Sunnanfari - 01.02.1902, Page 6
H
fyrir neðan þetta bréf skrifað Anno 1612 þann
20. Martij.
Guðbrandur Thorláksson
m. e. h.
(L. S.)«
Snæbjarnar saga.
Færeysk þjóðsaga.
1.
Laust eftir aldamótinn 1600 bjó í Hvalbæjar-
þorpi í Suðurey konungslandseti einn ungur, á
bæ þeim, er heitir í Nesi. Hann var kvæntur
fg gáiu þau hjón son, er skírðnr var Snæbjörn.
Tveim mánuðum síöar lézt bóndi úr landfarsótt,
en ekkja hans gifiist aftur og eignaðist i því
hjónabandi son, sem skírður varÓlafur.
Hálfbræður þessir ólust upp snman, en við
næsta ólíkt atlæti. Þvi móðir þeirra unni Ólnfi
meir en frumburði .sínum, og lét þuð ásannastí
smáu og stóru. Snæbirni varð því kalt i geði
til móður sinnar á ungurn aldri, og leit oft óhýru
auga til bróður síns, er hafði svo mikið ástríki
af móður sinni og blíðu-atlot, en hann að jafnaði
atvrtur og barinn.
Kerling var ein á bænum, er kendi í brjósti um
hið föðurlausa olnbogabarn. og átti hann jafnan
athvarf hjá henni í raunum sínum. liiin hét
Elisabet, en var að jafnaði ekki kölluð annað en
fjósakonan.
Sveinarnir uxu upp, og gerðust miklir vexti
og gervilegir, og röskir verkmenn. Snæbjörn
var fámáll, óþýður og stygglyndur, en Ólafur
þýður og léttlyndur.
Þegar Snæbjörn var tvítugur að aldri, varð
móðir hans ekkja í annað sinn.
Sama vor feldi Snæbjörn ástarhug til ungr-
ar stillku, er Sunnifa hét og var dóttir hjáleigu-
bóndans í Nesi. Hún var fríð sýnum, bláeyg
og bjartleit, og hafði mikið hár og fagurt.
Hann gerðist sjálfur Iéttur í lund og kátur i
þann mund. •
Þar var einhvern dag um haustið eftir, er
honum varð gengið heim i kotið til Sunnifu. Þá er
bæjardyrunum lokið upp, og kemur þar út
karlmaður, og gengur heirn að Nesi. Snæbjörn
veitir honum eftirför, og sér, að það er Ólafur
bróðir hans.
Hann neytti hvorki svefns né matar né mælti
orð frá munni 3 sólarhringa samfleytt. En þriðja
dag að kveldi kemur hann að máli við Sunn-
ifu.
»Eg sá hann Ólaf bróður minn ganga út frá
þérfyrir 3 nóttum«, mælti hann heldur stygg-
lega.
Sunnifa hvesti á hann augun.
»Kannske þú sért heitin honum« segir Snæ-
björn, og er all-ófrýnn.
»ErmérskyIt að geraþérgrein fyrir því?« anz-
ar Sunnifa.
Snæbjörn gengur að henni og eldur brann úr
augnm hans.
Sunnifa spratt upp í móti og segir, titrandi
af reiði:
»Hefir þú nokkurn tíman beðið mín, Snæbjörn,
eða talað við hann föður minn, eða hefi eg
nokkurn tímann hagað mér svo við þig, að þú
þurfir að láta svona?«
Snæbjörn horfir í gaupnir sér og svarar
engu. En Sunnifu brá svo við, að hún fer að
gráta.
Stundu síðar segir hann í hálfum hljóðum.
»Hverju svaraðirðu honum Ólafi?«
»Eg svaraði engu; hann faðir minn svaraði
fyrir mig«.
»Hvað sagði hann?«
»Fáir þú byggingarbréf konungs íyrir jörð-
inni, Ólafur, þá máttu eiga stúlkuna«.
»Og veitir þú mér sömu kosti?«
»Það geri eg hiklaust, Snæbjörn; því sá er
vilji íöður mins«.
Nes er konungsjörð, og á þvi að lögum
elzti sonur ábúðarréttinn eftir föður sinn látinn.
Gat þvi enginn efi á því leikið, að Snæbjörnvar
rétt borinn til þess rikis, en ekki Ókifur. Þetta
hafði Elísabet kerling sagt honum oft, en jafnan
bætt þvi við: »Varaðu þig á henni móður þinni;
þvi henni býr annað í huga«.
Snæbirni skildist nú, að kerling mundi hafa
rétt að mæla, og gerðist enn hljóðari og þung-
búnari en áður.