Kvennablaðið - 30.01.1906, Qupperneq 5

KVENNA-BLaÐIÐ.
6
mynd og uppeldi barnanna, enda voru pau öll
hvers manns hugljúfar á heimilinu.
Þau hjón tóku að sjer eigi allfá börn sér
óskyld, er þau fóstruðu upp og voru þelm eins
og beztu foreldrar.
Öll börn þeirra hjóna voru jafnan látin tala
íslenzku á heimilinu við foreldra sína, sem aðra,
enda skoðaði Tulinius sig ávalt sem íslending.
Tulinius var tilkorrpimikill maður að sjá og
góðlegur jafnt sem gáfulegur. Á yngri árum
var hann grannur og holdskarpur, en frtnaði
með aldri og fór það honunr vel.
Hann var glaðlyndur og skemtinn. Örð-
heldni hans var við-
brugðið, og trygð og
vinfesta voru honum
eðlisdygðir.
Þelta veit eg sann-
ast og réttast urn þau
hjón að segja, ýkju-
laust i alla staði.
Jón Ólafsson.
Frú Guðrún Tul-
inius var einhver lrirr
allra-bezta styrktar-
kona Kvbl. frá byrj-
un þess. F*að sýndi
drengskap hennarog
fratnfarahug, þvi ekk-
ert þekti hún nrtg
persónulega. Hún
hafði iengst um ut-
sölu á 80 eintökum
og sagði hún mér
sjálf, er eg konr tll
hennar 1898, að lrún
gæli 6 eintökin, því
sjer þætti meiragagn
að gefa viðtakendum
það en andvirðið. Og
víst er, að hún mun
hafa tekið meira en
það úr stnum vasa,
eða maður hennar af andvirði blaðanna. —-
Sem lítið dæmi unr hugsunarserni hennar
og hjálpfýsi við snauða, skal þess getið, að
kunningjakona hennar sagði mjer, að oftsinnis,
þegar veður hefðu verið hörð með snjóhriðunr
og frosti, og hún hefði setið inni í sínum hlýju
og þægilegu herbergjum, þá hefði hún alt í
einu farið að tala unr, lrvort lrinn eða þessi af
fátæklingunum í kring mundi nú eiga nokkuð
i eldinn hjá sjer, og skömmu síðar hefði hún
svo sent þeim kolapoka ásamt ýmsu íleira.
Útg.
Eftir Elsu Ek.
»Nú, nú, hvenær á þá brúðkaupið, eða sant-
batrdið ellegar félagið, eða hvað þið nú kallið
það, að sbyrja?« spurði majór Bratt Ögdu bróð-
urdóttur sína gremjulega, sem var skjólstæð-
ingur hans.
»Við Pétur ætlunr að flytja okkur inn á nýja
heinrilið okkar að átta dögum liðnum«, svaraði
Agda, »og mamtna ætlar þá að halda okkur of-
urlitla morgunverð-
arveizlu, ef föður-
bróðir tninn álítur
þetta verðskulda gift-
ingarnafn«.
»Nei, það geri ég'
sannarlega ekki«,
svaraði hann byrstur.
»Við giftingu er hjóna-
vígslan aðalatriðið,
eftir nrínu áliti, en
ekki veizlan«.
»Yið hefðum fegin
viljað biðja hann föð-
urbróðir að koma
þá«, svaraði Agda.
Föðurbróðir henn-
ar svaraði ekki, held-
ur hélt áfram að tala
við sjálfan sig: »Eitt
ráð til þess að gefa
þessum félagsskap
nokkurs konar gift-
ingargildi, væri að
lýsa honutn frá stóln-
um. Prestvígslan gæti
svo kotnið seinna«.
»En fyrst okkur
dettur ekki í hug að
giftast neinu venju-
legu kristilegu hjóna-
bandi, þá kemur okkur auðvitað ekki til hugar
að láta lýsa neinu þess háttar«, sagði Agda.
»í Kaupmannahöfn getið þið sjálfsagt fengið
borgaralegt hjónaband«, sagði majórinn þrá-
lyndislega.
»En við viljum als ekki neítt hjónaband«,
sagði Agda, sem nú var orðin áköf og ákveðin
í rómnum, eins og vant var þegar hún deildi
um þetta efni, þótt hún væri áður hæg og afsak-
andi í rómnum. »Annað hvort okkar þyrfti
heldur ekki annað en t. d. taka Múliammeðstrú,
þá gætum við fengið að njóta þeirrar ánægju,
að verða spyrðuð saman eftir sænskum lögum«.
»Já, íþað er líka^alveg satt; það væri líka