Sunnanfari - 01.09.1902, Page 1
x9.
REYKJAVÍK
*
SEPTEMBERMÁN.
I902
B. L.. Baldwinson.
Hann er annar íslendingurinn í Canada, er
hlotnast hefir sá frami, að komast þar í þing-
mannatölu eða löggjafa. Hann var kosinn á
löggjafaþingið í Manitoba (Winnipeg) haustið
1899, í stað Sigtryggs Jónassonar (sjá Sf. VIII.
57). Má af því marka, að
hann muni vera þar í mikl-
um metum og segja kunnug-
ir hann hafa vel til þess unn-
ið fyrir atgervi sakir og at-
orku. Hér á landi hefir al-
menningur svo sem ekki af
öðru að segja um hann en
vesturfara-smölunum, sem svo
voru kallaðar, fyrir mörgum
árum. En það starf er ekki
frama-vegur hér eða almennra
vinsælda, —þótt ekki beri á
að innlendum vesturfara-
agentum standi það fyrir góðu
gengi. Vestra er hann og
hefir lengi verið í fremstu
manna röð.
Hann er fæddur á Akur-
eyri árið 1856, sonur Bald-
vins Jónssonar (skálda) úr
Þingeyjarsýslu og Helgu yfirsetukonu Egilsdótt-
ur frá Bakkaseli í Yxnadal; ólst upp hjá móður-
fólki sinu þar til er hann fór til Canada 1873
og settist að í borginni Toronto; þar var hann
8‘/2 ár og stundaði skósmíði, til þess er hann
fór til Winnipeg í Manitoba í marzmán. 1882
og hélt þar áfram sömu iðn þar til í febrúar
1886, að hann fór að vinna að innflutningum
til Manitoba fyrir ríkisstjórnina í Canada. Þeirri
stöðu hélt hann þangað til í sept. 1896. En um
haustið 1898 keypti hann blaðið Heimskringlu
og gerðist ritstjóri bennar og hefir þann starfa
enn á hendi. Hann bauð sig fyrst fram til þings
1892, móti þarlendum manni, og aftur árið 1895
móti Sigtryggi Jónassyni, en náði í hvorugt skift-
ið kosningu. Loks var hann kosinn í Gimli-
kjördæmi (Nýja-ísland) haustið 1899, sem fyr segir.
Hann hefir aflað sér mikillar bóklegrar ment-
unar, þótt ekki hafi gengið
skólaveginn, og er greinilegt
dæmi þess, hve sjálfmentaðir
menn geta hafist til vegs og
gengis jafnvel einmitt i þeirn
verkahring, er mikil skóla-
mentun er ella talin ómiss-
andi skilyrði fyrir. Farsæl-
ar gáfur, fylgi og atorka veg-
ur þar upp i móti, og meir
en það oft og tiðum.
Sé það rétt, sem vitrir
menn og mætir þjóðvinir
munu flestir á einu máli um
nú orðið, að skaðsamleg
heimska sé að láta sundið
milli þjóðbræðranna vestan
hafs og austan valda andlegri
sundrung og jafnvel óvild
þeirra í milli, leiðir þar af,
að hvorri þjóðdeildinni fyrir
sig ber að dæma og meta fremstu menn hinnar
yfirieitt með hennar mælikvarða, fremur en sjálfr-
ar sín, — eftir því, hve nýtir menn þeir hafa
reynst í sinna landa hóp i þrengri merkingu.
Það er skilyrði fyrir réttlátum dómi um þá.
Þannig löguðum dórni urn B. L. Baldwinson
þarf ekki að efa að vinir hans muni samsinna.
B. L. Baldwinson