Kirkjublaðið - 01.12.1892, Blaðsíða 4

séinastí fór, var barnið klætt, farið með það fram í bæj-
ardyr og tjóðrað með hlekkjafesti við dyrustafina allan
daginn og dag eptir dag allan sláttinn. Aumingja barnið
óx upp og varð seinna að bera hlekki. Þetta barn, eða
maðurinn, sem svona var farið með þegar hann var barn,
var ekki alls fyrir löngu kunnur um land allt fyrir alls-
konar óknytti og afbrot.
Aumingja barnið. — Hve opt gjalda börnin hinna full-
orðnu. Illt er í ætt gjarnast, og syndir foreldranna og
forfeðranna koma fram á börnunum.
En þó gjörir uppeldið mest til. Að hugsa sjer bless-
uð litlu börnin, sem eru svo sakleysisleg að sjá, að hugsa
sjer þau alast upp til að verða stórglæpamenn og morð-
ingjar, eins og dæmi eru til.
Vjer, sem börnin eigum, verðum að gæta skyldna
vorra við þau. Af skyldum vorum við náungann, við
bræðurna og börnin, þekki jeg ekki háleitari og helgari
skyldu en þá, að ala vel upp börnin.
»Kenn hinum unga þann veg, sem hann á að ganga
og þegar hann eldist mun hann ekki af honum beygja«
Greinina má beygja og sveigja á meðan hún er ung,
Gömul og feyskin grein verður ekki sveigð svo að hún
ekki brotni.
Jeg man eptir, þegar jeg var ungur og börn voru
fermd, og ekki síður síðan jeg fór að ferma börn, þess-
um góðu og gullvægu orðum:
»Vaxnir, hjer hlustið orð Drottins á.
Hræðist þjer, að hneyksla börnin smá«.
Sízt af öllu vildi jeg hneyksla smælingjana; sízt af
öllu vildi jeg gefa af mjer illt dæmi »börnunum eptir að
breyta*.
En það er í þessu sem öðru hægra að kenna heil-
ræðin en halda þau. Það eru á flestum heimilum fleiri
menn en foreldrar og börn.
Um það skulum vjer tala næst.
Meira.