Sunnanfari - 01.07.1900, Qupperneq 6

38
Frá liirð Friðriks konungs VII
IV.
(Niðurl.)
Fylgiliðar konungs og hirðmenn gerðu sér alt far
um, að afstyra þv/, að hann yrði sér til mínkunar
við ókunnuga fyrir ykjur sínar og skrum.
Fritz Blticher kammerherra var allra manna lagn-
astur á það.
Einu sinni átti þyzkur greifi frá Hannóver, er v.
Platen hét, eitthvert erindi við konung og var
b/sna-lengi inni hjá honum. Okkur leizt ekki á
blikuna, þegar svo bar undir, og því gerði Bliieher
sér eitthvert erindi inn, til þess að þeir konungur
slitu talinu. En í því bili kemur Platen út og er
mikill asi á honum. Hann getur ekki orða bundist
og segir við Bliicher, sem var honum töluvert kunn-
ugur.
»I>að varði mig sínt, sem nú hefi eg komist að
raun um. Hann er blátt áfram alveg brjálaður, kon-
ungurinn ykkar«.
Blúcher lét sem hann vissi ekki, hvaðan á sig
stóð veðrið. Þá tjáði Platen honum ýmislegt, sem
konungur hafði verið að segja honum frá. Það voru
þá meðal annars heldur sögulegar lýsingar á ýms-
um afreksverkum konungs í hernaði, sem við Blú-
cher höfðum hvorugur heyrt nokkurn tíma um get-
ið, sem ekki var nein von.
»En hann hefir samt ekki byrjað á þessum sög-
um við yður undir eins, Platen?« segir Blúcher.
»Þér hafið hneigt yður og brosað og jankað öllu,
sem hann sagði, eða var ekki svo? Þér hafið sagt:
er það ekki merkilegt! nú er eg alveg hissa! og
þar fram eftir götunum«.
Hinn gat ekki á móti því borið, að svo hefði
verið.
»Atti eg ekki kollgátuna«, segir Blúcher. »Kon-
ungur hefir verið að gera gabb að yður. Hann hefir
verið að reyna, hvort þér væruð eins og aðrir hirð-
rnenn, sem gera ekki nema brosa við og janka öllu,
sem hann segir. í dag undir borðum, þegar kon-
ungur talar dönsku við okkur, þá getið þór átt
víst, að hann segir okkur frá eins og var«.
Yeslings-greifinn þýzki var allur á nálum við
borðið á eftir og var að gefa okkur auga, hvort við
hlægjum ekki að því, sem konungur sagði.
En stundum hafði Friðrik VII. það til, að vera
svo veglátur og konunglegur, að allir hefðu fortek-
ið, að það væri sami maður. Þegar Vilhjálmur prinz,
sonur Kristjáns konungs IX., er síðar varð, var
kjörinn Grikkjakonungur, bauð Friðrik konungur
af sér þann hátignar-þokka og göfugmensku, að
sendinefndin gríska varð frá sér numin. Hún var
örstutta stund inni hjá konungi, og þóttumst við
þá vita, að alt hefði gengið vel; en ekki hafði tteinn
vor á meðal búist við, að hann mundi gera sendi-
nefndarmennina svo hugfangna, sem rauu varð á.
Það var 6. júní 1863, er prinzinn tók konungs-
nafn og nefndist Georg I. Það gerðist í helzta há-
tíðasalnum í Kristjánshöll, í viðurvist alls konungs-
fólksins, hirðmanna og sendiherra Rússa, Breta og
Frakka; þau stórveldi þrjú höfðu á hendi vernd
yfir Grikklandi í þá daga. Þá tókst Friðrik VII.
upp, svo að snild var á, og framar því, er rtokkur
maður hafði búist við. Þá flutti hann tölu, ávarp
til Georgs kotiungs, um konungsskyldu hans, er öll
heimsins blöð liirtu á prenti og léku á lofsorði.
Enda fanst öllum viðstöddum mjög til um þetta
ávarp, ekki einungis fyrir það, hve það var lát-
laust og innilegt, heldur ekki síður fyrir hitt, hve
ræðan var fagurlega og konunglega fram flutt. A-
varpið var svolátandi:
»Enn ætla eg, áður en þú fer hóðan, að leggja
þór það alúðarheilræði, að leitast jafnan við að
ávinna þér ást þegna þitiua og varðveita hana.
Eg ætla ekki að stæra mig af því sjálfur — en
það á reynslu mína við að styðjast, er eg segi, að
í því só fólgin sönn farsæld konunga. Haltu trygð
við stjórnarskipun lands þíns, gerðu þór far um, að
láta hana njóta virðingar, og sjáðu um, að hún só
haldin. Ef þú gerir þór það að reglu, mun þór
vel vegna og landi þínu«.
Að svo mæltu seldi Friðrik VII. Georg konungi í
hendur fílsorðuna með þessum orðum: »Meðtak
ble8sun hins gamla konungs þíns! Drottinn veri
með þér urn ókomið æviskeið!«
I veizlunni á eftir leiddi Friðrik konungur Georg
konung við hönd sér og setti hann á hægri hlið
sér. Hann lót varla sem hann heyrði eða sæi þaun
dag aðra en hinn nýa »bróður« sinn, Grikkjakon-
ung, kallaði hann yðar hátign í hverju orði og yrti
ekki á aðra að kalla mátti. Eg held að móðurföð-
ur Georgs konungs, landgreifauum af Hessen, er sat
á vinstri hönd Friðriki konungi, hafi þótt nóg um.
Faðir Grikkjakonungs, Kristján IX., er síðar varð,
sat á hægri hönd syni sínum.
Ölkær var hann í meira lagi, Friðrik VII., og
átti þjónustulið hans oft í mestu herkjum að af-
stýra því, að mikið bæri á ofdrykkju hans; það
gerðu allir sér far um eftir mætti. Og það má