Kirkjublaðið - 01.10.1892, Síða 4

Í80
Tíu boðorð Guðs.
Nú á fátt orðið rjett á sjer, þar sem boðorðin, hin
gömlu Guðs tíu boðorð fá ekki að vera í friði. »Fjall-
konan« skýrir frá því, að maður nokkur þýzkur hafi ný-
lega gefið út rit, til að sýna, að boðorðin sjeu orðin úr-
elt, í hinni gömlu mynd þeirra að minnsta kosti, og að
nauðsynlegt sje að laga þau eptir aldarhætti nútímans:
gjöra þau »móðins«. Blaðið skýrir enn fremur nokkuð
frá röksemdaleiðslu hans, en hún er all-einkennileg. Þeg-
ar til á að taka, virðist höfundurinn ekki eiginlega vita,
hvað hann á að finna að boðorðunum sjálfum, en allt
lendir í því fyrir honum að finna að skýringum Lúters
á þeim, eða þá því, hvernig stjórnendur ríkjanna beita
þeim 1 framkvæmdinni. Höf. sannar þannig sjálfur óvilj-
andi ágæti boðorðanna, þar sem hann engan höggstað
getur fundið á þeim, þótt hann sje að reyna til þess.
Fyrsta boðorðið: »Þú skalt eigi aðra guði liafa«,
mundi höf. vilja hafa svo: »Þú skalt engan Guð hafa«.
Hann segir það reyndar ekki beinlínis, en það má sjá á
því, sem á eptir kemur. Lúter skýrir þetta boðorð með-
al annars þannig: »Vjer eigum að elska Guð yfir alla
hluti fram«. Þessi skýring segir höf. að geti orðið til
þess, að menn gleymi skyldum sínum við mannkynið.
Því til stuðnings telur hann það, að menn háfi stundum
drýgt glæpi af ímyndaðri elsku tilGuðs; cn slíkterengin
sönnun. Menn geta eins drýgt glæpi af misskilinni elsku
til manna, og eptir kenningu höf. ættu menn þá ekki að
mega elska menn heldur. En nú vill hann einmitt láta
fyrsta boðorðið vera þannig: »Þú skalt elska manninn
yfir alla hluti fram«. Hjer er þá bein mótsögn. Svo
sjest og höf. yfir það, að elskan til náungans sprettur
einmitt af elskunni til Guðs, elskunni til þess, sem gott
er í sjálfu sjer. Svo gleymir höf. því, að flest boðorðin,
eða sjö hin síðari, tala eingöngu um elskuna til mann-
anna; svo að það er synd að segja, að boðorðin gíeymi
kærleikanum til náungans.
Annað boðorðið álítur höf. afnumið í verkinu, af því
að landstjórnirnar krefja eiða, — eins og boðorðið um að