Kvennablaðið - 01.12.1897, Blaðsíða 3

93
á henni eða hvaða aðferð, þótt endirinn
■eða árangurinn sje líkur. Tökum t. d. ull-
arvinnu; það er ekki sama, hvort ullin ligg-
ur eins og flekkur um rúm, borð og bekki,
og gólfið, eða hreinlega er farið með hana,
og sitt ílátið haft undir hvað, ull og kemb-
ur. Eins er með eldhússtörf. Það er ekki
sama, hvernig gengið er um herbergi og á-
höld, meðan á verkum stendur, ef allt er
hreinsað til á eftir. Nei, stúlkan á sjálf að
vera hrein, og læra að halda öllu í reglu,
meðan hún er að vinnu sinni, og vera svo
hagsýn, að láta eins. og hvert verkið vinna
annað, en það gjöra þau, ef allt er gjört
með reglu og á vissum tíma, hver hlutur
settur á sinn vissa stað, og ekkert geymt
seinni tímanum, sem á að gjörast þegar í
stað.
Eins er með börnin og fullorðna fólkið;
á þeim má sjá þrifnað og fegurðartilfinn-
ing húsmóðurinnar. En því er nú ver og
miður, að það vantar mjög á, að þau líti
viða út eins vel og ætti að vera og hægt
væri. Auðvitað mun þeim víðast þvegið að
morgninum, en það nægir alls ekki. Börn-
in óhreinka sig og föt sín svo fljótt, að það
þarf stöðugt aðgætni allan daginn, ef þau
eiga að vera nokkurn veginn þolanlega
hreinleg útlits. En húsmóðirin er víða í
sveitum svo önnum kafin, einkum að sumr-
inu, að hún á óhægt að koma því við að
gæta að þeim sem skyldi, og þó œttu þau
og verda að ganga fyrir öllum öðrum störf-
um. En þar sem fátt vinnandi fólk er, og
heimilið fátækt, verða menn að bjargast við
fleira en bezt þykir, og þá ætti að venja
•eldri börnin á að þvo sjálfum sjer og yngri
börnunum að minnsta kosti eftir hverja mál-
tíð. Þar sem vinnukona er á heimili, ætti
hún að sumrinu eða jafnan þegar hún hefir
tíma til, við máltíðir o. s. frv., að þvo börn-
unum og greiða, og laga föt þeirra og taka
til handargagns það sem hægt væri 1 fljótu
bragði. Slílc hugsunarsemi vinnur hylli
húsbændanna, gjörir heimilið þægilegt og
þrifalegt, og venur stúlkurnar sjálfar á þrifn-
að og hugsunarsemi, enda mundu stúlkur
þær, sem svo væru, bæði verða færari um
húsmóðurstöðu en nú en algengt, og
varla þurfa að bíða sjerlega léngi eftir henni,
„því sjá fleiri en þiggja eiga“, og piltarnir
taka eftir þesskonar kosturn á stúlkunum.
JÓLASAGA
(þýdd).
j|p|)að var búið að kveykja á ljóskcrun-
ag-s um á götunum, enda var orðið meira
en hálf-dimmt. En Eliza Yane hafði þó
ekki enn þá kveykt inni í herberginu sínu.
Hún hafði tekið þar allt til, og fágað eins
og vánt var fyrir jólin, en í kvöld hafði
hún ekki löngun til að sitja ein inni í ljós-
birtunni fyrri en hún heyrði klukkurnar
hringja jólahelgina inn í hús og hjörtu
manna. Hún leit yfir fimm seinustu liðnu
árin sín. Hún gat ekki gleyrnt liðna tím-
anum. Hún minntist brjefsins, sem þá
hafði allt í einu breytt lífskjörum og lífs-
stefnu hennar svo gjörsamlega.
Það er óþægilegt að fá þau skeyti frá
ritstjórum blaða: »Því miður getum við
ekki notað þetta«, en sjaldan örvænta höf-
undarnir fyrir það. En eitthvað var því líkt
að sjá á svip Elizu Vane, þar sem hún sat
og reyndi að gera sjer grein fyrir merkingu
þessara fáu orða.
Þau voru skrifuð á stóra pappírsörk,
sem nafn London-Journals var prentað á. A
borðinu lá upprifið brjefumslag, og var
skrifað með sömu glöggu skriftinni utan á:
„Fru Vane, Elms, Stamworth".
Ekkert handrit fylgdi með, en hjá um-
slaginu voru nokkrar þurkaðar liljur. Það
hlaut að vera rjett. Hún Eliza var frú Vane
og hún sat í daglegu stofunni í Elms,
Stamworth.
Það var snoturt og þægilegt lítið her-
bergi, og morgunmaturinn var laglega lagð-
ur á borð fyrir hana eina. Hún hellti te í
bollann sinn, en drakk það ekki.
Hún minntist með hugarkvöl tveggja
seinustu áranna. Maðurinn hennar var