Sunnanfari - 01.01.1897, Qupperneq 4

56
það eitt, að hún eigi alls ekkert skylt við kenn-
ingu Krists — án þess þó að færa eina einustu
ástæðu fyrir því, í hverju mismunurinn sje folg-
inn. — Það þarf ekki mikinn mann til þess að
snúa náungann niður á þrælatökum, þegar skálk-
urinn kemur að honum óvörum og svífst einskis.
Nú skal jeg sýna yður, hvernig sjera Frið-
rik stendur að vígi, þegar hann er tekinn
þrælatökum.
í fyrirlestri sínum „Teikn tímanna“ segir
hann á einum stað: „Allir hlutir hafa á fleyg-
ings ferð verið að verða hávísindalegir“!
Allir hlutir segir hann. Hvað er þá t. d.
„hávísindalegt“ við músabúin og hrafnadyngj-
urnar í lubbanum á yður, eða snjókerlingarnar
hjerna á auðninni?
Fleiri dæmi mætti nefna. Sjera Friðrik byrj-
ar hinn áðurnefnda fyrirlestur þannig: „Forð-
um kröfðust farísearnir teikns af himni. Frels-
arinn benti þeim á kvöldroðann og morgunroð-
ann á himninum“. Þetta telur sjera Friðrik
gilt og valið eins og það líka í raun og sann-
leika er, og leggur hann út af þessum orðum
eins og öðru guðspjalli. Bn, viti menn! svo
hneykslast hann á þeim orðum sjera Páls, „að
hinar eilífu hugsjónir, elskan og spekin, sjeu
birtar á blómsturmáli jurtanna“. Með öðrum
orðum: sjera Friðrik ýglist yíir því, að sjera
Páll dáist að opinberun guðs í náttúrunni — í
sömu andránni og hann fórnar höndum yíir á-
gæti hinnar sömu aðferðar hjá Kristi“.
Meðan jeg Ijet þessa dælu ganga, glápti
Skaðráður á mig bálhvítum, galopnum augun-
um og tuggði munnvatnið í ákafa.
„Sjera Páll heldur því fram, að guðsríkið á
jörðunni muni eflast við það, meðal annars, að
þrældómi búksorgarinnar muni ljetta af lýðnum,
þegar ménn læra betur að hagnýta náttúru-
kraftanna o. s. frv. — Um þá kenningu segir
sjera Friðrik: „Það er hreint eins og matar-
lyktina leggi á móti manni“.
„Það er trúlegt, að matarlyktina hafi ékki
lagt á móti sjera Friðrik, þegar hann var að
gyrða strák sinn 1 kennimannsbrækurnar. En
hitt er víst, að því hærra lætur í hrafninum
sem hann flýgur nær krásinni. —
Það er líka víst, að sjera Jón Bjarnason
hefur oft tekið það skýrt fram, að kristindóm-
urinn eigi að láta til sín taka öll málefni mann-
fjelagsins. í þetta skifti sprettir því sjera Frið-
rik fingrunum framan í sjera Jón í sömu and-
ránni og hann snarar hnútunni að leiði Páls
heitins. — Óneitanlega betur farið en heima
setið“.
Skaðráður Óspaksson saug upp í nefið og
kyngdi hrákanum.
Nú varð stundarþögn.
„Hvað farið þjer að starfa, þegar þjer eruð
búnir að varða hjerna leiðina?“ spurði jeg
manntötrið.
„Þá förum við norður á Djöflagrænku að
veiða. Jeg hegg vakirnar, en þeir dorga“.
„Hvað verður svo gert við veiðina, ef ham-
ingjan er með í förinni?11
„Hún verður látin á frystihúsið og geymd“.
„Nú, eiga þeir frystihús, prestarnir?"
„ Já, já, hefur þú ekki heyrt getið um það ?
Það er þó bygging, sem vert er um að tala“.
„ Jeg hjelt nú reyndar þeir ættu fullt í fangi
með háskólabygginguna. Þetta frystihús hefur
þá, skilst mjer, gleypt háskólabygginguna ? En
sleppum því. Hvað er fleira að segja af þessu
íshúsi eða frystihúsi. Er það stórt hús og vand-
að, eða nokkuð öðruvísi en þesskyns byggingar?"
„Það er fjarska stórt hús og vandað og af-
ardýrt og hefur kostað margs manns heilsu og
líf. Það er öðruvísi en öll önnur íshús, sem
jeg þekki. í öðrum endanum er frostrúm, og
í því á að geyma allan hvítfisk, þorsk og
annað veiðifang, sem hamingjan gefur. En í
hinum endanum er feyknastór steikarofn, til
þess að steikja krásina í, til nýnæmis á helg-
um, stórhátíðum og tyllidögum11. —
Að svo mæltu skildum við talið.
Veðrinu var tekið að slota. Jeg skundaði
vestur á brúnina, settist á broddstaflnn og renndi
mjer á honum í einni lotu niður að Botni, og
varð heldur en ekki feginn hvíldinni.
En með síðasta pósti fjekk jeg svolátandi
brjef frá kunningja mínum að vestan:
„. . . Nú er frysti-eldhús kirkjufjelagsprest-
anna fullgert. Reyndar vantar eldsneytið enn,
en úr því rætist bráðum, eða þegar agentinn