Kvennablaðið - 30.09.1907, Qupperneq 4

68
KVENNABLAÐIÐ.
Stóra salnum í Eikabæ var breytt í leikliús,
þar sem hinir hundrað boðsgestir sátu. Uppi
fyrir miðju leiksviðinu sást á baktjaldinu tungl-
ið vaða í skýjum yfir hinum dimmbláa nætur-
liimni Spánar
Einhver kvennaveiðari kom liljóðlega gang-
andi eftir götunum i Sevilla og nam staðar
undir blómsturklæddum svölum. Hann var
dularklæddur, í munkakufli, en pó sást út-
saumaður hvítur handsmokkur gægjast fram
undan kuflerminni, og spegilfagur sverðsoddur
stingast niður undan kuflfaldinum.
Grímumaðurinn hóf upp raust sína og söng
þessar vísur:
Eg kyssi aldrei unga mey
og aldrei lýt að bikars vör,
þótt ólgi ilmsætt vín.
Við ljósum vöngum lít eg ei,
pótt logi vaknað ástarQör
og. bros og tillit biðji’ um svör; —
mig blindar ei slík sýn.
Kom ekki! Eg vil ei pig sjá.
F*ín æskufegurð björt og hrein
mér ofraun mikil er.
Lít kápu mína’ og krans minn á!
Mér kær er himna drotning ein.
Og vatnið eitt skal mýkja mein,
pá mæðu’ að höndum ber.
Pegar hann þagnaði, pá kom Maríanna út
á svalirnar, klædd í svartan silkibúning með
kniplaða slæðu yflr sér. Hún beygði sig út
yfir grindurnar og söng hægt og háðslega:
Pví dvelur pú hé^-úti einn?
Hvort ertu’ að biðja fyrir mér,
að sæl min verði sál?
Og svo fjörugt og með ástarhita:
Nei, flý sem skjótast, svási sveinn,
pað sést, að gullinn hjör þú ber;
og sálmum pínum hærra hér
pitt hljómar spora-stál.
Pegar hún slepti orðinu kastaði munkur-
inn dulargerflnu og Gústi Berling sást nú standa
undir svölunum klæddur gullskreyttum ridd-
arabúningi úr silki. Hann gaf ekki gaum að
viðvörun hinnar fögru meyjar, lieldur klifraði
hann upp aðra súluna undir svölunum og
stökk svo inn yfir rimlana upp á svalirnar og
féll á kné frammi fyrir Maríönnu, eins og Júlí-
us gamli hafði fyrirskipað.
Hún brosti náðulega og rétti honum hönd
sína til að kyssa á, og [meðan þau nú stóðu
parna hugfangin af ást og horfðu hvort á ann-
að féll tjaldið.
En frammi fyrir Maríönnu hinni fögru, lá
Gústi Berling með andlit, sem var viðkvæmt
eins og andlit skáldsins og djarflegt eins og
andlit herforingja. Djúpu augun hans leiftr-
uðu af kátinu og gáfum; pau báðu og hótuðu.
Hann var liðlegur, en þó kraftalegur, eldfjör-
ugur á svip og ómótstæðilega hugfangandi.
Meðan tjaldið var dregið upp og niður
aftur, stóðu þau þarna stöðugt hreyfingarlaus.
Augu Gústa héldu hinni fögru Maríönnu kyrri;
þau báðu og hótuðu.
Svo dó lófaklappið smám saman út, tjaldið
var kyrt niður dregið. Enginn sá þau.
Pá beygði Maríanna hin fagra sig niður og
kysti Gústa Berling. Hún vissi ekki því hún
gerði pað, en hún varð að gera pað. Hann tók
höndunum utan um höfuð hennar og kysti
hana aftur og aftur.
En það voru svalirnar, tunglskinið, knipl-
ingsslæðan, riddarabúningurinn, söngurinn og
lófaklappið, sem voru sök í þessu. Veslings
ungmennin voru saklaus. Ekki höfðu pau
ætlað sér þetta. Ekki hafði hún fleygt greifa-
krónunum burtu, sem svifið höfðu yfir höfði
hennar, og gengið fram hjá miljónunum, sem
lágu við fætur hennar, af löngun til að kyssa
Gústa Berling. Og ekki hafði hann enn pá
gleymt Önnu Stjernhök. Nei, pau voru bæði
saklaus. Hvorugt peirra hafði viljað þetta.
Hinn blíðlyndi Lövenborg; hann sem jafn-
an brosti með tárin í augunum, átti þennan
dag að draga upp tjaldið. Hann var oft svo
utan við sig af ýmsum sorgum og áhyggjum,
að hann tók lítið eftir pessa heims viðburðum
og hlutum, og lét pá eiga sig að mestu. Pegar
hann nú sá, að Gústi og Marianna höfðu tekið
sér nýjar stellingar, pá hélt hann að petta ætti
við sýninguna og fór að draga tjaldið upp.
Þau Gústi og Maríanna tóku ekki eftir neinu
fyr en nýtt ákaft lófaklapp gall við þeim.
Maríanna hrökk við og ætlaði að flýja, en
Gústi hélt henni fastri og hvískraði:
»Vertu kyr, það heldur að þetta eigi að
fylgja með«.
Hann fann hvernig hún skalf af ótta, og
hvernig eldur kossanna sloknaði á vörum hennar.
»Óttastu ekki«, hviskraði hann, »fagrar var-
ir hafa rétt til pess að kyssa«.
Pau urðu að standa parna meðan tjaldið
gekk upp og aftur niður. Og í hvert sinn, er