Öldin - 01.04.1895, Blaðsíða 13

ÖLDIN.
61
að vísu mótmæla, en lukkast enn í dag
seskilega í baðstofu gufunum sem töframeð-
al.
‘•Pax vobiseum!” sagði komumaður-
inn með hátíðlegri rödd og gekk um leið
nær glugganum.
“Et tecum sit Dominus!” svaraði
Messeníus jafn hátíðlega og leyndi sér ekki
forvítni hans blandin óþreyju.
“Procul sit a consilio lingva mulieris,”*
sagði hinn nýkomni.
í æsku Lúsiu lásu dætur lærðra manna
latínu með meiri leikni en þær lesa frönsku
á nítjándu öldinni. Hún vildi því ekki
heyra meira, heldur gekk út og setti um
leið spyrjandi augu á hinn kynlegagest.
Messeníus bauð gestinum til sætis við
hlið sér. Samtal þeirra fór fram á latínu.
“Ileill só þér, mikli maður, sem ólán-
ið hefir einungis getað göfgað,” sagði
komumaður, sem af kænslcu sinni vissi
hins vcikustu hlið.
“Heill só þór einnig, sem eklci for-
smáir hinn yfirgefna,” svaraði Messeníus
með óvenjulegri kurteisi.
“Jóhannes Messeníus, þekkir þúmig?”
sagði hinn þá og lét birtuna frá gluggan-
um falla á andlit sitt.
“Mér þykir sem ég hafi áður sóð yðar
auglit,” svaraði fanginn fremur seinlega,
“en mjög langt hlýtur síðan að vera liðið.”
“Manst þú eftir smásveini í Brannsbergi
sem var nokkrum árum yngri en þú og ólst
upp ásamt þér í skóla hinna heigu feðra,
og síðar var í för með þér til Rómaborgar?”
“Ég man eftir honum--------fluggáf-
uðum sveini, efni í mikla stoð og styttu
kyrkjunni — Hierónymus Mathiæ.”
“Ég er sá Ilierónymus Mathiæ.”
Messeníus fann hrylling fara um sig;
hve ákaflega liafði ekki tönn tímans,
reynsla æfinnar og sálarólyfjan jesúita-
kenninganna umvcrft útliti liins blómlega
sveins. Pater Híerónymus — því þetta
*) Konur tali ekki á mált ingum.
var hann — tók eftir þessu og flýtti sér að
segja: “Já, æruverði vinur, þrjátiu og
flmm ára stríð fyrir liina einu sálulijálp-
legu kyrkju heflr sópað rósunum af þess-
um vöngum fyrir fult og alt. Ég hefi
starfað og mikið þolað á þessum vonsk-
unnar tímum. Ég hefl erjað í víngarðin-
um eins og þú, ruikli maður, þótt minni
væri mínar gáfur, og engin önnur laun
fyrir erfiði mitt þegið, en von um kórónu
hinna heilögu píslarvotta í Paradís. í æsku
okkar sýndir þú mér mikla vináttu; nú
vil ég umbuna hana, eins og mér er auðið.
Ég vil lciða þig aftur til frelsisins og lifs-
ins.”
“Æ, minn æruverði faðir,” svaraði
öldungurinn og stundi við, “ég er þess
ekki verður, að þú, hinn trúfasti sonur
þeirrar hcilögu kyrkju réttir mér, fráfölln-
um manninum, hönd þína. Þú veist þá
ekki, að ég hefl afneitað trúnni, að ég hefi
játað mcð munni og hondi hinni fyrir-
dæmdu kenning Lúthers, sem ég í hjarta
mínu smái, og að ég hefi jafnvel á sínum
tíma ofsótt þína heilögu reglu sjálfa með
allskonar óheyrilegu guðlasti.”
“Skyldi mér vera nokkuð af þcssu ó-
kunnugt, minn heiðarlegi vinur, skyldu
eklci bækur og athafnir liins mikla Messenii
hafa náð Þýzkalandi fljúgandi á frægðar-
innar vængjum ? En það sem þú heflr
gert, það hefir þú einungis gert af yfir-
bragði til þess leynilega að efla velferð
hiflnar heilögu rómversku kyrkju. Kenn-
' ir ekki ritningin oss að mæta vélum með
vélum, á þessum óguðlegu tímum; þerinda
ac serpentes estote, verið slægir sem högg-
ormar og einfaldir eins og dúfur; hin hei-
laga mærin mun yður fyrirgefa og kyrkja
yðar endurnæra með kvittun syndanna,
þar þér fyrir hennar sölc unnið liafið. Já,
þú hinn háæruverði maður, þótt þú sjö
sinnum afneitað hefðir og sjö og sjötíu
sinnum brotið nlóti öllum helgum mönnum
og ölluin trúarinnar greinum, þá skyldi
þér það reiknað verða til verðskuldunar