Sunnanfari - 01.03.1902, Blaðsíða 2

inni þurfti nokkurs við; brást hann ávalt vel við
og kom liðveizla hans hvarvetna að góðu haldi.
En af öllu þessu leiddi, að hann þurfti oft að
vera að heiman, og gat varla hjá því farið, að
slíkt hefði hnekt búskap hans meira eða minna,
ef kona hans hefði ekki verið slikt afbragð, sem
hún var. Heimili þeirra var og eitthvert hið
mesta gestrisnisheimili; þar þótti öllum yndi að
gista, hvort heldur voru meiri eða minni háttar.
Var því við brugðið, hve Sigurður var skemti-
legur á heimili og »hrókur alls fagnaðar«, líkt
og Grímur Hallsson, — eins og bent er á í
kvæðinu hér á eftir. Að sama skapi var Krist-
rún ástúðleg og honum samtaka í því, að bæta
sem bezt úr þörfum hvers, sem þeirra leitaði. —
Til þeirra völdust og góð hjú, og undu þar
jafnan vel. Jörð sína bætti Sigurður að húsum,
túnum og engjum, og var hvatamaður hvers
konar framfara' hjá sveitungum sínum. Þeim
hjónum varð io barna auðið og eru 6 á lífi:
Haraldur, bóndi á Hrafnkelsstööum; Magnús,
bóndi í Austurhlíð; Sigríður, kona Skúla iæknis
Arnasonar i Skálholti; Katrín, ekkja eftir Eyvind
sál. Hjartarson, óðalsbónda á Bóli; Steinunn, for-
stöðukona mjólkurbúsins á Seli; og Kristin, við
nám í Reykjavík.
Vorið 1900 hættu þau hjón búskap, en Skúli
læknir, tengdason þeirra, tók við, og fóru þau til
hans. Vonuðu þau og margir aðrir, að hann
fengi að sitja að Kópsvatni. En það gat ekki
orðið, og fór hann að Skálholti; fylgdu þau hon-
um þangað. Það þótti vinum þeirra og ná-
grönnum mikið, er þau urðu að flytjast frá
Kópsvatni í elli sinni, og þótti þar verða »skarð
fyrir skildi«. Þá var það, að helztu sveitungar
þeirra og vinir tóku sig saman og færðu þeim
heiðursgjafir. Sigurði hœgindastól, mjög vandaðan,
og Kristrúnu Biblíuljóðin i skrautbandi, og fluttu
þeim kvæði, er síra Valdimar Briem hafði ort til
þess tækifæris. Þar í eru þessi erindi:
Oss þykir víst fyrir skildi skarð,
að skylduð þið fara braut,
og annar byggja þann óðalsgarð,
þars ykkar svo lengi naut.
Hvert yndi var jafnan öllum það
þar ykkur að gista hjá!
Þá Kópsvatni nú er komið að
ei koma til ykkar má!
Ef einhver maður hér átti bágt, —
og oftlega reyndist það —
til ykkar var flúið oft og þrátt;
þar áttu menn griðastað.
Og gömlum og sjúkum virktavel
með vinsemd þið tókuð mót,
og öllum sýnduð þið sama þel
með sannarleg vinahót.
Og sveitin lengi það muna má,
hvé margt henni vanstu þarft;
þá raunin var mörg, en ráðin fá,
þú réðir úr öllu skarpt.
Og allir muna þitt forna fjör,
er finna má enn í dag.
Og allir muna þín orðsnjöll svör,
sem enn hafa sama lag.
Ef hefðir þú verið ungur og ör,
það átt hefði lang-bezt við,
að gefa þér hest með flyti og fjör,
að fljúga um héraðið. —
Nú bjóðum vér stól, að hvílast hægt;
það hæfir þér betur nú;
um langar reiðir nú lítt er tækt,
er lætur af ferðum þú.
Það raunar á ekki illa við
hið alkunna höfuðból,
að sitjirðu’ á s t ó 1 með sæmd og frið’,
er sezt þú á S’k á 1 h 0 11 s s t ó I,
ef ei sem biskup, þá eins og sá,
sem áður á tíðum var
»þess staðar prýði« þeim herrum hjá
og »hrókur alls fagnaðar«.
En þér, sem einnig ert þreytt og móð,
og þráir víst hvíld og frið,
vér bjóðum þér hér með h e I g i 1 j ó ð,
að hvíla þinn anda við.
Það sæmir henni sem »hústrú« er
í heilögum biskupsdóm,
að líta’ í eitt andlegt ljóðakver,
þótt lágum sé kveðið róm,
Br. J.