Kirkjublaðið - 01.10.1892, Síða 13

1S9
orðum um hínn þríeina Guð (»gloríu«). í fornkirkjunni
var heldur eigi lesin bæn eptir prjedikun af stól, heldur
frá altari, þaðan fóru fram fyrirbænirnar almennar og
einstaklegar. Gæti það ekki enn verið til fyrirmyndar?
Ýmsir vilja gjöra guðsþjónustuna hátíðlegri, með auk-
inni altarisþjónustu og meiri tilbreytni. Þörfin næsta efa-
söm. Sálmasöngurinn, sem flytur Guði sameiginlega þakk-
arfórn safnaðarins, bætir það fyllilega upp í voru kirkju-
fjelagi, sje altarisþjónustan fátæklegri en t. d. í katólsku
kirkjunni.
Margir vilja láta fara með skírnarsáttmálann við
hverja guðsjsjónustu. Víða er hann lesinn í upphafi prje-
dikunarinnar. Sumir vilja að eins fara með hina postul.
legu trúarjátningu, en sleppa afneituninni að dæmi Svía. En
þeir hafa líka sleppt afneituninni við skírnina. Afneitun
og játning eru óaðskiljanlegar. Bezt færi á því að byrja
guðsþjónustuna með skírnarsáttmálanum, þar sem skírnin
er inngönguskilyrðið í kristilegt fjelag.
Mjer er mjög hugarhaldið um eitt, og það er það, að
meira sje farið með heilaga ritningu við guðsþjónustuna
en nú gjörist. Það er hreinasta ómynd, að sama guð-
spjallið er lesið frá altari og af stól. Það verður að hafa
sitt hvað fyrír augum, þegar valin er lesning frá altarinu
og af prjedikunarstólnum. Til tóns á að velja leskafia,
sem söfnuðurinn skilur útþýðingarlaust; á prjedikunar-
stólnum getur maður farið með torskildari staði.
Með því móti mætti koina að heilum lesköflum úr
ritningunni í samanhengi.
(Þessi útdráttur er tekinn eptir *Almindelig Kirketidende«).
---------------------------------—
Umburðarlyndi og trú.
í »Lögbergi« 13. ágúst stendur eptir sjálfan ritstjórann:
«Það er einkver sá mesti misskilningur á íslenzkum almenn-
ingi, sem hugsast getur, að halda að hann sje yíir höfuð umburð-
arlaus í trúarefnum á þessum síðustu áratúgum 19. aldarinnar.
Sannleikurinn er sá, að öllum þorra manna á Islandi stendur hjart-
anlega á sama um trúarbrögð annara og hneykslast ekki lifandi
vitund á annarlegum trúarskoðunum — vitaskuld af þeirri einföldu
ástæðu, að það eru tiltölulega svo sárfáir menn á landinu, sem hafa
þá trú, er kirkjan kennir...