Kirkjublaðið - 02.09.1892, Blaðsíða 14

þjer, kristinn raaður, má ei sturlun valda,
þú manst og veizt það, hvern þú trúir á.
2. Þótt svipdimm rísi efasemda alda,
og aliskyns þoku hyljist lífsis sær,
í geisladjúpi Q-uðs vors hins alvalda
er gnóglegt ljós, sem ekkert sigrað fær.
3. Það sýnir reynsla umliðinna alda:
með undra-ljóma brauzt fram trúin hrein,
er varð sem dimmust villu-nóttin kalda,
því vísdóm Gruðs ei fela myrkur nein.
ÞOBSTEINN ÞORIIELSSON.
Verið miskunnsamir við skynlausu skepnurnar.
»Og mig skyldi eklii taka sárt til Ninive, hinnar miklu borgar,
í hverri að eru miklu meir en liundrað og tuttugu þúsundir manna,
er ekki þekkja hægri hönd sína frá hinni vinstri, og þar með
fjöldi dýra«. (Jónas IY. 11.).
Og mig skyldi ekki taka sárt til hinna mörgu dýra. Svo er að
skilja orð Drottins til Jónasar spámanns. Jeg man hvað mjer hnykkti
við að detta ofan á þessa hugsun í gamla testamentinu á náms-
árum mínum. Það eru næsta fá hein ákvæði í heilagri ritningu
um miskunnsemi við dýrin, og þó er sú dyggð, sem nú á síðustu
tímum einkanlega heíir verið kennd og boðuð, og það einnig hjá
oss, sannkristilegs eðlis. Khl. flutti í vetur fagra smásögu eptir
»Þ« um þetta málefni og álítur sjer skylt að halda áfram að glæða
mannúðartilfinningu þjóðarinnar gagnvait skynlausum skepnum,
Hugsunarhátturinn hreytist smám saman og þá hættir löggjöfin í
þá átt að verða tómt pappírsgagn. Það er góðs viti hvað hörnum
og unglingum þykir dæmalaust vænt um «Dýravin« Þjóðvinafje-
lagsins.
Heyásetningar og frálagstíminn er nú kominn. Kbl. velur
þann tíma til að flytja lesendunum hrot úr ræðu dómkirkjuprests-
ins um þetta efni.
Sjera Jóhann talaði þessum orðum:
. . . . Og ef vjer trúum því að Drottins miskunnsemi
nær til allra lians verka, þá ætti oss líka að geta skilizt
það, að einnig vor miskunnsemi á að ná ekki einungis til
mannanna, sem bágstaddir eru, heldur og til skepnunnar,
þegar hún er bágstödd. Þegar hesturinn er meiddur og
marinn, keyrður áfram með svipum, meðan kraptarnir
endast, annað hvort í hugsunarleysi eða blindri ákefð,