Sunnanfari - 01.01.1894, Blaðsíða 1
S''S'ts\a.'=vvs\,=?e£
s 1
0 í
Ijl V«r9 2 kr. S
jj 50 mira árg., jj{
| bursrist íjrir |
tp 15. oktiikrr. Sl
SUNNANFAR
0 m
í Aiiglvsiiœar !0
Ji *• 8 %
0 20 it. nifgm- J
J: inálsliiia; 25 *
-i aura smáletar. @
í J
iii, 'y
JAlsTIJAR
1894
Hannes Hafstein.
Hannes J>órður Hafstein, skáldið, er úngur
maður og hefir því ekki drifið margt á daga
hans, svo í æfisögu sé færandi. Hann er fæddur
4. desember 1862 og fór kornúngur í latínu-
skólann í Reykjavík, útskrifaðist þaðan 1880,
tók próf í lögum við háskólann í Kaupmanna-
höfn 1886, fór til íslands samsumars, var settur
sýslumaður í Dalasýslu, þá málafærzlumaður í
Reykjavik, þá landritari 1889 og er það enn.
Sama árið giptíst hann júngfrú Ragnheiði Thord-
ElNAl! H.IÖIU.KIFSSON.
ersen. Ekki hefir Hannes Hafstein látið neitt til
sín taka svo sem embættismaður, að því er oss
er kunnugl, enda er embættisferill hans ekki
lángur enn sem komið er, en ljóðmæli hans,
sem komu út í fyrra munu seint fyrnast og varla
getum vér hugsað oss svo stutta íslenzka bók-
mentasögu úr þessu, að hans verði ekki getið
þar. Sunnanfari hefir nýlega flutt grein um
Ljóðmæli Hannesar (III, 4) og vísum vér til
hennar að því er snertir álit vort á skáldskap
hans. ó. D.
Einar Hjörleifsson.
Eg hafði gert mér mjög miklar vonir um
kvæðabók Einars Hjörleifssonar áður en hún kom
út. Eg hafði haldið að stappið og stímabrakið,
fjörið og frelsið þar vestra mundi hafa haft mikil
áhrif á skáldskapargáfu Einars, að hann hefði ort
mikið þessi seinni árin, síðan hann kom vestur
og að bókin mundi verða full af fjörugum fram-
sóknarkvæðum, skopkvæðum og jafnvel skamma-
kvæðum. Eg hafði, í einu orði, gert mér í hugar-
lund, að bókin mundi bera keim af lífi Íslendínga
þar vestra, fjörugu en »frísku« frumbyggjalífi.
Eg hafði vonazt eptir að hún mundi stuðla að
því, með ljóðabók Hannesar Hafsteins, að mynda
nýa stefnu í ljóðakveðskap vorum og leiða nýa
Hannhs Havstein.
andlega strauma inn í huga"og hjörtu þjóðar-
innar.
Og svo kom loksins kverið, skakt og skælt
frá prentarans hendi, í sauðsvörtu almúgabandi,
þunt og lítilmótlegt á að sjá,
Nú, »margur er knár, þótt hann sé smár«,
hugsaði eg, en ekki tók betra við þegar eg
hafði blaðaö í kverinu. Eingar skammir, ekkert
skop, varla glens, eingin framsóknarkvæði að
marki, ekkert í áttina til þess, sem eg hafði
búizt við.
Og þó eru mörg góð kvæði í kverinu, eins
og eg hafði vonazt aptir, og það jafnvel mörg
að tiltölu, þegar þess er gætt, hve kvæðin eru
fá, 32 alls, en þau eru öll með einu marki brend,
sama markinu og alt kverið yfirleitt. jþað er