Sunnanfari - 01.11.1913, Blaðsíða 6

86
gáfuð kona, orðheppin og meinleg í svörum,
ef þvi var að skipta, og brá mjög til föður-
ættar, en eingrar mentunar hafði hún notið
í æsku. Minnisstætt er þeim, sem þetta ritar,
hve barngóð Kristín var. Var hún fædd í
Hraunbæ í Álptaveri 1821. Hún giptisl í
annað sinn 12. Okt. 1850, Þorláki Jónssyni
frá Hlíð, bróður Gísla fyrra manns hennar.
Hjá móður sinni og stjúpa ólst Gísli upp til
tvítugsaldurs. Þá misti hann stjúpa sinn.
Þorlákur varð úti á Fjallabaki haustið 1868
ásamt þrem mönnum öðrum, Árna Jónssyni
bónda frá Skálmarbæ, Jóni Runólfssyni ætt-
uðum úr Rangárþingi og Davíð Jónssyni frá-
Leiðvelli, unglingsmanni. Ritar Jón prófastur
Sigurðsson svo um þann atburð í kirkjubók
Tungumanna: »Lögðu á fjallabaksveg 11.
Oktober, og urðu þeir úti í mesta harðveðurs
norðanbyl«. Bein þeirra fundust 10 árum
seinna. Ritar síra Brandur Thomasson þá
svo í kirkjubók 1878: »17. Okt. jörðuð bein
þeirra 4, sem úti urðu 11. Okt. 1868«.
Eptir lát Þorláks hafði Krislín ekkja hans
og móðir Gísla jafnan litla fellivist, en 35 ár
lifði hún eptir það. Hún andaðist 1903.
Gísli tók, ásamt Ragnhildi hálfsjrstur sinni,
dóttur Kristínar og Þorláks, við búsforráð-
um í Gröf hjá móður sinni 1868, þegar eptir
andlát stjúpa síns, og má því telja, að hann
sé nú búinn að búa í Gröf í 45 ár.
Árið 1886 kvæntist Gísli, og gekk þá að
eiga bræðrungu sína Puriði Eiríksdóllur frá
Hlíð. Börn þeirra, sem upp hafa komizt,
eru Sigríður í Skálmarbæ kona Vigfúsar Gests-
sonar, Báðarsonar, og Olöf, sem er ógipt hjá
foreldrum sínum. Vandalaus börn og skyld-
menna börn hafa vcrið alin upp í Gröf fleiri
en færri, og komið þaðan til þeirrar menn-
ingar, sem auðna réð. Eitt þeirra er Gisli
Jónsson prestur á Mosfelli.
Gísli í Gröf er dulur maður, fáskiptinn og
fastlyndur. Er þó gamansamur og orðhepp-
inn, prúður maður til orðs og æðis. Þó að
hann fari hægt, lælur hann þó ekki hlut sinn
fyrir sumum þeim, sem kanske fara liarðara.
Ekki hefir hann breytt búskaparlagi frá göml-
um hætti, og er þó þrifabúmaður og einhver
mesti bóndi á forna vísu, og hefir leingi ver-
ið stærsti fjárbóndinn þar í héraði. Þuríður
kona hans er og kölluð afbragðsbúkona og
honum sainhent um alla ráðdeild og búsfor-
gang. Merkilegt er það og um þá konu, að
hún hefir alla æfi, alt í frá æsku, verið ein-
hver mesti dýravinur, og ekki mátt aumt á
skepnum sjá. Ekki hefir hún lært það af
Dýravininum. Það hefir einginn kent henni,
nema guð.
Á myndinni hér í blaðinu eru þau hjónin
með báðum dætrum sínum.
Minning’ar.
i.
í Lambafelli.
Brött og hála hættleg
hef eg dreingur fyrr geingið
sinni mörgu sunnan
svell í Lambafelli;
raunlítinn á rana —
rann eg studdur fannir
ruddu — til falls reiddi
rekk á flugabrekkum.
Opt var ærið tæpt um, —
undir flaumur dundi
hörðum hrannargarði,
hrokkinn björtum lokkum;
stundu hrauna handan
lilóðir þunga móðu,
rosti straums er reisti
rösl í iðuköstum.
II.
Á Höfðabrekku.
Á Höfðabrekku lief jeg staðið
og horft á brim í úlsynningi,
holskeflurnar rcka á ringi,
ríða fullar geyst í hlaðið.