Kvennablaðið - 01.01.1897, Page 2

2!
árin, að húsrúmið var allt of lítið, en
eftir að skólahúsið var hyggt 1879 fjölg-
aði stúlkum meir en um helming og hefir
skólinn jafnan verið vel sóttur síðan,
þótt kvennaskólarnir norðlenzku hafi auð-
vitað dregið nokkuð úr aðsókninni að
Beykjavíkur kvennaskólanum.
Frú Þóra Melsteð héfir veitt skólan-
um forstöðu frá upphafi, og munu flestir
játa það, að hún hafi verið færari en
flestar aðrar konur, sem völ hefir verið
á, til að leysa það starf vel af hendi.
Reykjavíkur kvennaskólinn er líka að
því leyti betur settur en hinir skólarnir,
að þar er völ á betri kennslukröftum en
á sveitaskólunum, enda munu flestir, sem
satt vilja segja. kannast við, að frú Þóra
hafi ætíð látið sjer mjög annt um að fá
sem beztar kennslukonur, og að umsjón
skólans og stjórn hafi verið mjög góð.
Auðvitað átti fyrirkomulag skólans
eftir boðsbrjefinu eða áskorun þeirri, sem
birtist í Þjóðólfi 1871, að ganga meira
í hússtjórnaráttina. En kvenfólkið var
ekki þá komið svo langt, að það
þættist þurfa að læra að þvo og sópa
gólf, elda mat og slíkt. Það leit langt
yfir skammt, og bæði sjálfar námsstúlk-
urnar og mæður þeirra hafa heldur vilj-
að koma stúlkunum fyrir úti í bænum,
svo þær tækju að eins þátt í tímakennsl-
unni, enn að láta þær vera heimastúlk-
ur, sem yrðu að gegna öllum hússtjórn-
^ arstörfum. Af þessari ástæðu hlýtur
skólinn að hafa orðið nokkuð á annan
veg en til var ætlazt í fyrstu og frú
Melsteð mun helzt hafa viljað. Yfirhöf-
uð hefir hún látið sjer umhugað um, að
stúlkurnar lærðu sem mest verulegt, og
dregið úr, svo sem unnt var, allt það,
sem alþýðustúlkum væri ónauðsynlegt.
Yonandi er að frú Melsteð fái að lifa
það, að geta sjeð skólann halda 25 ára
afmæli sitt með rífara tillagi úr lands-
sjóði og æskilegra fyrirkomulagi en enn
þá er á kvennaskólum vorum.
-----+3S+------
Fallegi vanginn.
(E>ýtt).
(Framh).
kipin höfðu hizt suður í Peru. Skip-
stjóri hafði þegar verið mjög kurteis við
Signýju, föður hennar til mestu gleði. En
hvað sjálfa hana snerti, sagði fólk að
hún hefði verið svo mikið barn, að hún
hefði varla vitað hvað hún gjörði, þegar
hún að lokum ljet að hinum brennandi
bænum skipstjórans og að ósk föður henn-
ar lofaðist honum, og hjet honum ævar-
andi trúnaði. — Ævarandi trúnaður er
þýðingarmikið orð, en stundum kemur
fyrir, að hjarta og tilfinningar er nógu
þroskað til að geta sagt það.
Bæði faðir hennar og heitsveinn voru
álitnir vel efnaðir. Þó sögðu sumir, að
vafasamt væri um auðlegð unnustans, og
að efnahagur föður Signýjar, sem var
einkabarn, hefði verið tilefni bónorðsins.
En fólk talar jafnan svo margt, sem ekki
má reiða sig á. Hvað sem því öllu leið,
þá var eðlilegt, að þetta allt saman hefði
haft áhrif á hana, og að barnið hefði þann-
ig breyzt í unga stúlku. Ef til vill var
hún að skapferli alvarleg og ekki laus
við þunglyndi. Jeg hugsaði með mjer,
að hann væri duglegur maður, og það