Kvennablaðið - 07.10.1908, Blaðsíða 5

KVENN ABLAiHÐ.
vissi að ef hann sofnaði, pá væri sér dauðinn
vís, þvi reyndi liann að ganga áfram og það
var það einasta, sem gat bjargað honum.
En þegar hann var kominn af stað þá fór
liann að dauðlanga til að setjast aftur niður.
Honum l'anst að ef hann einungis fengi að
hvila sig, þá kærði hann sig ekki um þótt líf
hans væri í veði.
Honum tanst hvildin svo þægileg.að lnigsunin
um dauðann kvaldi hann ekkert. Hann fann
til einskonar ánægju af að hugsa sér, að þegar
hann væri dauður, þá yrði lesin upp löng og
nákvæm likræða yfir honum i kirkjunni. Hon-
um datt í hug hvað gamli prófasturinn hcfði
talað fallcga ettir hann föður hans. Og sjálf-
sagt yrði margt lofsyrði lika sagt um hann
sjálfan. Pað mundi verða minst á að hann
ætti fallegustu bújörðina í sveitinni, einnig
mundi verða minst á hvaða heiður það væri
að vera kominn af góður ættum. Svo mundi
cinnig minst á ábyrgðina.------
Jú, jú — það var lika ábyrgð við það, það
hafði hann altaf vitað. Maður varð að endast
í lengstu lög þegar maður var af Ingimara-
æltinni.
Pað var eins og Ingimar gamla væri gefið
utanundir. Ekki var það neinn heiður fyrir
liann aö finnast hérna dauðkalinn uppi í eyði-
skóginum. Hann stóð þvi upp og fór að ganga.
Páhafði hann setið svo lcngi að snjóhrúgurn-
ar hrundu ofan af honum, þegar hann fór að
hreyfa sig. En svo settist hann aftur, og sökti
sér ofan i hugsanir sínar.
Nú komu liugsanirnar um dauðann aftur
og urðu honum en ljúfari og hugðnæmari.
Hann hugsaði sér hvernig öli jarðarförin færi
frain og allan þann heiður, sem hans dauða
likama yrði sýndur.
Hann sá hvernig stóra veizluborðið yrði dúk-
að i hátiðasalnum uppi á efraloftinu. Prófasturinn
og prófastsfrúin sætu í öndvegi og sýslumaðurinn
með hvitt stífað fellingabrjóst \rfir mjóu bring-
unni sinni. Hjá honum sæti majórsfrúin á
Eikabæ, í svörtum silkikjól með digra gullfesti
margvafða um hálsinn.
Hann sá öfl gestaherbergin búin með hvít-
um búningi. Hvítar rekkjuvoðir fyrir gluggun-
um, og hvita dúka yflr stólum og legubekkjum.
Grenikvistir á veginum afla Icið frá forstofunni
og að kirkjunni!
Par væri bakað og slátrað og bruggað öl í
hálfan mánuð fyrir jarðarförina. — Tuttugu
viðarfaðmhföðum eytt til eldsneytisins á hálfum
mánuði.
Líkið fægi á likbörum inni í innri stofunni.
Reykjareymur væri i öllum nýhituðu herbergj-
unum, — Söngur við kistuna þegar kistulokið
/ /
væri skrúfað á. Silfurskildir ofan á kistulok-
inu. — Allur bærinn væri fullur af gestum.
011 sveitin væri í uppnámi af þvi að búa
undir »hátíðagönguna«. — Allir kirkjuhattar ný
bustaðir. — alt liaustbrennivínið drukkið upp
við jarðarförina. Allir vegir úðu og grúðu af
fólki eins og um kaupstefnutímann.
Aftur hrökk gamli maðurinn npp. Ilann
hafði heyrt einlivern tala um sig við jarðar-
förina. »En hvernig gat hann farið og orðið úti
á þennan hátt?« spurði sýslumaðurinn. »Hvað
gathann haft að gera uppi í myrkviðarskógnum?«
Rá sagði kapteinninn að það hefði vist
verið jólaölinu og brennivininu að kcnna.
Petta vakti hann á ný, Ingimarssynirnir
voru hófsmenn. Enginn skyldi geta sagt um
hann að liann hefði verið viti sinu fjær á sein-
ustu æfi augnablikunum. Hann fór afturaf slað.
en hann var svo þreyttur, að hann gat varla
staðið á fótunum. Hann var kominn langt upp
í skóg, það sá hann nú — því hér var jarð-
vegurinn grýttur, sem hann var ekki neðar i
skógnum. Hann festist með fótinn milli steina
og ætlaði varla að geta losað sig. Stundum
stóð liann kyr og kveinaði hátL Hann var al-
veg þrotinn að kröftum.
En rétt í þessu hrasaði hann um koll yfir
stóra hríshrúgu. IJann féll svo notalega niður,
ofan á snjóugt hrísið að hann gat ekki verið
að rísa aftur á fætur. Nú langaði liann lil
einskis annars i lieiminum en að sofa. Hann
lyfti hrisinu^svolítið upp og skreið inn undir
það, eins og það væri feldur. En þegar hann
tróð sér þar inn undir, þá fann hann þar citt-
hvað mjúkt og hlýtt. »Hér liggur vist björninn
í hýði sínu og sefur«, hugsaði hann mcð sér.
Hann fann hvernig dýrið hreyfði sig og
þefaði kringum hann. En hann lá grafkyr.
Honum datt ekki annað í hug en að björninn
æti hann upp, og hann mætti það. Hann gat
ekki gengið citt spor lcngur tif að flýja.
En björninn sýndist ekki gefa um að ónáða
þá, sem leituðu hælis undir lians þaki, á slikri
ilfviðurs nótt. Ilann flutti sig dálitið lengra lil
eins og til að gefa gestinum betra, rúm og sofn-
aði svo að vörmu spori aftur.
Meðan þessu fór fram hafði ekki fólkið á
Ingimarsstöðum haft mikla jólagleði, það hafði
leitað að Ingimar gamla Ingimarssvni alla jóla-
nóttina. Fvrst var leitað í öllum bænum og
öflum fjárhúsunum og öðrum útihúsum. Pað
liafði verið leilað nákvæmlega ofan úr þakher-
bergjum og niður í kjallara. Síðan varfariðá
bæina í kring til að spyrja etlir Ingimar gamla
Ingimarssyni.