Sunnanfari - 01.04.1902, Blaðsíða 6

■sy -■
30
sannfærðnr um, að framtíðin finnur ekki guðs-
fingur í hverju kvæði Stephans. En hitt jafn-
vist, að hann mun iifa langt fram í ókomna
tímann.
Þetta átti aldrei að verða list-fræðileg »kritik«
um skáldið, og hefi eg þess vegna slept að »kri-
tisera« hann. Lang er frá því, að eg telji Ste-
phan G. Stephansson gallalausann bragarsmið.. Því
er þannig farið oftast nær, að stórmenni hafa
stóra galla og eru skáldin háð því lögmáli engu
siður en aðrir menn.
En þegar minst er á skáid, sem er litið
þekt og fengið hefir miklu minni viður-
kenningu heldur en það á skilið, er eigi ákaflega
nauðsynlegt að berja i þvi hvert bein. Fyrst er
að veita viðurkenninguna. Það mun vera sönnu
næst um þennan höf., að hann taki eigi bending-
um til breytinga í skáldskap sínum, þ.ar sem hann
er aldraður orðinn og fastur í rásinni.
Að endingu vil eg skora á alþingi Islendinga,
að veita Stephani farareyri heim til ættjarðar
vorrar, ásamt íjölskyldu sinni, ef hann vill þekkj-
ast það, farareyri heim, og skáldlaun framvegis.
Kynkvísi hans er auðsjáaniega of góð og dýr-
mæt fyrir oss, til þess að lenda í þjóðahafinu
Snæbjarnar saga.
Færeysk þjóðsaga.
II.
Vesturhliðin á Suðurey er þverhnípt bjarg
geysimikið, meir en 2000 fet á hæð, og sjórinn
grængolandi fyrir neðan. Þar er mjög hrikalegt
umhorfs.
Þangað var Snæbjörn kominn um sólsetur,
lafmóður og uppgefinn. Hann fleygði sér þar
niður uppi á brúninni í graslaut og lá lengi hugs-
unarlaus; loks sofnaði hann.
Þegar hann vaknaði og litaðist um, var þokan
sigin saman, eins og vant er á kvöldum, og var
bletturinn, þar sem hann var staddur, eins og
'nólmi í mjólkurhvítu þokuhafinu, er huldi láð
og lög fyrir neðan hann. Honum fanst því
líkast, sem heimurinu væri liðinn undir lok, og
hann þar eftir á Hfi aleinn. Það sem til tíð-
inda hafði orðið um daginn, fanst honum svo
fjarri orðið, að það var fyrir honum eins og ó-
skýr draumur.,
Hann sat lengi og horfði á tunglið, er óf
bjarta silfurþræði í hvíta þokuslæðuna og skein
á fjallatindana, er gægðust fram hver eftir ann-
an. Þá fann hann alt í einu til kulda og sultar,
og rifjaðist þá upp fyrir honum i sömu svipan
alt það, er gerst hafði um daginn, eins og væri
hann þá að vakna.
Margt fiaug honum í hug, og alt heldur ó-
skemtilegt.
Eitt var það, að fleygja sér fram af bjargbrún-
inni; ekki voru nema fáein fótmál þangað. Ey-
in sævi kringd alt umhverfis og engin undan-
komu von þaðan; þar varð hann að láta fyrir
berast, hvað sem á dyndi, svo sem sekur skóg-
armaður, þar uppi í óbygðinni, vopnlaus að kalla
og ilt til matfanga. Honum flaug aftur i hug
að henda sér fram af brúninni.
Nóttin leið og dagur rann í austri. Hann
spratt upp, otaðí stafnum i móti morgunbjarm-
anum og strengdi þess heit, að verjast meðan
fjör entist. Hann þaut niður hliðina eins og
örskot. Þar stóðu tveir hestar og lutu höfði
dottandi; annar þeirra var gamall og grár að lit.
Hann læddist að þeim, náði þeim gráa og stökk
á bak; reið honum alt það er aftók langt upp á
fjall, fór þar af baki og rotaði hann með staf
sínum. Þann morgun át hann hrátt hrossakjöt
í fyrsta skifti, og bað guð að fyrirgefa sér þá
synd. Hann birkti hestinn og skar húðina í
strengsli. Hélt siðan út á bjargbrúnina aftur.
Rúma 20 faðma fvrir neðan brúnina er hellir
í bjargið á einum stað. Hann er í Famiens fugla-
bjargi og er vel kunnur þeim sem í það síga
eftir fugli. Það heitir enn Snebenahola (Snæ-
bjarnarhellir). Bjargið skútir þar fram yfir sig, og
verða þeir, sem i það síga, að sveifla sér sem
mest þeir geta í festinni til þess að komast þar
inn. Hellismunninn er mjór, en rúmgott þegar
inn kemur og hátt undir loft. Þar sitnr svart-
fuglinn alt umhverfis í bjarginu þúsundum sam-
an alt sumarið.