Sunnanfari - 01.04.1902, Blaðsíða 7

Þangað komst Snæbjörn og það varð vígi
hans.
Allan þann mánuð svaf hann þar á daginn,
eða sat og horfði út á sjó, þangað til hann var
orðinn þreyttur og ringlaður; en um nætur
kleif hann i hross-skinnslengju sinni upp á bjarg-
brúnina, át hrátt hrossakjöt, það er hrafnar og
krákur höfðu leift, og fugl úr bjarginu við og
við, er honum tókst að höndla.
En nú var ekki eftir nema beinagrindin úr
hross-skrokknum, og fuglarnir höfðu sig á brott
úr bjarginu.
Þá varð Snæbjörn bjargþrota. Hann sá, að
hann hlaut að gerast þjófur og ræningi, en þótti
mikið fyrir því. En sulturinn svarf æ fastara að.
Fjósakerlingin gamla í Nesi hjálpaði honum.
Þótt allir sneru við honum bakinu, þá gerði
gamla Beta það ekki. Henni kom ekki dúr á
auga margar nætur eftir vígið. Svo nærri féll
henni um það, og svo hrædd var hún um
Snæbjörn.
Hún játaði á banasænginni, að álfkonan i
Kvíaklettinum hjá Hvalbæjarþorpi hefði sagt sér
af fylgsninu Snæbjarnar, og efast enginn Færey-
ingur um, að svo hafi verið. Prestur hét henni
fyrirgefning þeirrar syndar. Og víst er um það,
að kerling fór marga nótt heiman frá sér norð-
ur á bjarg og var komin heim aftur fyrir dögun.
Það eru 3 milur vegar eða vel það, bratt og ilt
yfirferðar. Hún færði Snæbirni það, sem hann
þarfnaðist, hangikjöt, brauð og harðan fisk, og
svo fatnað. Þeim fanst báðum syndlaust, að
taka það úr búi, sem Snæbirni bar að réttu lagi.
Hún hafði og eid með sér; en ilt var að koma
honum svo langa leið.
Með þeim hætti dró Snæbjörn fram lífið og
þó nauðulega, því ekki var það mikið, sem
kerling gat eða þorði að taka af búinu, svo ekki
kæmist upp. Hún svelti sig sjálfa dögum saman
og geymdi Snæbirni, en það hrökk þó skamt.
Um haustið stóð brúðkaup þeirra Ólafs og
Sunnifu.
Fám nóttum eftir kemur kerling til Snæbjarn-
ar og hafði með sér nógan mat úr veizlunni; en
ekki þorði hún að segja neitt. Snæbjörn sagði
henni, að nú héldist hann ekki lengur við þar
í hellinum fyrir kulda og stormi, og ætlaði hann
sér að flytja sig niður í Tjarnarnes, svo að hann
væri nær mannabygð og hún ætti skemmri leið
að finna sig. Kerlingu flaug margt i hug, en
sagði ekki neitt.
Þar hafðist Snæbjörn við þann vetur. Það er
við mynnið á Hvalbæjarfirði. Þar var gott
fylgsni i helli og hlýrra en hitt, og ekki gott að
komast þar að, ekki hægt að fara aðra leið en
um holurð upp frá tjörninni, og eiga þar fáir
erindi, með því þar er enginn fugl og berir
hamrar umhverfis. Hellirinn veit mót austri
niður að sjónum. En af hamrinum fyrir ofan
sér yfir allan fjörðinn og heim að Nesi og um ná-
grennið þar; hann þekti þar hvern kofa. Þar
sat hann margt kveld og horfði á ljósið á bæn-
um, þar sem hann hafði alist upp, og gerðist hon-
um þungt í skapi. Hann hafðist þar við sem
sekur skógarmaður aleiun í auðn og kulda, svang-
ur og klæðlitili, en bróðir hans átti góða daga
þar heima á bænum hans og hafði hjá sér hana,
er Snæbjörn unni mest. Fn ekki gerði Snæ-
björn að æpa upp yfir sig t'ramar né stappa nið-
ur fótunum, eins og honum var títt áður. Það
var sulturiun og kuldinn, sem höfðu bælt hann.
Hann sat oftast hnipinn og hljóður, og vafði
skegginu um höndina á sér, þangað til hann
kendi til í kjálkunum. Smalamenn hcfðu fund-
ið festina, er hann hafði rist sér úr hrosshúð-
inni. Þeir höfðu sett þar merki, og sáu að hún
var ekki notuð lengur. Þá var Snæbjörn talinn
af, enda annað óhugsandi. (Nl.)
William Marconi og þráðlaus
rafskeyti.
Þetta er myndinaf honum (bls. 29), hinum unga
og stórfræga hugvitsmanni ítalska, er lét sér hug-
kvæmast fyrir nokkurum árum, að koma raf-
skeytum þráðarlaust heiminn nf enda og á, yfir
láð og lög, ofan jarðar og neðan, til ómetanlegs
sparnaðar og hægðarauka á móts við hitt, að
leggja málmþræði til að flytja eftir rafmagnið um