Sunnanfari - 01.02.1902, Page 6

Sunnanfari - 01.02.1902, Page 6
H fyrir neðan þetta bréf skrifað Anno 1612 þann 20. Martij. Guðbrandur Thorláksson m. e. h. (L. S.)« Snæbjarnar saga. Færeysk þjóðsaga. 1. Laust eftir aldamótinn 1600 bjó í Hvalbæjar- þorpi í Suðurey konungslandseti einn ungur, á bæ þeim, er heitir í Nesi. Hann var kvæntur fg gáiu þau hjón son, er skírðnr var Snæbjörn. Tveim mánuðum síöar lézt bóndi úr landfarsótt, en ekkja hans gifiist aftur og eignaðist i því hjónabandi son, sem skírður varÓlafur. Hálfbræður þessir ólust upp snman, en við næsta ólíkt atlæti. Þvi móðir þeirra unni Ólnfi meir en frumburði .sínum, og lét þuð ásannastí smáu og stóru. Snæbirni varð því kalt i geði til móður sinnar á ungurn aldri, og leit oft óhýru auga til bróður síns, er hafði svo mikið ástríki af móður sinni og blíðu-atlot, en hann að jafnaði atvrtur og barinn. Kerling var ein á bænum, er kendi í brjósti um hið föðurlausa olnbogabarn. og átti hann jafnan athvarf hjá henni í raunum sínum. liiin hét Elisabet, en var að jafnaði ekki kölluð annað en fjósakonan. Sveinarnir uxu upp, og gerðust miklir vexti og gervilegir, og röskir verkmenn. Snæbjörn var fámáll, óþýður og stygglyndur, en Ólafur þýður og léttlyndur. Þegar Snæbjörn var tvítugur að aldri, varð móðir hans ekkja í annað sinn. Sama vor feldi Snæbjörn ástarhug til ungr- ar stillku, er Sunnifa hét og var dóttir hjáleigu- bóndans í Nesi. Hún var fríð sýnum, bláeyg og bjartleit, og hafði mikið hár og fagurt. Hann gerðist sjálfur Iéttur í lund og kátur i þann mund. • Þar var einhvern dag um haustið eftir, er honum varð gengið heim i kotið til Sunnifu. Þá er bæjardyrunum lokið upp, og kemur þar út karlmaður, og gengur heirn að Nesi. Snæbjörn veitir honum eftirför, og sér, að það er Ólafur bróðir hans. Hann neytti hvorki svefns né matar né mælti orð frá munni 3 sólarhringa samfleytt. En þriðja dag að kveldi kemur hann að máli við Sunn- ifu. »Eg sá hann Ólaf bróður minn ganga út frá þérfyrir 3 nóttum«, mælti hann heldur stygg- lega. Sunnifa hvesti á hann augun. »Kannske þú sért heitin honum« segir Snæ- björn, og er all-ófrýnn. »ErmérskyIt að geraþérgrein fyrir því?« anz- ar Sunnifa. Snæbjörn gengur að henni og eldur brann úr augnm hans. Sunnifa spratt upp í móti og segir, titrandi af reiði: »Hefir þú nokkurn tíman beðið mín, Snæbjörn, eða talað við hann föður minn, eða hefi eg nokkurn tímann hagað mér svo við þig, að þú þurfir að láta svona?« Snæbjörn horfir í gaupnir sér og svarar engu. En Sunnifu brá svo við, að hún fer að gráta. Stundu síðar segir hann í hálfum hljóðum. »Hverju svaraðirðu honum Ólafi?« »Eg svaraði engu; hann faðir minn svaraði fyrir mig«. »Hvað sagði hann?« »Fáir þú byggingarbréf konungs íyrir jörð- inni, Ólafur, þá máttu eiga stúlkuna«. »Og veitir þú mér sömu kosti?« »Það geri eg hiklaust, Snæbjörn; því sá er vilji íöður mins«. Nes er konungsjörð, og á þvi að lögum elzti sonur ábúðarréttinn eftir föður sinn látinn. Gat þvi enginn efi á því leikið, að Snæbjörnvar rétt borinn til þess rikis, en ekki Ókifur. Þetta hafði Elísabet kerling sagt honum oft, en jafnan bætt þvi við: »Varaðu þig á henni móður þinni; þvi henni býr annað í huga«. Snæbirni skildist nú, að kerling mundi hafa rétt að mæla, og gerðist enn hljóðari og þung- búnari en áður.

x

Sunnanfari

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Sunnanfari
https://timarit.is/publication/140

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.