Sunnanfari - 01.10.1914, Blaðsíða 7

79
óvenjulega blótsamur. — Á Neðraskarði o. fl.
bæjum þar í grend er ákaflega veðrasamt í
norðanátt og heyrist þá opt vindhljóðið í fjailinu
áður en hvessir hið neðra. Þessu lýsti Þorvaldur
svo: „Þegar hvín í andskotanum, þá er djöf-
ullinn vís“.
*
* ♦
Þorvaldur reri á vetrum í Akrakoti á Akra-
nesi, og þótti hinn nýtasti liðsmaður. — Ein-
hverja vertíð voru illar gæftir, en nógur fiskur
fyrir. — Á langafrjádag var sjóveður gott, og
vildi Þorvaldur róa þegar að morgni, en for-
maður vildi lesa fyrst, og réð hann. í lestrar-
lokin kom Þorvaldur út og sá, að menn voru
alment, rónir; hljóp hann þá inn með ofboði og
kallaði í baðstofudyrum: „Hafðu helvízka skömm
fyrir lesturinn! Þeir eru allir komnir til and-
skotans. Eg held það só bezt, að við fjöndumst
á eptir“.
*
* *
Það þótti, og þykir máske enn, hin mesta ó-
hæfa að blóta á sjó, en um það gat Þorvaldur
þó ekki stilt sig. — Félögum hans þótti þetta
mikið mein, og buðu honum fé til að varast
blót, þótt ekki væri nema einn dag, og taldi Þor-
valdur það hægðarleik. Róið var til miðs, fiskur
nógur fyrir og drógu allir vel, nema Þorvaldur,
sem þó var fisknastur. Gekk svo æði leingi, að
hann varð ekki var. Það þoldi hann ekki,
hankaði uppi, beitti aungul sinn, fleygði út fær-
inu og sagði um leið: „Eg er ekki að þessum
andskota leingur". Svo fór hann að draga eins
og hinir. —
*
¥ ¥
Haldór hót bóndi í Steinum undir Eyjafjöll-
um, merkur maður, greindur vel, tölugur og há-
vaðamaður í meira lagi. — Einu sinni átti hann,
ásamt fleirum, erindi út að Hlíðarenda til Vig-
fúsar sýslumanns Þórarinssonar. Vigfús kom út
að fagna gestum, og segir við Haldór um leið
og hann heilsar honum: „Mikil rödd er yður
gefin; strax sem þór komuð út fyrir Múlann,
heyrði eg glöggt, hvert orð, sem þér sögðuð".
Halldór svarar: „Guði só lof fyrir heyrnina
yðar og málið mitt,“.
* *
Lýður sýslumaður Skaptfellinga bjó í Vík í
Mýrdal. Hann átti miklar rekafjörur, og hafði
einn af húskörlum hans þann starfa, að gæta
reka. — Eitt sinn kom rekamaður með þá frétt,
að hann hefði fundið tvíbytnu, fulla af einhverj-
um legi, rekna, en ekki gat hann opnað tunnuna.
Þetta rekahapp þótti T,ýð nauðsynlegt að rann-
saka sem allra fyrst; fór hann því tafarlaust.
fram á fjörur með rekamanni og fleirum, þar á
meðal fanga, sem hann hafði í varðhaldi, og hafði
með tæki til að opna tunnuna. Fljótgert var að
opna og ná á glas, en varlegra þótti, að láta
fangann bergja fyrstan á. — En þegar Lýður sá,
að honum varð ekki meint við, þá saup hann
sjálfur á, og þegar hann fann bragðið, fórnaði
hann upp höndum og bað: „Guði sé lof! Nú
sé eg, að guð vill, að gamli Lýður drekki".
*
* *
Lýður var ekki kirkjukær; en einu sinni, má-
ske sama vetur og tunnuna rak, fór hann til
kirkju á páskadaginn, og sat þá eins og lög
gera ráð fyrir við altarishornið. Stór tólgar-
kerti loguðu á altari, en skarbítar voru þá ekki
komnir í móð. Um prédikun þurfti að skara
ijósin, og varð meðhjálpari að gera það með
berum gómum. — Skarið brendi meðhjálpara og
hristi hann það því snöggt af fíngrum sér, og
hrökk það þá í parryk Lýðs, sem hafði sofnað.
Úr parrykinu fór að rjúka, og fór meðhjálpari
þá að blása á það með hægð, en þá fór að loga.
— Lýður vaknaði þá við vondan draum, þreif
báðum höndum logandi parrykið af höfði sér,
sleingdiþví á nasir meðhjálpara og sagði: „Hafðu
það þá alt, helvítis brennivargurinn“. — Svo fór
hann út.
*
* *
Síra Gísli Þórarinsson í Odda varð bráðkvadd-
ur. — Sveinn Pálsson læknir var því sóttur að
skoða líkið. Þegar hann kom að Odda var Vigfús
bróðir Gísla þar fyrir, og fóru þeir þegar inn í
herbergið, þar sem líkið lá. Sveinn sá þar ekki
hentugan stað fyrir hatt sinn, og heingdi hann
því á tærnar á líkinu. Þessu reiddist Vigfús
og sagði: „Brúkarðu fæturnar á honum bróður
mínum fyrir uglu, mannskratti". „Ójá“, sagði