Sunnanfari - 01.02.1902, Qupperneq 7

Það var kveld eitt vorið eftir, er Snæbjörn
kom aí sjó, að Elísabet kerling kallar hann á
einmæli, og segir honurn grátandi, að morgun-
inn eftir ætli Olafur að bregða sér til Þórshafn-
ar í þeim erindum, að fá byggingarbréf fyrir
jörðinni hjá fógeta konungs þar.
Hún hafði staðið á hleri og heyrt þá ráða-
gerð þeirra mæðgina.
»Eg fer líka«, mælti Snæbjörn, og tók svo
fast um stoðina, sem þau stóðu við, að blóð
stökk undan nöglum honum.
Hann gengur rakleiðis inn til móður sinnar.
Hún var háttuð og sofnuð Hann kveikir á
blysi og hleypir loku fyrir hvílugólfið.
Móður hans varð bylt við, er hún vaknar og
sér hann standa upp yfir sér með blysið í hend-
inni, heldur ófrýnan ílits.
»Er eg ekki eldri sonur þinn?« mælti hann í
hásum róm.
Hún jankaði því.
»Og býr þú ekki á jörðinni við byggingar-
bréfið hans föður mins?«.
Það fór að fara um móður hans.
»Og nú ætlar þú að svíkja mif« æpti hann.
Hún breiddi upp yfir höfuð. En Snæbjörn
reif ofan af benni, og segir, grimmúðugur á svip:
»Láttu mig fá peningana fyrir byggingarbréfinu.
Það eru 13 mörk. Eg hef aldrei fengið neitt
kaup hjá þér«.
»Eg á þau ekki til, eg á þau ekki til, Snæ-
björn«, mælti hún og bar sig all-aumlega. Hún
sér, að hann veifar blysinu, svo að hvílugólfið
fyllist reyk úr harpeisnum, og þykist vita að
hann muni ætla að brenna hana inni, ef hún
láti ekki að orðum hans.
Hún skreiðist þá á flakk, lýkur upp kistu og
tekur upp peningana handa honum. Hann tók við
þeim og fór.
Morguninn eftir í dögun var áttæringnum
hrundið á flot, og skipaður mönnum. Þeirra á
meðal voru tveir móðurbræður þeirra bræðra,
og föðurbróðir Olafs, garnall bóndi, er bjó á
Skála.
Þegar þeir voru ferðbúnir, -kemur Snæbjörn
og hefir ferðaskrínu sina undir hendinni. Hann
stigur á skip, sezt aftur i og tekur við stýri.
Enginn segir neitt við því
Ferðin gekk vel, og komu þeir til Þórshafnar
urn miðjan dag, og taka sér þar gistingu hingað
og þangað. En ekki voru þeir bræður samnátta.
Snæbjörn gengur á fund konungsfógeta fyrir
kveldið, telur þar fram féð, er hann hafði hrætt
út úr móður sinni, og vill fá byggingarbréf fyrir
jörðinni, með þvi að hann kveðst vera til þess
borinn. Fógeti svarar fáu, en fær honum kvitt-
un fyrir gjaldinn.
Síðar um kveldið hittir Snæbjörn nokkra föru-
nauta síua og aðra kunningja. Þeir lögðu lag
sitt saman og fengu sér i staupinu. Snæbjörn
varð dauðadrukkinn og fer þá að raupa af því
í ölæðinu, að nú verði öll vélabrögð bróður hans
til ónýtis, því að nú hafi hann, Snæbjörn, fengið
byggingu fyrir jörðinni hjá fógetanum. Og hann
bauð þeim öllum í veizluna sina.
En meðan Snæbjörn var í þessu svalli, fer
Olafur og finnur fógetann. Hann hafði frænd-
ur sína í för með sér. Bóndinn gamli á Skála,
föðurbróðir lums, kvaðst ábyrgjast hann. Tuttugu
mörk silfurs hafði liann meðferðis — fekk þó
ekki kvittun nema fyrir 13 — og þar að auki
bæði smjör og æðardún, sem farið var með inn
í eldhúsið. Að því búnu var þeim öllum boðið
inn í klefann bak við skrifstofu fógetans, og
þar skenkti fógetamadaman þeim sjálf bæði
kryddvín og danskt brennivín.
Daginn eftir var haldið heimleiðis; en ekki á
þetta minst einu orði.
Nú vekur Snæbjörn bónorðið við hjáleigubónd-
ann; en hann svaraði, að það mál yrði að bíða
fram yfir þing. Ekki líkaði Snæbirni það meir
en svo vel, en lét þó svo búið standa, og datt
ekki í hug, að þar byggi neitt undir. Hann var
í bezta skapi, og mjög góður viðfangs.
Nú líður að þingi.
Það var háð á þingstaðnum forna við Urðar-
vík. Það er dálítil flöt, hömrum lukt á alla vegu.
Þar voru tólf steinar reistir í hvirfing, handa lög-
réttumönnunum tólf, en vestan til á vellinum var
stór steinn flatur, og var þar' lýst öllu því er
lýðnum skyldi kunnugt gera. Það var lögþingi Fær-
eyinga.