Kvennablaðið - 30.11.1902, Blaðsíða 3

KVENNABLAÐIB.
83
„Já, en það dugði ekki. — Það er nú svo-
leiðis, skal eg segja frökeninni, að þegar maður
lifir áramót sín — helzt þegar árin fjölga að
baki — þá koma hugsanirnar eins og farfuglar og
minna á alt, sem liðið er, og alt sem koma skal.
Ef það væri ekki vegna allra þessara hugsana, þá
þyrfti enginn svefnmeðul hér 1 heimi. — Þá trú
hefi eg. Ef maður getur lagt sig óhult niður, eins
og í guðs faðm, þá sofna menn líka — það veit
eg af eigin reynd“.
Anna stóð kyr í anddynnu, sem náði hérum
bil í gegnum alt húsið.
Undir miðri stóru ljósakrónunni, sem hékk
ofan úr loftinu hreyktu sér ríkulegir og stórvaxn-
ir pálmar í blómkrukkum. Og úti í hornunum
hjá stiganum, stóðu mannháar bronsesúlur með
ljósastjökum á.
„Nú megið þér koma inn“, sagði Andrés um
leið og hann lauk upp hurðinni og hvarf svo inn
í sitt herbergi.
“Guð gefi þér allt gott, pabbi minn“, sagði
Anna grátandi og fleygði sér um hálsinn á hon-
um.
„Af hverju grætur þú, barnið rnitt?" spurði
hann kvíðafullur.
„Það veit eg ekki, — það kom alt í einu að
mér. Eg var svo glöð, en..............“
„Það átt þú að vera, og það verðtir þú að
vera. Eg þarf að sjá glöð andlit 1 kringum mig“.
Hún leit framan í andlit hans, sem enn þá
var svo fallegt, þó það væri fölt og magurt, með
stóra sveppi og skarpar hrukkur fyrir neðan augun.
„Eg er svo glöð uúna", sagði hún, og þó
runnu tárin stöðugt ofan kinnar hennar, án þess
hún gæti stilt sig.
„Hvað gengur að þér? Þú ertekki llk sjállri
þér í dag“. — Rómur hansbar vott um óróleika,
ástríki og hræðslu.
„Það er líka merkisdagur fyrir mig í dag. Eg
hefi hugsað alt of lítið utn það“.
„Þess meira hefi eg hugsað um það barnið
mitt".
„Já, — en íþeim sökum verður hver einn að
hugsa sjálfur".
„Þú veizt, að eg vil það, sem þér er fyrir
beztu — eða hvað?“
„Bara að eg vissi það".
„Eg er hræddur um, að mér líði ekki rauna-
lega andlitið þitt úr minni í dag“, sagði hann, og
horfði í augu hennar. „Eg hefi stærri byrði að
bera, en þig grunar, og hvað lítið sem þar bæt-
ist við, er mér um megn. — Eg skal segja þér —
maður veit ekki hvað fyrir kann að koma, og ef
eg skyldi verða tekinn burtu..........þá er það
svoddan huggun, að vita að þínframtíðsé trygð".
„Segðu ekki þetta".
Nú lék lúðraflokkurinn ýtns lög fyrir utan
dyrnar.
„Bara að eg hefði nú mátt sleppa hjá þessari
vesölu músik, sem eg á að fara að þakka fyrir núna“,
sagði hann og strauk hendinni um ennið. „Dag-
urinn í dag verður voðalegur, og eg veit ekki hvað
eg vildi gefa til, að hann væri liðinn".
„En því þá ekki að halda upp á hann 1 kyrð
og ró, bara fyrir okkur? eins og mamtna vildi".
„Hvað skyldi fólkið þá hafa haldið? Að eg
væri kominn á kúpuna! — Afmælisdagar rnínir
hafa jafnan verið haldnir hátíðlegir, og núna er
eg fimmtíu ára".
Hún rétti honum rósirnar.
„Þær eru dagghreinar og ljúfar eins og þú
ert sjálf barn. Látum okkur nú fara út“.
Hann kom út á tröppumar með hana við hlið
sér, og rósirnar í hendinni. Þreytusvipurinn var
gersamlega horfinn, andlitsdrættirnir fjörlegir og
framgangan glæsileg. — Þannig heilsaði hann þakk-
andi, hlæjandi og vingjamlega til allra hliða.
•
* *
Formaður verkamannafélagsins hafði haldið
ræðu, og á eftir fylgdi lúðraþytur og húrrahróp,
bankastjórinn þakkaði fyrir heiðurinn, með glasið
í hendinni, og létti stórum fyrir brjósti, þegar
lúðramennirnir héldu af stað, leikandi fjörugt
herlag. —
„Láttu okkur nú fá morgunmatinn í snatri
Karlson", sagði bankastjórinn óþolinmóður, „og
segðu Elfing, að koma með vagnhestana".
Borðið var dúkað úti 1 forskygninu, undir
pálmum og ýmsum öðrum blaðajurtum.
„Hversvegna étum við hérna, en ekki inni í
borðstofunni?"
„Frlherraynjan sagði svo fyrir".
„Dragið þá að minnsta kosti niður glugga-
tjöldin. Hér er heitt eins og í bakaraofni".
„Á eg að sitja aleinn að máltíðinni?"
„Eg átti að segja fríherraynjunni til. Hún er
niðri í vfnkjallaranum.
„Gerðu það þá — og flýttu þér".
Hann gekk um gólf í forskygninu — og fann
að hann varð altaf gramari og gramari við hvert
augnablik, sem hann beið, en þótti þó fyrir því.
„Étum við hérna úti í hátíðarskini við afmæl-
isdaginn minn?“ spurði hann þegar Irma sást í
dyrunum.