Sunnanfari - 01.04.1902, Blaðsíða 4

28
og hoppar upp á Tindastól jafnfætis, grípur því
næst blóðugar halastjörnur af himni sögunnar og
kastar þeim niður að Orlygsstöðum á bardaga-
völlinn og inn í »Flugumýrar fólskubrennu« á
»fláan jarl með grimma lund«.
Hins vegar höggur Stephan fjörðinn út í mar-
IÐNAÐABMANNAHÚSIÐ í BEYKJAVÍK
mara og meitlar skáletur hugsana sinna í stand-
berg og Grettistök.
Hann minnist ekki á viðburði sögunnar, nefn-
ir ekki einu sinni Drangey né Gretti í þessu
kvæði. En hann sökkur sér niður í náttúruna
og þjóðlífið. Hvílík birta yfir landi og lýð :
Vökuljósum lyftir brúnum
fjallaskagi skúrablár,
beggja megiu biminhár,
hórað vofur örmum snúiium.
Leitaðu inn í unglingshug,
er um nætur geyniir hjarCar,
inn um heiði og hlíðir fjarðar,
eða í hvamm við áarbug?
Von hans tekur vængjaflug.
Vorhug sízt um hindrun varðar.
Kannastu við, hversu gljár
ungra meyja er úti vaka
augað bláa, vökuspaka,
andlit fölt og flóttað hár,
þegar yfir onni og brár
áttu geislar höndum taka 1
Þar sem feður úti verða
skulu synir varða veg
segir Stephan enn fremur í þessu snildarkvæði.
Þetta er hvöt, sem er vel fallin til að geym-
ast í minninu, fá orð i fullri meiningu, enda er
Stephan meistari í þeirri list, að koma víðtæku
efni fyrir í fám orðum.
Þetta segir hann um hlákuna í sama kvæði:
. . . hristir allar landsins taugar
hlákustormsins stóra sál.
Þiðna hjörn sem brædd við bál.
Bláa jaka straumur laugar.
Mér kemur sjálfur guðdómurinn í hug; þegar
eg hugsa um »hlákustormsins stóru sAl«, þá
finst mér sem guð verði næstum því skiljanleg-
ur á líkan hátt og hlákan.
Eg gat þess, að Stephan tæki sárt til Islend-
inga vestan hafs og austan. En hann hefireinn-
ig trú á framlið þjóðar sinnar á ættlandinu.
Hann kemst svo að orði um Skagafjörð :
Þó að hann só beina ber,
bráðum gildna vöðvar mjóir.
Melur, sem í grasi glóir,
þegar fyltur aldur er.
Hlíðar brjóstin hefjast, sér
hrósa akrar gróðurfrjóir.
Og jörðin bíður þess, að hún sé unnin.
Gullið liggur undir frosnum sverðinum, og þeg-
ar fólgnu fésjóðirnir verða grafnir upp, blómgast
þjóðin, og þjóðlífið tekur framförum :
HÚS JÓN8 SVEIN8SONAB (PÓSTHÚSSTR. 14,b) í RVÍK
Þvi falin eru í landsins svelllega svörð
þau sönglög djúp, er náð enn hefir enginn.
Og þá mun verða glatt við fjall og fjörð
er fæst sú hönd er kann að spennajstrenginn.