Kvennablaðið - 01.05.1896, Side 7

89
alls ekki fjarri hennar skoðun. Mjer ligg-
ur við að segja, að það sje sorglegt að
sjá, hvað íslenzkt kvennfólk metur lítils
faldbúninginn nú á dögum, sem sjálfur
ber bezt vitni um, hversu fallegur og
hátíðlegur hann er; jeg hef heyrt marg-
ar ungar stúlkur segja, að þær vilji alls
ekki eiga faldbúninginn; það er því auð-
sætt, hvaða forlög liggja fyrir honum í
framtíðinni, þegar þær konur eru liðnar
undir lok, sem nú bera hann; náttúrlega
þau, að hann leggst niður með öllu; og
þá er nú eptir þessi blessaða húfa, sem
í sjálfu sjer er aldrei stázlegt höfuðfat,
þó hún klæði marga vel. Á kvennasýn-
ingunni í Kaupmannahöfn var, eins og
margir vita, sýndur bæði faldbúningur-
inn og húfubúningurinn. í dönsku blaði
stóð grein eptir sýninguna um búning-
ana með mynd af kvennmanni í skaut-
búningnum og á möttli, og leyfi jeg mjer
að birta hjer kafla úr henni:
„í íslenzku deildinni eru sýndir marg-
ir skrautlegir búningar, en hinn viðhafn-
armesta þeirra er að sjá í skáp einum,
sem stendur sjer fyrir utan aðalhöllina.
Þar er kvenn„fígúra“ alklædd í hinn
skrautlegasta viðhafnarbúning íslenzkra
kvenna, sem að líkindum færri af þeim
eiga svo vandaðan. Mynd sú, sem mál-
ari vor hefur tekið af búningi þessum,
getur ekki með hinum svörtu rákum sýnt
eða gefið ljósa hugmynd um hinn fagra
græna lit á flauelinu, sem hann að mestu
er gjörður úr*. Höfuðfatið sjezt eins og
í þoku gegnum stóra, hvíta slæðu og er
það rajög einkennilegt og svipað í lögun
og riddarahjálmur væri úr hvítskínandi
atlaski; í hægri hendi heldur hún á stór-
um hvítum hörljereftsklút, glitsaumuðum.
Ennfremur er sýnd önnur kvenn„fígúra“
í íslenzkum hversdagsbúningi með hina
ósnotru skotthúfu á höfðinu, sem íslenzk-
ar stúlkur sjást að jafnaði með í Dan-
mörku“.
Þetta er nú dómurinn þar um húfu-
búninginn okkar, sem við allar höldum
dauðahaldi í, en hinn er unga kvennfólk-
ið á góðum vegi með að eyðileggja. —
Það talar margur um, að faldbúningur-
inn sje svo dýr, að það sje ókleyft fyrir
stúlkur að fá sjer hann. En má ekki
hafa hann, eins og annan klæðnað, mis-
jafnlega dýran, eptir því sem efnum hvers
eins er varið? — Nei, hitt mun heldur
vera ástæðan, að viljann vantar. Ekki
er það af efnaskorti, að dætur embættis-
manna í“Reykjavík klæðast kjólum við
hátíðleg tækifæri, t. d. á giptingardegi sín-
um; jeg á við þær, sem annars ganga á
húfubúningi daglega; það er líklega líkt
fyrir þeim og stúlkunum, sem jeg hef
heyrt segja, að þær alls ekki vilji eiga
faldbúninginn. Það má ganga að því
vísu, að út frá höfuðstað landsins, hjer
sem annarstaðar, berist ýmisleg tízka,
ekki sízt hvað klæðnað snertir. Jeg
heyri talað um, að ungar stúlkur í Rvík
brúki kyrtilbúning eiukum við dansleiki.
Hann kann að vera hentugur einungis
til þeirrar brúkunar, en deildar meining-
ar eru um það, hvort hann geti nefnst
því nafni, að heita íslenzkur; sniðið á
honum líkist mjög viðhafnarlausum morg-
unkjól, og sýnist það benda á, að hann
sje búinn til eptir kjólunum.
Ef þennan kyrtilbúning ætti að hafa
*) Hjer hlýtur að vera átt við möttulinn