Kirkjublaðið - 01.11.1895, Blaðsíða 11

203
legt trúarófrelsi, en við þessu öllu er alltaf hætt, ef
snögg breyting keraur á í kirkjulegu tilliti, auk þess sem
hætt getur verið við meiri sundrung og rifrildi, en þar
er þó varla ábætandi. Hingað til hefir íslenzka
kirkjan stutt rikið, en svo gæti farið, að hún sem frí-
kirkja snerist á móti ríkinu, eða sumir flokkar hennar
að minnsta kosti, og yrði það hvorutveggja meira tjón,
en hægt er að ímynda sjer í fljótu bragði. Þetta eru
raunar «ágizkanir», en þær eru ekki alveg gripnar úr
lausu lopti, hcldur eptir þeirri reynslu, sem fengin er
annarstaðar, þar sem eins stendur á að þessu leyti.
Tvær síðustu málsgreinarnar^í «svörum» hins heiðr-
aða höfundar þarf jeg í rauninnKekki að minnast á. Jeg
er honum þar samþykkur í öllum aðalatriðum. Við mæt-
umst þar í þvi, að vilja «að engu flana», og «gleyma
hvorki sögulegri viðburðarás liðinnar tíðar nje lítilsvirða
hið sannverulega ástand yttrstandandi tíðar», sömuleiðis í
þvf, að vilja smátt og smátt fá þær umbætur á kirkju-
málum, sem kröfur tímans heimta, — annaðhvort til að
gjöra skilnað ríkis og kirkju óþarfan, eða þá til að
greiða frikirkjunni braut, ef svo vill verkast, þegar hent-
ugur tími er til kominn. En þess tíma er að líkindum
nokkuð langt að bíða; og svo þarf að vera ef vel á að
fara.
Þýðing trúarbragðanna fyrir mannfjelagið.
Eptir W. E. Channing.
Fáa menn grunar og enginn skilur Uklega til hlítar
hversu víðtækan styrk trúarbrögðin veita dyggðum hins
daglega lífs. Verið getur að enguin sje kunnugt hversu
mikla næringu vorar siðferðilegu og fjelagslegu hugstefn-
ur fá úr þessari uppsprettulind. Hversu máttvana mundi
samvizkan verða án trúarinnar á Guð. Hversu afllaus
mundi mannleg góðvdld vera, væri engin kenud til um
æðri góðvild til að lifga hana og viðhalda henni; hversu
snögglega mundi öll fjelagsbyggingin hristast og með hve
ógurlegu braki lirynja í sorglegar rústir, væru hugmynd-