Sunnanfari - 01.02.1902, Page 2

10
Maður, sem þingtíðindin sýndu að einu siuni
eða aldrei lauk upp munni allan þingtímann, lék
sér að þvi að koma inn þeirri trii hjá almenn-
ingi, að í nefndum ynni hann ósleitilega; þar
væri hann margra manna maki. Hann var kos-
inn á þing fyrir þá trú hvað eftir annað. Svo
var hún óbifanleg.
Skemst er og á að minnast, að upp komst um
þingmann á áliðnum þingtíma, að hann hafði
verið pennalaus, bleklaus og pappírslaus allan
þingtímann. Hann hafði og skrásett alls eiua
einnar línu breytingartillögu, uppi í þingsal. Það
var öll þingvinnan hans, auk þess sem hann
hafði svo sem 3—4 sinnum lokið upp munni í
þingsalnum og þá vitanlega ekki til nokkurs
gagns. Og þó haíði sá maður verið árum sam-
an að berjast við að komast á þing, og látið ó-
smátt af því, hvað hann ætlaði sér að afreka
þar. Og þetta var lærður maður, embættismað-
ur, en ekki ótíndur bóndi, almúgamaður. —
Ekki getur þessu ólíkari þingmenn en þá tvo,
er hér flytur Sf. myndir af. Margan drjúgan verk-
mann höfum vér átt á síðustu þingum, ekki síð-
ur en áður, en engum þeim vaskari og mikil-
virkari. Það ætlum vér að við muni kannast
óvinir þeirra sem vinir.
Að fráskildum fjármálunum, er Þ. J. Th. var þó
til muna viðriðinn, má kalla, að á síðasta þingi
lenti aðalvinnan í stórmálunum í neðri deild á
þeim tveimur, svo sem stjórnarskrármáli, banka-
máli, landsspítalamáli, fátækramáli, tollmáli, al-
þingiskosningamálið o. s. frv. Þeir voru þar víð-
ast ýmist skrifarar í nefndum, eða framsögu-
menn, eða formenn, eða tvent í senn, og höfðu
þó að auki allmörg minni háttar mál á sinni
könnu svona í hjáverkum. Og enginn mun geta
á móti því borið, að þeir hafi unnið þar bæði
vasklega og dyggilega. Nefndarálit Guðlaugs í
stjórnarskrármálinu og framsaga hans þar mun
jafnast fyllilega á við það, sem þingskörungar
inna af hendi á meiri háttar þingum; en sama
er og engu síður að segja um sömu störf Þ. J.
Th. í bankamálinu og landsspítalamálinu.
Þeim er báðum liðugt um máí; þeir eru báðir
glöggir á staðgóð rök fyrir síuum málstað og
fimir að beita þeim. G. er snarpari í orðasennu
og tilþrifameiri, enda eldri þingmaður Og vanari.
Hann er sjálfsrgt snjallastur ræðumaður nú á
þingi hér. Þ. J. Th. er mjög fylginn sér. Enginn
maður hér á þingi kynnir sér vandlegar og ræki-
legar mál þau, er honum eru falin til meðferðar—
því rækilegar, sem þau eru vandameiri. Hann
kemur því ekki fáklæddur til dyra, og veður
ekki reyk, ýmist með algerðu þekkingarleysi eða
svo grunnstæðum skilningi, að ræðurnar
verða gagnslaust hjal, sem hrindir eigi máli hænu-
fet áleiðis, svo sem dæmin gerast um suma, er
sig vilja láta kalla þingskörunga, og hylja van-
mætti sitt með föðurlandsástar-gumi og því um
líku. Þeir hafa báðir óvenju-fjölhæfar gáfur og
fjörugar, og eru hvor öðrum ósérhlífnari. Er því
vel skiljanlegt, að þeir verði svo nýtir verkmenn
við þingstörf og mikilvirkir, sem þeir eru.
Nákunnugur maður og skilríkur segir svo af
háttum og högum Þ. J. Th. heima fyrir og í
hans héraði:
»Hann er fyrir flestra hluta sakir rétt-
nefndur héraðshöfðingi. Hann er maður
einkar-hibýlaprúður; heimilið eitt hið prýðileg-
asta að aðbúnaði, sniði og allri háttsemi; einhver
hinn gestristnasti kaupstaðarbúi, og aldrei svo
þreyttur og vansvefta, að hann sé ekki ljúf-
mannlegur á að hitta, og er það þar um slóðir
að orðtæki haft, hversu þýður og viðfeldinn
hann sé við alla, hvort sem mikið eiga undir 'sér
eða lítið, þá er fundi hans þurfa að ná. Eru
þeir þó einalt að vonum ærið margir, þar
sem hann þjónar einu meðal fjölmennustu
læknisdæma landsins og hefir stöðugt á sér mik-
ið álit og traust héraðsbúa sinna sem mjög góð-
ur læknir, er því tíðsóttur til sjúkra og svo
gegninn og ótrauður til ferðalnga, að því er þar
um slóðir viðbrugðið; einkum hefir hið óbilandi
ferða- og starfsþol hans dag og nótt, þá er far-
andsóttir hafa gengið, þótt hinni mestu furðu
sæta, og er því stöðugt aðstreymi að honum til
að leita ráða og læknislyfja til hans.
En þótt hann sé svo vel metinn og þyki svo
ómissanlegur sem læknir í héraði sinu, að merk-
ir héraðsbúar og kjósendur hans hafa ekki getað
af honum séð um þingtímann nema með eftir-
tölum, þá hafa þó hvorki sveitungar hans sé