Við og við - 12.05.1894, Síða 6

h.afi orðið ur því hóggirm, sern liátt var
reitt.
-----S3Sst--
RITSTJ. „Grettis“, Gr, Jónsson, þessi orð-
lagði barnafræðari, sem víst er orðinn þjóð-
kunnur fyrir reglusemina, drenglyndið
og — ekld að gleyma — sannleiksástina,
sem hann hefir staðfest með „puta“ uppréttingu,
hefir í 7. nr. „Grettis“ gefið lesendunum (ef
einhverjir eru) fyrirheit um, að birta á prenti
lífshlaup mitt, eins og annara merkra manna,
og kann jeg honum þakkir fyrir það, því að
það verður sjálfsagt fróðlegt, og með sannleiks-
stimpli þeirra iélaganna, „Grettis“ og Gríms,
þessum vanalega; sem við þekkjum!
Yér höfum einnig áformað, að láta blað vort
hirta helztu æfi-atriði merkismannsins Gríms;
en áður en að því kemur, vildum vór gjarnan
mega biðja hann, að gefa oss upplýsingar um
ýmislegt smávegis, og núna t. d. um það, hve-
nær hann gerði ekkju Arna heitins Böðvars-
sonar, frænda síns, skil fyrir húsaleigu af „gama
prófastshúsinu11? Oss er kunnugt, að ekkjan
lét í fyrra stefnuvottana hér í kaupstaðnum
óheimila húsleigendum að borga Grími framar
eins eyris leigu, af því að hann hefði
engin skil sýnt henni fyrir leigu þeirri, sem
hann hefði innheimt i síðustu 2 ár. En er það
ekki ótrúlegt, að jafn si ð a van d u r(!) maður
eins og ritstjóri „Grettis“ er, — að minnsta
kosti við aðra —, haldi þannig árum saman fé
fyrir fátækri ekkju náfrænda síns?
---_ -.-ŒSÍÍSSt- --
„BÆJAR-SMÁNIN11, það er reyndai' ekki
skirnarnafnið, en vel mæt.ti það vera eptirnafiiið,
á þessari félegu(!) „klikku“, sem þessi siðustu
árin hefir komið þvi óorði á bæjarfélag vort,
að allir heiðvirðir menn eru farnir að hrista
höfuðin. þegar þeir minnast á bæjar-lífið á ísa-
firði; vér getum því eigi annað, en álitið það
helga skyldu vora. sem blaðamaður, að fletta
blæjunni af þessum herruin „við og við“, og
það er stór furða, að ritstjóri „Grettis“ skuli
enn ekki hafa tekið lifshlaup neinna þessara
„valinkunnu sómamanna11, eða þó að ekki væri
nema einhvers eins þeirra, því að allir eru þeir
hver öðrum ná-skyldir.
Sem félagsmenn í „klikkunni11 eiga allir
meðlimirnir hver sitt tignarnafn, og er oddviti
þeirra jafnan nefndur Loki yngri Laufeyjarson,
enda svipar lionum að mörgu til nafna síns
gamla, „talar fagurt“, en „hyggur flátt“, og get-
ur tekið á andlit sitt ýmis konar gerfi, svo að
það ýmist útmáli hina dýpstu sorg,. eða verði
að eins að einu stóru brosi; oddviti stýrir um-
ræðum á fundum, og annast allar bréfa ski'iptir
„klikkunnar11; eru það rógbréf um beztu menn
hæjarins og héraðsins, sem send eru í ýmsar
áttir; vakir hann yfir samsetningu þeirra um
nætur, og hefir svo tiðum höfuðverk á eptir;
hann hefir og þann starfa á hendi, að taka ýmsa
höfðingja, sem hingað koma, undir arminn, og
gefa þeim gott að borða, svo að „klikkan11 megi
þaðan styrks vænta, en þurfi síður að óttast, að
hart verði farið i sakirnar, þó að einhver
„klikku“-manna yrði uppvís að óknyttum.
Fyrir rúmu l1/, ári bættist „klikkunni“ nýr
félagsmaður, dá-þokkalegur gimbill, „kenndur
mjög við kv . . . . far, kjö . . . og lyginn“, og
síðan hafa þeir vaðið meira uppi, og gert bæj-
arfélagi voru stóran vansóma.
(Frh. siðar)
Sögubrot af barnakennaranmn
í
ÞORPIXU 'N. N.
Þegar á unga aldri var hann settur
til mennta, af því að foreldrar hans gátu
ekki tjónkað við hann; hann var hysk-
inn við vinnu, hortugur og skreytinn,
sagði eptir vinnufólkinu og laug upp á
það; en ekki hafði hann verið lengi í
skóla, þegar það fór að'kvisast um borg-
ina, að hann væri riðinn við ýms stráka-
pór, og óknytti, sem þar voru frarnin;
kennarar hans veittu honum reyndar
hvað eptir annað maklega hirtingu, en
hér fór sem optar, að náttúran er nám-
inu rikari, og ekki lét hann afupptekn-