsmiklu orð þeirra
í kærunni skiljanleg.
Af framansögðu verður þá ekki betur
séð, en að það sé fram komið i máli
þessu, að ástæða hafi verið til grunsemdar,
og að hinir stefndu því, samkvæmt ofan
sögðu, hljóti að vera sýknir saka; en vita-
skuld er það, að mál þetta gat aldrei
skýrzt til hlitar, nema við rannsókn af
hálfu hins opinbera, enda virðist það
miður heppilegt af lögreglu- og ákæru-
valdinu, að hrinda þeirri skyldu, sem á
þvi virðist hvílt hafa i þvi efni, yfir á
privat-menn, og umbjóðendum inínum
þannig gjórt hart til, í samanburði við
það, er tiðkazt hefir um aðra kærendur
til yfirvaldanna.
Aðferð stefnanda máls þessa hefir verið
þannig, sbr. sérstaklega málfærslu lians
alla við vitnaleiðslu þá, sem byrjuð var
í Ogri í síðastl. des., að rétt virðist, að
hann, livernig sem málið fer, hafi fyrir-
gjört rétti þeim til skaðlauss málskostn-
aðar, er af gjafsókn leiðir, enda hefir
liann og með máltöf sinni gegn þrem
búendum í Eyrarhreppi, — sbr. hin fram-
lögðu eptirrit —, hindrað umbjóðendur
mína frá að nota frest þann, er þeim
upphafiega var veittur, og þannig vald-
ið miklum og óþörfum drætti og kostn-
aðarauka.
Réttarkröfur mínar eru:
Aðalkrafa: Að málinu verði vísað frá
rétti, og umbjóðeridum mínum dæmd
þóknun, er rétturinn inetur hæfilega,
fyrir óþarfa ómök.
Varakrafa: Að liinir stefndu verði al-
gjórlega sýknaðir, og þeim tildæmdur
hæfilegur málskostnaður.
*
* *
Um fleiri mál frá Lárusar hálfu, út
af „isfirzku kærunum“, verður nú úr þessu
ekki að tala, með því að kærurnar eru
nú orðnar of gamlar, svo að honum er
ekki til neins, að höfða ný mál; standa
þvt 10—11 af „ísfirzku kærunum“ óhrald-
ar með öllu, sem óbrotgjarn minnisvarði
yfir þessum „dánumanni“, og veru hans
hér vestra.
Þrátt fyrir hina undarlegu og óvana-
legu aðferð, 'sem höfð hefir verið af há-
yfirva.ldanna hálfa við „ísfirzku kærend-
urna“, rná þó yfir hófuð segja, að lítið