Lögberg-Heimskringla - 07.02.1963, Page 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. FEBRÚAR 1903
GUÐRÚN FRA LUNDI:
ÖLDUFÖLL
Skáldsaga
„Sjáum til. Hún hefur
rausnast til þess að bjóða þér
reiðfötin sín. Og þau fara þér
svo anzi vel. Það þarf að láta
fólkið hérna skilja meiningu
sína, svona einstöku sinnum“,
sagði hún.
„Mér þykir leiðinlegt, ef
henni hefur mislíkað. En ég
gat ómögulega sent hestinn
aftur. Mér fannst það ókur-
teisi“, sagði Sigga.
„Ég hefði nú aldrei liðið
það“, sagði Gunnvör. „Þú ert
víst búin að sitja nógu oft
heima í sumar, þegar aðrir
hafa riðið út til að skemmta
sár. Það er lítil meining í því,
að láta fara svoleiðis með sig,
þó að maður sé ekki nema
vinnukona. En þær eru smáar
í augum sumra húsmæðranna,
trúi ég, ekki sízt, þegar þær
eru prestdætur eins og Frið-
rika. Reyndu bara að eignast
hest sjálf, eins og ég. Þá þarft
þú ekki að vera upp á neinn
komin, þó að þig langi til þess
að bregða þér bmjarleið“.
„Ætli það verði nema þetta
árið, sem ég get talizt vinnu-
kona“, sagði Sigga og hresstist
eins og vanalega við fjasið í
Gunnvöru. Hún hafði verið
henni eins og eldri systir síðan
hún kynntist henni. Hún var
fullum áratug eldri en Sigga
og mikið þrekmeiri til allrar
vinnu. Stundum heyrðist þó,
að húsmóðurinni þætti nóg
um framhleypni hennar, þó að
hún léti það í ljós, svo að
Gunnvör heyrði.
Sigga fór inn til að kveðja
húsmóður sína og yngsta
krakkann. Vermundur gamli
ætlaði líka að verða heima.
Systkinin voru farin á undan
þeim. En Skjóni var þýðgeng-
ur og vilja góður, svo að þær
náðu þeim fljótlega. Steinunn
heimasæta horfði dálítið háðs-
lega á skjótta gæðinginn og
spurði Siggu, hvort hann væri
ekki ákaflega eftirlætislegur
eins og eigandinn.
„Eigandann þekkir þú nú
víst betur en ég“, svaraði
Sigga. „En hestinn fellur mér
vel við“.
„Ég vildi bara að hann
Tvistur minn væri orðinn eins
ganggóður“, sagði Gunnvör.
„Hann hefur náttúrlega aldrei
vakur verið, enda er búið að
jaska svo á honum, að hann
má heita illgengur".
Það var víst ekki of sagt, því
að klárinn hlunkaðist svo á-
fram, að Sigga skildi ekkert
í því að Gunnvör skyldi telja
það til skemmtana að ríða út
á honum á hverjum sunnu-
degi.
Það var byrjað að draga féð,
þegar þær komu að réttinni.
Þær voru rétt 'stignar af baki,
þegar Hrólfur kom brosandi
út undir eyru til þeirra' og
heilsaði þeim með handa-
bandi.
„Hvernig fellur þér við
þann skjótta?“ spurði hann.
„Ágætlega“, sagði Sigga og
kafroðnaði af feimni. Hún sá
að Steinunn var að benda ein-
hverri kunningjastúlku á þau
með augunum. Og þær skelli-
hlógu báðar.
„Hvernig datt þér í hug að
fara að senda mér hest, án
þess ég talaði um það?“ spurði
Sigga.
„Ég fór svona nærri um að
þig mundi langa til þess að
ríða í réttirnar eins og aðrar
ungar stúlkur“, stamaði hann
fram. „Sveinki sagði, að þú
hefðir verið hálf hikandi að
taka við honum“.
„Það var nú bara svoleiðis,
að það voru svo fáir eftir
heima hjá húsmóðurinni. Og
svo var ég svolítið hissa“.
„Það verður víst ekkert að
henni, þó að hún sé heima
þessa dagsstund, þar sem
karlinn er þá líka hjá henni“,
sagði Hrólfur. „En ekki hafa
þau líklega boðið þér hest.
Nei, ég þóttist vita það. Þau
ætla ekki að jaska klárunum
sínum út undir þig“.
„Ég hef heldur aldrei beðið
þau um hest“, flýtti Sigga sér
að segja, því að hún vissi að
systkinin hlytu að hlusta á
samtalið, og segðu svo frá því,
þegar heim var komið.
Gunnvör var búin að spretta
söðlunum af fyrir'þær allar
og taka beizlin fram af klár-
unum, áður en nágranninn
greiðvikni vissi af.
„Ég ætlaði nú að spretta af
þeim skjótta fyrir þig. En
Gunnvör er nú kannske eins
og hún er vön með dugnaðinn
og skerpuna", sagði Hrólfur.
Þau gengu heim að réttinni.
Gunnvör heilsaði á báðar
hendur, því að hún var mörg-
um kunnug, en Sigga þekkti
ekki nokkurn mann. Hún sett-
ist á réttarvegginn eins og svo
margar aðrar stúlku^. og börn.
Það var helzt gangnastjórinn,
sem hún veitti eftirtekt. Hann
hafði komið að Grund um vor-
ið, þess vegna þekkti hún
hann. Hann var myndarlegur
eldri maður, með grá stálhörð
augu. Gunnvör hafði sagt
henni margar sögur af honum.
Hann hét Bárður og átti heima
á Fjalli. Var sá bær hinum
megin í dalnum, beint á móti
réttinni. Þetta var faðir Bensa
í Bakkabúð, enda svipaður
honum. Hann kallaði hátt, svo
að það heyrðist yfir hávaða
réttarinnar:
„Þið skreppið yfir um og
fáið ykkur kaffi eftir hentug-
leikum“.
Þetta hafði hann gert alla
sína búskapartíð, þessi gest-
risni bóndi. Aðallega voru það
gangnamennirnir, þreyttir og
þyrstir, sem þáðu boðið, en
mörg konan fór líka yfir um
með krakka sína. Áin var lítil
í þetta skipti, og svo höfðu
tveir sterkir plankar verið
lagðir samhliða yfir hana, svo
að ekki þurfti að taka hesta
fyrir þennan smáspöl.
Gunnvör hafði verið vinnu-
kona á Fjalli. Hún hnippti í
Siggu og sagði henni að koma
með sér yfir um til þess að fá
sér kaffi. Þetta væri ekki
nema til að liðka sig eftir
reiðtúrinn. En Sigga kunni
ekki við það, að fara að troð-
ast heim á ókunnuga bæi til
að sníkja sér kaffi, og sízt á
þetta heimili. Hún hafði heyrt
of margt um Bárð á Fjalli til
þess að fara að drekka kaffi
hjá konu hans, þar að auki
óboðin. Náttúrlega voru þær
fréttir henni óviðkomandi.
Þær voru aðeins um það,
hvernig hann hafði komið
fram við Bensa og Hallfríði.
En til þeirra tók hana jafn
sárt og foreldra sinna og
bræðra. Þegar Bensi var að
fara í göngur fyrir Björn á
Sléttu, og var þreyttur og
kaldur við þessa rétt, hafði
þessi faðir hans látið sem hann
sæi hann ekki. Hann bauð öll-
um kaffi, alveg eins og núna.
Og það sem meira var, hann
hafði alveg sérstaklega boðið
Birni á Sléttu að koma yfir
um. Og hann hafði farið, en
Bensi vildi ekki verða honum
samferða. Þá var kuldi og
rigning. En Bensi var of stór-
látur til þess að þiggja góð-
gerðir af þeim föður, sem ekki
virti hann einu sinni viðlits.
Einn ertinn gangnamaður
spurði Bensa einu sinni, hvort
hann ætlaði ekki að hafa sig
heim til föðurhúsanna til að
fá sér kaffisopa. Af svarinu
mátti heyra, hvernig honum
mundi vera innan brjósts.
„Þær götur myndi ég seint
troða, hversu kaldur sem ég
væri“, sagði hann.
Aumingja Bensi, að eiga
svona slæman föður, hugsaði
Sigga.
„Hún sér varla eftir kaffi-
bolla ofan í þig, húsmóðirin á
Fjalli, þó að hún þekki þig
ekki“, svaraði Gunnvör.
En Sigga vildi ekki fara.
Henni hafði líka sýnzt Tryggvi
bróðir hennar vera þar uppi
á grundunum. Hann varð hún
þó að hitta. Gunnvör var
byrjuð á því að setja ofan í
við Siggu fyrir gikksháttinn
eða hlédrægnina, hvort heldur
sem réði fyrir henni í þetta
sinn, þegar fyrirferðarmikill
kvenmaður kom í áttina til
þeirra. Gunnvör rak að henni
rembingskoss. Hún þekkti líka
aðra hvora manneskju og
heilsaði þeim eins og systkin-
um sínum.
„Er þetta nýja vinnukonan
á Stóru-Grund?“ spurði þessi
aðsópsmikla kona. Og Sigga
fann að hún var mæld og veg-
in með frekjulegu augnaráði.
CANADA
YFIR HÁLF MILLJÓN MANNA
HAFA GERZT
KANADISKIR BORGARAR
síðan þegnréttarlög landsins voru samþykkt 1947.
Á árinu 1962 einu tóku 72,000 innflytjendur þegnskapareiðinn
og öðluðust full borgaraleg réttindi.
Þetta er vingjarnlegt boðsbréf til allra innflytjenda, er fengu
löglega inngöngu í þetta land sem innflytjendur fyrir fjórum árum
og níu mánuðum, að saekja um kanadísk borgararéttindi nú þegar.
Njótið allra þeirra réttinda er með þessu bjóðast til fullkom-
ins þegnskapar á meðal Kanada þjóðarinnar.
• Réttinn iil atkvæðagreiðslu.
• Réllinn til kanadísks ferðaleyfis.
• Rétiinn til opinberrar skrifstofuþjónustu.
• Réttinn iil fullrar þátttöku í kanadískum
sljórnmálum.
Þér getið fengið umsóknarskjal til þessa frá skrifstofu þegn-
réttar, county eða district dómara, sem næst er, eða The Registrar
of Canadian Citizenship, Ottawa.
Minister of Citizenship
and Immigration