Kirkjublaðið - 02.09.1892, Blaðsíða 15

Í75
ber það þá vott um miskunnsamt og viðkvæmt hjarta?
Þegar bútjenaðurinn er aðþrengdur og sveltur á vetrar-
ins kalda degþ ekki svo dögum, heldur vikum og mán-
uðum skiptir og feldur stundum úr hor og hungri, og þar
á ofan sauðfjenaðurinn, eptir að vera sviptur sínum
náttúrlega klæðnaði, eins óþyrmilega og stundum vill nú
vera, er hrakinn nakinn út í óblíða veðuráttu og hret á
vorin, öldungis upp á von og óvon, hvort hann lifi, eptir
allar þær hörmungar, sem yfir hann hafa liðið, og þetta
á sjer vitanlega of opt stað á voru landi, og lögin eru
þar máttlaus og dauður bókstafur, og samvizkan er sofin
og dofin, en öllum sem ekki eru vanir því frá barnæsku,
hlýtur að blöskra þessi aðferð — sýnir þetta ekki ljóslega
og áþreifanlega og átakanlega, hve sljólega margir skilja
orðin hans, sem sagði: »hungraður var jeg og þjer gáfuð
mjer að eta, nakinn og þjer klædduð mig, gestur og þjer
hýstuð mig« o. sv. frv. •— eða þessi orð, sem hinn mikli
konungur og spámaður sagði: »Drottinn er góður við alla
og hans miskunnsemi nær til allra hans verka«.
Skepnan hefur sitt mál, sitt þögula andvarp, sem
skaparinn heyrir, þó mennirnir einatt ekki gefi því
gætur.
Og svo framarlega sem vjer viljum teljast í tölu sið-
aðraþjóða, en ekki siðleysingja, þá verðum vjer að rýma
burtu þessu þjóðarmeini, sem er almennara en svo að
jeg geti varizt því að kalla það þjóðarhneysu, þjóðar-
minnkun, þjóðarhneyksli, sem fátt getur afsakað nema
vaninn.
Fyrir utan þessa sveltingaraðferð á veturna og harð-
neskjuna við hinn nakta fjenað á vorin, má margt fleira
nefna, t. d. hina hrikalegu og leiðinlegu aðferð þegar frá-
lagsfjeð er svípt lífi á haustin, aðferð sem víðast mun
vera hætt að brúka annars staðar í siðuðum löndum,
þar sem það er svæft áður en það er skorið, til þess að
sársaukinn vari skemur.
Það er engin dyggð, það hlýtur að vera synd, að
loka augunum fyrir ómiskunnsamri ineðferð á skepnunni,
sem engri vörn kemur fyrir sig, og er algjörlega háð
húsbóndans valdi, og á allt undir náð hans, sem á að