Sunnanfari - 01.04.1902, Qupperneq 5

29
Eg set
VII.
Eg hefi nú drepið á helztu einkenni Stephans
að því er kemur til skoðana hans, og er það þó
auðvitað sundurlaust og slitrótt, enda ætlaði eg
mér ekki að segja alt, sem hægt ej' að segja í
því efni.
En eg má ekki skilja svo við þetta
mál, að eg minnist ekki á nýyrði hans.
hér örlitið sýnishorn
af handa hófi, tekið
eftir minni, eins og lfitt
annað, sem ritað erhér
að frarnan.
Reyndar hefi eg nú
tilfært ýms ný-yrði
skáídsins í hendingum
þeim, sem eg hefistráð
á víð og dreif á þessi
blöð. En við því er
ekki að búast, að ó-
fróðir menn í málfræði
taki eftir þeim af sjálfs-
dáðum og skal eg því
benda á þau. Ný-yrð-
in lætegauðkend með
gleiðletri. Mér þykir
það fegurra en gæs-
arlappir.
Stephan segir þetta
i kvæðinu Greniskóg-
urinn:
MAKCONI OG KAF8KEYTA8TKENGUK HAN8
»Margur grær sem grenitré
er sól hnó að viði í vestrinu lágt
í vorkvöldsins b 1 á r ö k k u r - m ó ð u.
Dagurinn lítur upp með andlitið n á 11 k u 1 d a-
blárt
»yfir bungótta f j a 1 - f e 1 1 u af bláhvítri mjöll«.
Og klettablómin missa t á f e s t u í fjallinu Ein-
búa.
»Augað bláa vöku-spaka«
er áður nefnt, og þarf
ekki að fjölyrða um
það.
Þegar Stephan skír-
ir píslarvottinn í sögu-
kvæðinu óviðjafnan-
lega »A ferð og flugi«
og nefnir Ragnheiði,
er það fyrir þá sök að:
» . . mér þykir Ragn-
heiður ó ð f a g u r t orð«
Alt suðrið varð e 1 d-
s k i n i n n sjór, seg-
ir hann »A ferð og
flugi«.
Enn frémur þetta:
»011 fjöll voru g a d d-
h v í t, en grimmlegust
þau,
sem gnæfðu yfir bygð-
inni hæst«.
Og þar stendur þetta:
gusti vetrar strokinn;
starir í botnlaust fúafen
fólks um andann lokinn.
Kjálka-gulur yfir er
oddborgara hrokinn«.
Þessar hendingar eru í kvæðinu Skagafjörður
og þeirra áður getið:
»V ö k u 1 j ó s u m lyftir brúnum
fjallaskagi s k ú r a - b 1 á r«.
Höfundurinn segir um breytingatönn tímans,
að hún sé þ o 1 v i r k, og man eg ekki eftir því
orði hjá öðrum.
Hann segir um íslendinga, að þeir hafi staðið
dreymandi við hafið, áður en þeir fluttu vestur:
»því ijósþrengslum geðfeldra myrkriðer mór,
ef myrkrið er einungis rúmt«.
Mörg fleiri nýyrði einkennileg og ágæt mætti
nefna. En þessi nægja til að sýna gáfu höf. til
nýyrðasmíða.
Að endingu
VIII.
set eg þessa stöku :
Mig eg kæri minst um hvað
mór og nútíð semur.
En eiga vildi eg orðastað,
í öldinni sem kem\n\
Já, það mundu fleiri kjósa, að verða spámenn
framtiðarinnar og átrúnaðargoð. En þeir menn
eru fáir, sem því láni eiga að fagna. Eg er nú