Sunnanfari - 01.07.1900, Qupperneq 3

35
1891 fór hann, fyrir tilstilli síra Jóns Bjarnason-
ar og síra Friðriks J. Bergmanns, á prestaskóla
I Chicago. Þaðan útskrifaðist hann tveirn árum
síðar með ágætum vitnisburði.
Að loknu próh gerðist hann prestur Islend-
inga i íslenzku nýlendunni í Norður-Dakota og
mun nú þjóna þar 5 söfnuðum, sem aukist hafa
og blómgast prýðisvel og meðal annars komið
sér upp vönduðum og fallegum kirkjum.
Haustið 1896 var hann fenginn til þess að
ferðast um nýlendur Islendinga í Canada og
Bandaríkjunum til þess að hafa saman fé til hinn-
ar fyrirhuguðu skólastofnunarkirkjufélagsins vestur-
islenzka. Arangurinn af þeirri ferð var rúrnra 2000
dollara samskot, þrátt fyrir það, að um þær mund-
ir var áhugi almennings á skólamálinu mjög lít-
ill og trúin á það að líkindum enn minni.
Síra J. A. S. er rnaður einkar-vel máli farinn
og tilkomumikill prédikari. Hann er áhugamað-
ur rnikill um alt, er hann tekur sér fyrir hend-
ur, fastur í lund, einbeittur og hinn kappsamasti.
Ohætt er að telja hann í hópi atkvæðamestu ís-
lendinga vestan hafs. Hann er ekki nema hálf-
fertugur að aldri.
Sumarið 1898 ferðaðist hann hér um land sér
til heilsubótar. Hann prédikaði þá í nokkurum
kirkjum og gat sér þar hvarvetna mikinn orðstír.
I ísafold XXV. 57 er grein um hann og
starf hans. Vegna þrengsla verður Sunnanfari
að láta sér nægja að vísa til þeirrar greinar, til
viðbótar við þau fáu orð, sent hér hafa sögð
verið. E. H.
Lífið er of stutt til þess, að vór megum eyða tím-
anum til að gráta yfir óláni og mótlæti. Vérverð-
um að flýta oss að finna lánið, og megum ekki ætl-
ast til, að það fari að leita oss uppi; vór megum
engum tíma eyða til ónýtis.
Vér eigum ekki ekki einungis að smíða úr járninu,
meðan það er heitt, heldur eigum vór að reka það,
þangað til það verður heitt.
Níu tíundu hlutar af vanhögum hverrar þjóðar
hér um bil eru sjálfsköpuð víti landsmanna hvers
um sig.
Þar hafa þeir hitann úr.
Eftir
Guðmund Finnbogason.
III.
Björnstjerne Björnsson hefir sagt:
»Sú þjóð sem veit sitt hlutverk á helgast afl um heim,
eins hátt og lágt tná falla fyrir kraftinum þeim«.
En vér verðum fyrst að vita vort hlutverk, og
hlutverkið fer auðvitað eftir því, hvers vér erum
megnugir.
Ekki er til neins að leggja oss á herðar byrðar,
sem vér getum ekki loftað. Til lítils að ætlast
til að dúfa komi úr hrafnseggi. Það verður al-
drei nema krummi.
En hvar eigum vér þá að fá vitneskju um,
hvers vér erum megnugirr
Hvar, nema einmitt í sögu þjóðarinnar frá
upphafi vega hennar fram á þennan dag?
Vér getum ekki séð, hvers vér erum megnug-
ir, á því, sem vér eigum ógert, heldur á því,
sem vér höfum afrekað.
Og hvernig hefir þá þjóðin reynst á liðnum
öldum, hvernig hefir hún reynst í baráttunni við
»eld og hungur, ís og kulda,
áþján nauðar, svartadauða«.
Hér rekum vér oss raunar á það, að vér eig-
um enga almennilega Islandssögu. Vér eigum
nóg efni i hana, meira og betra en ýmsar aðrar
þjóðir, en það er eins og ull, sem ekki er farið
að tæta, er þvi skjóllítil fyrir þjóðina, þegar kulda-
næðingarnir blása um hana. Það er töluvert
mein, og skritið, að einmitt vér skulum eiga við
það að búa, vér, sem átt höfum Snorra Sturlu-
son og Sturlu Þórðarson og marga aðra sögu-
riísnillinga að fornu fari.
Þá fyrst, er vér höfum séð framan í sjálfa oss
í skuggsjá sæmilegrar Islandssögu og ráðið þær
rúnir, er örlögin hafa ritað á enni þessarar þjóð-
ar vorrar, þá fyrst getum vér séð, hvað með oss
býr, og hvers vér megum vænta á óförnu ævi-
skeiði voru.
Hvernig sem hin íslenzka þjóð er nú, þá er
það víst, að ekki er ættin smá. Margir kunna
að rekja ætt sína til fornkonunga og þjóðskör-
unga, þótt sumir hafi orðið að að leggja leið yfir