Kvennablaðið - 01.12.1897, Blaðsíða 1

Kvennablaðið.
8. ár.
Reykjavík, desember 1897.
Nr. 12.
Klæðaburður o. fl.
jrgVVað er mjög illt að geta sagt, hvemig
nýjasta tízkan fyrirskipar lag og lit á
fatnaði, svo skiljanlegt verði, enda höfum við
íslenzku konurnar flestar svo lítið saman
við hana að sælda, að einu gildir hvað hún
segir og hvernig hún er. Peisan og pilsið,
skúfurinn og húfan okkar verða þó um ald-
ur og æfi með sama lagi að mestu leyti, og
þann búning era flestar konur ánægðar
með, enda mundi það ekki mælast vel fyr-
ir hjá sveitakonum, ef einhverjar þeirra
færu að taka upp evrópskan búning. Það
mundi talið óþjóðlegt marglæti, og mundu
fáar konur vilja vinna til að fá það orð,
enda þótt þeim kynni að þykja í »sínu hjarta«
sá búningur bæði fallegri og þægilegri. —
Peisufötin eru líka full-laglegur búningur,
og fara vel laglegum stúlkum, einkum bjart-
hærðum, ef þær eru laglegar í vexti. Enda
mætti þá líka segja, að „skini á gull, þótt í
skarni lægi“. En sjalið okkar er ekki fall-
egt, og gjörir okkur sannarlega ekki fegri
eða göfulegri á velli en við erum.
Eina tilbreytnin við peisufötin er svunt-
an og slipsið. Það hefir oft verið talið eft-
ir, og gjört gabb að, hvað miklu við eydd-
um í það. — En hvað skyldu þeir heiðvirðu
herrar, íslenzku eiginmennirnir og feðurn-
ir segja, ef þeir ættu heima í einhverri stór-
borg erlendis, og jafnvel þótt ekki væri
nema smábær, viðlíka og Reykjavík, eí
þeir ættu • að leggja konum sínum og
dætrum til svo hundraðum króna skifti fyr-
ir föt.
I dönsku blaði hefir verið talað um,
hvað konur kæmust af með minnst til fata
yfir árið. Þar hafa konur af öllum lægri
stjettunum tekið til máls, bæði af iðnaðar-
mönnum, kaupmörinum, embættismönnum
og jafnvel verkmönnum (vinnukonur), og
hefir þeim flestum komið saman um, að'
200 krónur væri það minnsta, sem hægt
væri að komast af með og þó með sparn-
aði. Auðvitað á þetta ekki við bláfátækt
fólk. Vinnukona, sem gefur orð í, segist
ekki komast af með minna en 175 krónur,
sem líklega er árskaup hennar, og vill fá
ráð til að spara meira. Sú sem hæst tek-
ur til er ógift enbættismannsdóttir, og seg-
ist hún ekki geta komizt af með minna en
600 krónur, og þó heldur með sparnaði, en
gæti vel brúkað 1000 kr., án þess að eyða.
í óþarfa. Hún segist þó oft sitja heima,
heldur en að fara í boð, vegna þess hún
hafi ekki hæfileg föt.
Sú sem kemst af með lang-minnst, er
kona í smábæ, og telur hún það 100 kr.,
enda segist hún sauma kjóla sína sjálf. All-
ar setja þær reikninga 1 blaðið til að sýna
hvernig þær verji krónunum.
Ef okkar góðu eiginmenn og feður at-
huguðu þessa reikninga, og tækju þá til
samanburðar við það, sem við eyðum í föt,
þá skil jeg ekki annað, en þeit mundu sjá,
að við Islenzku konurnar erum sparsömustu
konur af menntuðum þjóðum, og þá mundu
þeir af þeim, sem gætu það, gleðja okkur
með að gefa okkur við og við, með góðu,
slipsi eða svuntuefni til að llfga svolítið upp
þenna dökka sorgarbúning okkar, sem auð-
vitað er langt frá glæsilegur, en hjer á landi
á þó betur við að sumu leyti og er langt-