Alþýðublaðið - 23.09.1960, Blaðsíða 15

„Hvað?“
„Allt“.
„Hversvegna?“
„Þér getið sagt, að ég sé
svona forvitinn“.
„Ég vil ekki segja eitt eða
neitt um það“, sagði liún
dræmt. „En kannske mvndi
einhverjum ‘ðrum finnast það
frekja11.
„Þá er það frekja“, sagði
Moraine glaðlega.
„Þér eruð ómögulegur“.
„Þér hefðuð átt að segja
vininum að hugsa um það
' strax“.
„Hann er ekki vinurinn
minn!“ sagði hún. „Vilduð þér
hætta að kalla hann vininn
minn og hætta að segja, að
segja að við höfum verið að
leika okkur að yður. Hvorugí
er rétt“.
„Ég sagði ekki að ég væri
neinn leiksoppur", sagði Mo-
raine jafn glaðlega og fyrr.
. „Ég sagði, að þið hefðuð ætl-
að að leika ykkur að mér“.
Hún leit til dyra og lagðisí
svo í fang hans. Augu hennar
voru blíðleg.
„Ef þér eruð maður“, sagði
hún lágt, „þá ...“
Það var rjálað við lásinn.
Maður ræskti sig.
Doris Bender hentist frá
Moraine eins og hann væri
snákur. Hún stökk á fætur og
togaði sloppinn að sér.
Moraine leit yfir öxlina á
sér.
Maður stóð í gættinni. —■
Hann var á fimmtugsaldri.
Andlit hans var fölt og svip-
' brigðaíaust. Hann var með
dökka bauga undir augunum.
Hendur hans héngu niður
með síðunum. Hann var eins
og festur upp á þráð.
Doris Bender hljóp til hans.
Hún þrosti út að eyrum.
„Carl!“ sagði hún.
Það var ekki fyrr en hún
var komin alveg að honum,
sem hann hreyfði sig. Hann
ýtti henni frá sér og gekk inn
í herbegið. „Hver er þessi ná-
ungi?“
Moraine sem hafði tekið
sígarettuveski sitt úr vasan-
um, dró sígarettu úr því.
„Eigið Mð eld?“ spurði hann
. kæruleysislega.
Doris Bender fór að tala,
Hún talaði hratt og ákaft:
„Þetta er Sam Moraine“,
■ sagði hún. Hann er vinur rík-
issaksóknarans, Phil Duncan.
Herra Moraine, þetta er Carl
Thorne. Þér hafið sennilega
heyrt Phil Dunean minnast á
hann“.
Hún leit hræðslulega á
Thorne. „Þú hlýtur að hafa
lesið um herra Moraine í
blöðunum“, sagði hún. „Hann
borgaði lausnargjaldið. Hann
... hann er vinur Ann Hart-
well“.
Carl Thorne slappaði af í
fyrsta skipti síðan hann kom
inn úr dvrunum. Hann dró
andann djúpt og sagði; „Svo
hann er vinur Ann, ha?“
Doris Bender kinkaði kolli
og leit biðjandi á Sam Mo-
raine.
Carl Thorne lét hendina
niður í vasann og kom upp
með eldspítustokk.
STANLEY
GARDNER
„Það gleður mig að hitta
yður“, sagði hann og kveikti
fyrir hann £ sígarettunni. —
Doris Bender þaut fram hjá
þeim og kallaði: „Ann, þú
þurftir ekki að fara. Þetta var
bara hann Carl Thome, sem
við heyrðum að var að koma“.
Hún stóð um stund í gætt-
inni og bætti svo við. „Flýttu
þér nú“.
Ann Hartwell sagði eitt-
hvað, orð hennar heyxðust
ekki, en það heyrðist vel
reiðileg rödd Dorisar: —
„Gleymdu því!“ sagði hún.
,/Vertu ekki svona feiminn!“
Skömmu seinna kom Ann
Hartwell, sveipuð silki inn.
Augu hennar voru þrútin af
gráti.
„Halló, Ann,“ sagði Carl
Thorne.
Hún kinkaði kolli til hans.
„Hvað er að þér barn?“
„Allt.“
„Þú hefur verið að gráta?“
Hún kinkaði þegjandi
kolli.
Doris Bender tók utan um
mitti hennar og leiddi hana í
áttina til Sam Moraine. Ann
hallaði sér að öxlinni á hon-
um. Henni leið auðsjáanlega
illa.
„Nú,“ sagði Thorne, „þú
lítur ekki sem verst út, þegar
tekið er tillit til þess hvað
kom fyrir þig.“
Hann gekk til Doris Bend-
er og starði á hana. „Því
léstu mig ekki vita þegar þú
fékkst þetta bréf ?“ sagði hann
frekjulega,
„Eg sagði Herra Duncan
það. Hann tók svo einkenni-
lega í það, að ég hélt að það
væri bezt að ég segði þér það
ekki, Það lítur út fyrir að
ekki sé ætlast til að ríkissak-
sóknarinn viti um það þegar
lausnargjald er greitt.“
Hann spurði: „Sagði Phil
Duncan það?“
Hún leit skelfingu lostin á
Sam Moraine.
„Ég hélt að honum fynd-
ist það.“
„Borgaðirðu virkilega tíu
þúsund.“
Já.“
„Hvar fékkstu það?“
„Við skulum ekki tala um
þetta núna,“ sagði hún. „Við
skulum gera það á eftir.“
Hann sagði hinn rólegasti:
„Hvar fékkstu peningana?11
„Hjá vini Ann,“ sagði hún.
Thorne hnikaði höfðinu í
áttina til Moraines.
„Nei,“ sagði hún titrandi.
„Má ég ekki gefa þér eitt-
hvað í glas Carl? Við skulum
tala um þetta seinna.“
■Carl Thorne settist niður
og kveikti sér í sígarettu.
Allt í lagi,“ sagði hann.
Ann Hartwell leit á hann.
Carl Thorne settist niður
og kveikti sér í sígarettu.
„Fyrirgefðu,“ sagði hún
blátt áfram.
Moraine 'kinkaði kolli.
„Fyrirgefa hvað?“ spurði
Thorne, svo hló hann og
sagði: „Fyrirgefðu mér, ég
gleymdi því. Eg hef þekkt
Doris svo lengi, Moraine, að
mér finnst ég vera stóri þróð-
ir hennar Ann.“
Ann Hartwell gekk að stól
og settist og Moraine fékk
sér sæti á sófanum. Thorne
leit á Ann Hartwell.
„Heyrðu stelpa,“ sagði
hann,“ skilur þú eitthvað í
þessu ráni?“
Hún kinkaði kolli. Hann
starði á hana.
„Það vantar eitthvað í
þetta allt,“ sagði hann.
„í hvað?“ spurði hún.
„í náungana, sem fram-
kvæmdu ránið.“
„Hvað um þá?“
„Það vil ég fá að vita?“
„Hefur — hefur lögreglan
náð í þá?“
„Það held ég ekki, en þeir
hafa fengið einhver sönnun-
argögn. Þau eru fölsuð.“
Ann Hartwell leit undan og
sagði lágt: „Mér finnst það
leitt að ég skildi ekki geta
sagt lögreglunni meira.“
Carl Thorne starði sífellt á
hana.
„Var þetta rán?“ spurð'i
hann.
Hún leit í augu hans og
kinkaði svo kolli.
Thorne sagði reiðilega:
„Segðu já eða nei.“
„Eg sagði já,“ sagði hún.
„Vitanlega var það ráð. En
við skulum ekki tala um það
núna.“
Hún leit á Sam Moraine
Thorne ygldi sig.
„Eg er þreyttur, hræði-
lega þreyttur,“ sagði hann.
Síminn hringdi stanzlaust.
Ann Hartwell gekk yfir her-
bergið og tók hann. „Halló,
nei, þetta er ekki hún. .. Eg
skal kalla í hana. .. Já, hann
er hér.“
Þegar Carl Thorne tók sím
ann, gekk hún hratt að dyr-
unum, sem Doris Bender
hafði farið inn um. Hún leit
biðjandi á Moriane og hvarf.
Carl Thome sagði í sím-
ann: . Halló. - ■ Ekki enn, en
það tekst. .. Já. ■ • Allt í lagi
— komdu með það .. “
Hann hlustaði þegjandi.
„í guðanna bænum,“ hvísl
aði hún, „farið þér héðan! —
Getið þér ekki séð hvað er
að ske?“
Moraine glotti til hennar.
„Er hann afbrýðisamur?“
hvíslaði hann á móti.
Hún ýtti honum í áttina til
dyranna.
„Gerið bér það fyrir mig að
fara,“ bað hún.
Moraine hló og var í þann
veginn að segja eitthvað, en
þegar hann hafði litið í augu
hennar, klappaði hann hug-
hreystandi á öxl hennar.
„Allt í lagi, systir,“ sagði
hann og tók upp hattinn
sinn.
Thorne var enn í símanum
þegar hann skellti hurðinni á
eftir sér.
7.
Það var ískalt úti. Það
þaut í gluggunum á skrif-
stofu Moraines.
Hann sat með krosslagða
fæturna á stórum leðursófa
og skóf undan nöglunum á
sér. Natalie Rice sat bein í
baki og stíf á stól.
„Hvernig gekk?“ spurði
Moraine.
„Vel. Hann mundi eftir
henni.“
„Sýnduð þér honum
mynd?“
„Nei, ég þurfti ekki að
gera það, Hann mundi eftir
henni, þegar ég lét hann fá
spjaldið.“
„Fenguð þér lýsingu á
henni?“
„Já.“
„Var það sama lýsingin?“
„Já, þetta er án efa sama
stúlkan.“
„Nú, þetta er án efa sama
stúlkan.“
„Nú, hvað er í fréttum?“
spurði Moraine.
„Hann tók hana upp á horn
inu á Sixth Avenue og Map-
lehurst í gærkvöldi klukkan
átta.“
„í gærkvöldi?“ spurði Mo-
raine undrandi.
„Já.“
Moraine stakk naglaþjöl-
inni' í vasann. „Segið mér
þetta allt.“
„Hún var ein og tauga-
óstyrk. Hún bað hann um að
fára með sig niður að dokk
númer 34. Þar beið bátur
eftir henni, hann heldur að
það hafi verið hraðbátur.“
„Hvernig stóð á því, að
hann lét hana fá spjaldið?“
Natalie Rice brosti.
„Þér hljótið að vita, að bíl-
stjórar geta oft unnið sér inn
aukaskilding með því að sýna
fólki um borgina og sýna því
næturlífið.“
„Nú?“ sagði Moraine
spyrjandi. „Og hvað um
það?“
„Bílstjórinn áleit að Ann
Hartwell væri að fara niður
eftir til að hitta einhvem á
skipinu. Hann hélt að hún
væri einhvers konar skvísa.
Hánn fór að tala við hana á
leiðinni niður eftir og hún,
var mjög elskuleg við hann.
Hann lét hana fá spjaldið Og
sagði henni, að ef henni þæífti
gaman að skemmta sér, þá
kæmi það oft fyrir, að hantn,
væri að aka mönnum sem
vildu bjóða einhleypri lag-
legri stúlku út.“ •
„Og hvað svo?“ spurði Mo-
raine.
„Hún daðraði við hann“, —
sagði Natalie Rice. „Mér
fannst bað hggja í augum
uppi, að hún hafði gaman af
þessu, en bílstjórinn áleit að
þetta væri ekta. Hana lang-
aði til að vita hve mikinn
hluta hann vildi fá og hvað
hún œtti að gera og svo lézt
hún vera ung kona, sem væri
að hlaupast á brott frá mann
inum sínum og sem vildi gera
svo til hvað sem væri til áð
vinna sér inn peninga.“
„Og heldur bílstjórinn hú
að hún hafi verið að leika á
hann?“
„Eg geri ráð fyrir því. Þfeg
ar ég sýndi honum spjaldið
var hann hálf einkennilegúr.
Fyrst hélt hann að ég væri
leynilögreglukona eða kann-
ske formaðurinn fyrir ein-
hverri nefnd eða eitthvað þess
háttar. Mér gekk dálítið illa
að fá hann til að tala.“
„Kannske hefur hann sagt
þér þetta eins og það væri
allt í gríni til að leyna því
hve skelkaður hann varð.“
.......................!"
J-
Hreingerníngar -
Síml
19407
Alþýðuþlaðið — 23,,sept. 1960 |_§