Kirkjublaðið - 01.03.1897, Síða 5

37
Tilgangur þeirra, er fje það er frá, sera nú er um að
ræða, er alveg gagnstæður tilgangi Egils, enda er von-
andi, að sú verði raun á, er gagnstæð er því, sera Egill
ætlaðist til. Reyndar er manneðlið allt af bið sama, en
vona má að siðmenning þjóðarinnar sje nú á hærra stigi.
Það skulum vjer og vona, að til þess komi aldrei, að all-
ur þingheimur berjist um fje þetta, jafnvel ekki í orði á
bak eða brjóst, hvað þá að menn gjöri það að veiklegu
ófriðarefni.
Þess væri óskandi og það er líka vonandi, að vjer
ekki gefum neitt tilefni tii þess, að á oss rætist í annað
sinn og ef til vill í enn fyllra mæli orð Drottins vors:
»Hvert það riki, sem í sjálfu sjer er sundurþykkt, mun
leggjast í auðn, og hvert hús mun þar yfirannað hrapa«.
(Lúk. 11, 17.). Frá því forði Guð oss ölluru.
V. B.
Um aðskilnað ríkis og kirkju.
Fyrirlestur eptir Lárus Halldórsson.
(Frarnli.) Vjer líturn í vesturátt. Það er í hinum
nýja heimi að þetta prinsíp, trúarbragðafrelsið, hefir fest
dýpstar rætur, festi rætur meðan dimm ófrelsisöld ríkti
í hinum gamla heimi, og hefir borið dýrðlega eða að
minnsta kosti glæsilega ávexti.
Mjer dettur reyndar ekki í hug að ætla, að það sje
allt »gull, sem glóir« í kirkjunni þar vestur frá; en því
verður þó víst ekki neitað, að fjörugra og aflmeira kirkju
legu lífi hefir maður ekki afspurn af annarstaðar, og
dauft er umhorfs á voru landi t. a. m. í samanburði við
það. Eða hvað mun valda því, að enginn Islendingur
hefir fundið eins sárt til deyfðarinnar i kirkjulífinu hjer,
eins og sjera Jón Bjarnason ? Án efa, auk hans eldheitti
trúarsannfæringar, einmitt það, að hann hefir sjeð hið
fjörmikla kirkjulíf vestan hafs; því að ætla má þó, að
eitthvað af kirkjunnar mönnum hjer á landi hafi viðlika
heita og öfluga trúarsannfæring eins og httnn.
En jeg veit, að það er ólíku sarnan að jatna Vest-