Kirkjublaðið - 01.12.1892, Blaðsíða 7

215
hald fyrir heirailin og börnin, að verða sjer ekki tíl
minnkunar gagnvart öðrum heimilum og börnum.
Að eins er þess að gæta, að þó að barnaprófin sjeu
og verði almenn, má ekki taka sjer af því tilefni til að
láta húsvitjanir falla niður. Því fyrst og fremst eru ekki
börn kölluð til prófs yngri en 11 ára, og vegna yngri
barnanna þarf að húsvitja, og svo vegna eldra fólksins.
Presturinn kemur aldrei á sum heimili, nema þegar hann
húsvitjar. Það stappar nærri fyrirlitningu, ef presturinn
kemur ekki að minnsta kosti einu sinni á ári á hvert
heimili sóknarmanna sinna. Mjer finnst að hvert einasta
heimjli í hverju prestakalli eigi heirating á að fá að sjá
prest sinn einu sinni á ári, þó ekki væri til annars, þá
til þess, að gjöra prestinum gott. Það er rjettur hvers
sóknarheimilis, að fá færi á að gjöra presti sínum gott,
þó ekki sje nema kaldur vatnsdrykkur, og sízt má ganga
fram hjá fátæklingunum í ljelegu húsakynnunum og
öðrum fátæklegum högum í þessu efni.
Sjera Arnljótur tók fyrstur upp á barnaprófum f
Bægisárprestakalli«. . ; .
Samskot
til ekkju sjera Pjeturs M. Þorsteinssonar að Stað 1 Grunna-
vík fá góðar undirtektir vestra.
Þorvaldur prófastur Jónsson á ísafirði skrifar:
»Grunnvíkingar sakna margir sjera Pjeturs, enda mátti
það að mörgu leyti, því að hann var fjelagsmaður góður,
hjálpsamur og góðsamur, jafnvel yfir efni fram, því að
efnin voru ávallt lítil og hagur ekkjunnar er við fráfall
hans mjög bágborinn, 5 ungbörn og öldruð móðir og
bróðir hins látna fyrir innan fermingu, og aðalaðdrættir
hans úr kaupstað til vetrarins glötuðust er skiptjónið varð,
svo að ekkjan stóð þá að kalla bjargarlaus uppi með
þessa fjölskyldu. Jeg tók því það ráð, að leita samskota
hjá sóknarbörnum mínum til handa ekkjunni og var því
mjög vel tekið, og hef jeg mælzt til þess við aðra presta
í prófastsdæminu að gangast fyrir sainskotum, hver hjá
sjer, og efast jeg eigi um, að þeir taki vel undir það.