Sunnanfari - 01.10.1914, Blaðsíða 5

77
það og so ósoðið og óbakað, alleina geil að
deigi, nieð litlu (af) sýru í eður mjólk.
I’etla hefi eg þann 31. Augusti 176!) mér
lil gamans, svo scm nokkurskonar curiosum,
uppleiknað, svo nöye og accurat sem (eg) gal
eptir undirrétting prestsins séra Björns Jóns-
sonar á Hólmaseli, og þó enn betur eptir 3
skýrum kongsjarðanna besigtelsismönnuni í
Meðallandi1), samt séð og skoðað alla að-
ferðina frá fyrsla til seinasla, svo hér er
hvorki aukið né vanað, heldur sall og rélt
skrifað eins og þeir sögðu mér fyrir undir
eins og eg confronteraði þeirra framsögu mcð
minni sjón og reynslu.
Melþakið á húsunum er laust lagt með
langtum stærri hannyrð en stráþakið i Sel-
landi, varir 6 til 10 ár, aldeilis lekalaust og
húsin innan þokkaleg, eða ei so suddasöm
sem hin undir hellu og jarðarþaki. í stað-
inn fyrir tréklafann ofan yiir á mæninum,
sem Sellenzkir og annara nationers bændur
hafa, brúkast hér mön af toríi yíir mæniásn-
uin og á hornunum.
Þetta korn gefur góð þrif og heilbrigl fólk.
Samt kalla þeir það hér léttmeti, eða ei gæði
viðlíka og Suðurnesjamenn fiskinn; geingur
af þvi góðmikið austur á Siðu, samt vestur
í Mýrdal, og austur í Öræfi, samt Hornaíjörð,
og selzt íjórðungur á 6 lil 10 fiska.
Einn einasla mann liefi eg séð í þessari
minni umreið, sem þeir kalla holdsveikan.
Fæstir menn í Meðallandi eða á Síðu og í
Mýrdal kaupa framandi mél; beztu bændur
1 /2 á 1 lunnu, ílestir ekkert. En alment er
að kaupa söl á Eyrarbakka fyrir smér og
tisk, fyrir sama suður á landi, eða fyrir ull,
prjónles, og stundum vaðmál og peninga.
Fólkið brúkar hér ei slórt skart, heldur
er vel klætt, góðgerðafólk hið mesta; hefur nú
gleyml öllum jöklah'aupum; klaga alleina yfir
ágangi frá Rangárvallasýslu og nokkuð úr
Árnessýslu, til að fá fé, ket og ull.
1) Pað hafa vcrið þcir Magnús Guðmundsson
á Staðarholti, faðir síra Sæinundar Hólms, Árni
Jónsson og Jón Olafsson (á Hnausum).
Gísli Konráðssox
sagnafræðingur
1787-1877.
Úlgáfu af ælisögu lians eptir liann sjálfan cr nú lokið
lijá Sögufclaginu.
Mér sýnist sauðféð hér smærra en eg hefi
séð annarslaðar í landinu, en feitara.
Bjarnancsi í Hornatirði þann 9<_l5 Septembris 1769.
Sk. Magnússon.
Uiilrfiiiii- lío rimiims Jóuussouar
liafa horizt Sunnanfara. í þeim eru hulduvisindi
mikil, spekt og vísdómur. Eptirtekt liöfundarins
sýnist vera aðdáanlcg, og nákvæmni hans i því að
inna atvik öll slíkt hið sama. Skýringar hans á
ýmsum fyrirbrigðum, sem lcingi hafa torskilin
þótt, og verða leingi erfið viðfangs, er ekki víst,
að gefi mikið eptir skýringum þeirra svo'nefndu
heimspekinga, og vera má, að það standi í ein-
hverjum þeirra að setja hugsanir sínar jafnfallega
fram og Hermann gerir. Hann er pcnnafær meira
en i meðallagi, og þó að hann sé stundum nokk-
uð langorður, má þó optast lesa leiðindalitið það,
sem liann skrifar. Sunnanfari cr einginn dulspek-
ingur, cn þctta er það skásta af þvi tagi, scin fyrir
hann hcfir borið á vora tungu.