Alþýðublaðið - 23.09.1960, Blaðsíða 7

ÞESSIR sjimpansar
gægjast niður í töskuna
til að vita, hvort þar séu
fleiri bananar, sem þeim
þykja mikið lostæti. Þeir
heita Moritzt og Kaspar
og eiga heima hjá Hag-
enbeck í Hamborg.
FÁ þeir milljón
í fiskibransa
eina og aðra
og enginn þær telur.
Svo líða dagar
ojr dögum lýkur
og úr fékiassa
féð rýkur.
Bylur hæst
í tómum tunnum
bankamenn þegar
berja þær utan.
Eigi skal sýta
þótt einn maður hrapi
og milljónagróði
verði að tapi.
AÐ lesa bréf frá vini mín-
um, lesa það hægt og með
einlægri hluttekningu, líka
það, sem skilst á milli lína:
„Þetta er löng saga og leið
fyrir mig, alsaklausan, en
upphaf hennar er það, að
konan mín fór að hafa orð á
því fyrjir nokkrum mánuð-
um, að það væri alltaf annað
slagið varalitur í vasaklútn-
um mínum og jafnvel stund-
um á skyrtunni. Og þegar ég
benti henni hæversklega á
það, að sjálf notaði hún oft
varalit, þá horfði hún bara á
mig með ísköldu augnaráði
og hreytti svo út úr sér eftir
nokkra stund:
— En þetta er allt annar
litur en ég nota.
Þar með virtist málið út-
kljáð af hennar hálfu. Eg
hafði verið í keleríi við vél-
ritunarstúlkuna í skrifstofu-
tímánum.
Hún virtist þó í fyrstu ekki
taka þessu mjög illa, en var
samt annað slagið með glós-
ur, og hafði á orði, að það
væri nú ekki víst, að ég væri
alltaf á fundum, ef ég kom
ekki heim fyrr en hálf átta
í staðinn fyrir kl. fimm eins
og vanalegt er. Eg skal taka
tvennt fram: Eg er vinnu-
hestur og hef yndi af að
vinna, Þess vegna gleymi ég
því stundum, að kominn er
lokunartími, og ég er ekki
einn af þeim, sem keppast
við að fara heim á réttum
tíma. Hitt er það, að ég hef
aldrei haldið fram hjá kon-
unni minni, ekki nema. ....
Ja, ekki meira um það.
Á sunnudaginn lagði ég
mig eftir matinn. Þá hafði ég
fyrir hádegið ekið niður í bæ
til að na í Alþýðublaðið, sem
ekki kom um morguninn. Eg
tók upp vasaklútinn minn og
þurrkaði gleraugun, en það
seig á mig einhver værð og
ég setti hvorki upp gleraug-
un né stakk vasaklútnum á
mig. Konan im'n kom inn rétt
eftir að ég var farinn að
blunda og þurfti endilega að
reka augun í klútinn. Hún
rak upp hljóð og það munaði
engu, að það væri liðið vfir
hana. Og ég hrökk upp, öld-
ungis undrandi, taldi víst, að
það væri komin mús í húsið.
En það var nú ekki aldeil-
is. Þegar konan loksins mátti
mæla, hrópaði hún;
•— Sérðu.
— Hvað, góða mín? spurði
ég, eins sakleysislega og ég
gat.
Hún sagði ekkert, bara
horfði á mig. Þá sá ég að hún
var með vasaklútinn milli
handanna.
— Sérðu stimpilinn eftir
varimar á henni, kvensunni,
sem þú heldur við.
— Jú, það var rétt, það
sást móta fyrir rauðu fari í
klútnum, sem minnti á var-
ir. Ég gat ekkert sagt. Átti ég
að kannast við syndir, sem
ég hafði ekki drýgt? Þess
vegna andmælti ég bara ró-
lega. En hún bara öskraði á
mig, og eftir þetta var ekki
sagt almennilegt orð ailan
sunnudaginn.
Á mánudaginn, þegar ég
kom heim í mat, var enginn
matur, bara miði á borðinu,
og á honum stóð:
— Eg er farin, láttu kvens-
una bara elda ofan í þig.
Já, hún er farin. í dag er
miðvikudagur, og hún hefur
sent á mig lögfræðing, sem á
að ganga frá skilnaðinum.
Eg borðaði lítið á mánu-
degi og þriðjudegi, kunni eitt
hvað ekki við að borða, þegar
blessunin mín var ekki við.
En í morgun keypti ég mér
Mér varS ekki um sel
þegar ég sá mynciima' af
honum Daníeli í Tínnanun%
í gær, því að ég vissi ekki,
að það hefði verig iekin
myndl a£ honuni langpfa-
bróður mínum.
steik í Borg. Eg gleymdi víst
að geta þess, að mér þykja
rauðrófur ákaflega góðar, vii
alltaf hafa rauðrófur með"
steikinni, borða mikið af rauð
r.ófum.
Þegar ég um hádegið i diifí
tók rauðrófudósina út úr
ísskápnum hellti ég smá
dropa niður á skyrtuermina
mína, .... og þá rann upp
fyrir mér ljós, þarna var lít-
urinn. Stimpillinn var ekki
eftir neinn nema sjálfan mig.
Rauði liturinn var af rauð-
rófunum.
Og ég las bréf vinar míns
með tilhlýðilegri hlnttekn-
ingu.
EKKERT væri eðlilegra á
þessum tímum félagsmála en.
þær mæður, sem hafa alið af
sér fegurðardrottningar,
mynduðu með sér félags-
skap, þar sem ræddar yrðu
framtíðarvonir dætranna og
skipulagðir ýmsir möguleik-
ar til að koma í veg fyrir
kostnaðarsaman og tímafrek-
an skæruhernað.
Allir hafa áhuga fyrir vegi
og vegsemd fegurðardrottn-
inga, en það stendur mæðr-
unum næst að sjá svo um að
þær beri sem mest úr být-
um, bæði efnahagslega og á
opinberum vettvangi. Mun
varla hafa skort á, að hér-
lendar konur hafi látið sitt
eftir liggja í því efni, og oft
við ærna fyrirhöfn.
Fegurðin gleður augað, og
með ýmsum smávægilegum
Iagfæringum, má skýra hana
og bæta, svo hún gleðji aug
að enn meir. Til þess þarf á-
kveðna kunnáttu, og vart er
|því trúandti^ verð'i myndaðl
fyrrnefnt mæðrafélag, að
duglegar og áhugasamar kon
ur geti ekki miðlað nýjum
meðlimum af yfirgripsmik-
illi reynslu dætra sinna.
Þá mundi félagsskapur
eins og þessi búa yfir meiri
reynslu í því sem lýtur að
frægjiinlguj wi nokkur annar
félagsskapur. Bindindisfélag
ökumanna, stúkan Frón og
Daníel Ágústínusson, mundu
margt geta lært af mæðrum
feguröard.bottninga, m. a.
það lítillæti hjartans að tala
um blá augu, þótt einhvev
annar sé fæddur með þau.
Úr dönsku Iæra menn mál-
tækið, að æfingin geri meist-
arann. Þetta er satt. Og það
eru of margar stúlkur búnar
að ganga svipugöng erlendr-
ar fegurðarsamkeppni til
lítils, til að ekki verði eitt-
hvað gert í því að nýjum
fegurðardrottningum verði
kennt samkvæmt reynsln er
fyrr fóru, en engir mundu
faetur færir að túlka þá
reynslu en einmiít mæður
fegurðardrottninga, eftir að
þær væru húnar að bera sam :
an bækurnar í félagsskap. »
Erfitt er að finna gott nafn jj
á samtök sem bessi. Þó gætu :
þau heitið Mæðra- og að- j
standendafélag fegurðardísa j
íslands fyrir alþjóðakeppni, ;
og mætti síðan skammstafa. j
Að vísu yrði skammstöfun- :
in á félaginu, eins og á j
frægu félagi öðru, eða Maf- :
ía. En að því væri nokkur ;
byr fyrir félagið meðan það j
væri að komast yfir byrjun- j
arörðugleikana. Ekki færi j
hjá því, ef félagið léti álit j
sitt í ljós fyrir keppni með j
bréfum, sem bæru skamm- :
stöfun félagsins, að þeir sem ;
úrslitum réðu hugsuðu sig j
tvisvar um, áður en þeir :
tækju ákvarðanir Mafíunni í ;
óhag.
Að spila f
á vatniÖ I
M
AÐ minnsta feosti j
fcvær frumstæðar þjófjir í
önnur í Mið-Afríku, hin *
á Borneó, kunna þá list ;
að spila á vatnsflöt. Það •
eru einkum konur, sem :
iðka þessa list. Þær vaða •
út í fljótin og slá með j
ló.i,|anum á yílrborð :
vatnsins eftir vissu og j
mjög sterklega hátt- I
bundnu hljóðfalli. Það "
er ekki einasta að mús- ;
ikin verði eins og j
írumbiislagur, heldur ;
kunna þær að framleiða j
mismunandi tóna á j
þennan hátt. J C
Alþýðublaðið — 23. sept. 1960 y