Lögberg-Heimskringla - 07.04.1966, Síða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 7. APRÍL 1966
GUÐRÚN FRÁ LUNDI: I
Tengdadóttirin
Skáldsaga
■■■ ■■■ - " ■ ' ■ '-vr:■ ■ - .■■"7
INGA Á FELLSENDA
KEMUR
AÐ HRAUNHÖMRUM
Þrem dögum seinna riðu
þau út í Skerjavík Þorgeir og
Sigurfljóð. Gunnhildur hafði
viljað að Hjálmar færi með
henni ,en hann sagðist ekki
kunna að velja álnavöru —
þar væri faðir hans heldur
betri. Þau voru rétt horfin út
fyrir Fellsenda, þegar Inga
tók á sig rögg og fór fram að
Hraunhömrum. Hún var orðin
forvitin eftir að kynnast því,
hvað væri að gerast á því
heimili. Hún hitti Siggu úti.
„Það er orðið langt síðan þú
hefur sézt hér“, sagði Sigga
fjörlega.
„Maður getur varla látið
sjá sig, meðan þessi fröken er
hér, svona fjandi fín og
merkileg“, sagði Inga.
„En hún er nú bara ekkert
merkileg, skinnið, en hún er
náttúrlega sallafín, alltaf í
upphlut og honum gullslit-
um“, sagði Sigga.
„Hvernig er það eiginlega",
spurði Inga dálítið merkileg
á svip, „hvor þeirra feðganna
er trúlofaður henni? Karlinn
þeysir með hana um sveitina,
en Hjálmari er þó eignuð
hún“.
„Nú get ég ekki svarað þér.
Ég veit ekki um neina trúlof-
un hérna þér að segja. En eftir
framkomu hennar er hægt að
trúa því, að hún sé trúlofuð
hverri manneskju á heimil-
inu“, sagði Sigga.
„Þú getur nú kannske ekki
talað eins og annað fólk“,
sagði Inga gröm.
„Hvernig er hægt að svara
svona spuringum? •Hvernig
dettur þér í hug, að hún sé
trúlofuð Þorgeiri, giftum
manninum?“ sagði Sigga.
„En Hjálmari?“
„Dettur þér í hug, að það
yrði farið að segja mér frá
því, þó að svo væri? Nei,
seinast yrði ég að frétta það,
Allir vita, að minn sjóður er
rifinn“, Sigga flissandi.
„Greyið mitt, talaðu nú al-
mennilega við mig“, sagði
Inga óþolinmóð. Þú hlýtur að
sjá það, ef eitthvað er á milli
þeirra“.
„En það er einmitt það, sem
ég sé ekki“, sagði Sigga. „Ætl-
arðu ekki að ganga í bæinn og
heilsa því, sem heima er af
fólkinu?“
„Ég veit ekki. Ég hef
skömm á öllum þessum sög-
um og fréttum, sem ég heyri
héðan“, sagði Inga.
„Ekki get ég gert að því“,
sagði Sigga.
„Það getur náttúrlega verið
að ég líti inn í stofuna til hans
Hjálmars rníns", sagði Inga
með drýgindalegu brosi. Svo
bætti hún við: „Hvernig fór
þetta með Ástu fögru? Kemur
hún ekki aftur hingað á þetta
heimili?“
„Líklega ekki. Hún var of
fögur fyrir okkur“, sagði
Sigga.
„Segðu mér nú satt, Sigga
mín, var hún rekin í burtu
vegna þess að karlinn og kerl-
ingin óttuðust, að Hjálmari
litist of vel á hana?“
„Aldrei hef ég heyrt það,
þó að ég sé nær en þú. Ég held
að það hafi bara ráðizt svo-
leiðis, að hún yrði hér næsta
sumar, en heima hjá foreldr-
um sínum í vetur“, svaraði
Sigga.
„Það er eitthvað á bak við
þessa sögu hjá þér, kerling
mín“, sagði Inga.
„Til hvers ertu þá að spyrja
mig, fyrst þú trúir mér ekki?“
„Ég veit ekki“, sagði Inga.
„Mér finnst, að þú gætir sagt
mér það, sem þú veizt, tæfan
þín“.
„Ég hef gert það. Nú skaltu
fara inn og spyrja húsmóður-
ina, ef hún kynni að vita bet-
ur“.
„Svei, sú held ég segi nú
I satt frá“, sagði Inga.
Valka kom nú fram í dyrn-
ar með bala fullan af undnum
þvotti. Gvendur bar hann með
henni. Inga heilsaði henni
vinalega.
„Þú ert að ganga úti í góða
veðrinu, Inga mín“, sagði
Valka til að segja eitthvað við
gestinn.
„Já, mig var farið að langa
til að sjá hann Hjálmar minn“,
sagði Inga kankvís. „Ætli
hann sé ekki inni í stofunni
eins og hann er Vanur að
vera?“
„Ekki get ég svarað því“,
sagði Valka og byrjaði að
klemma upp þvottinn.
„Líkar þér það kannske illa,
að ég er að eigna mér hann?“
spurði Inga.
„Það er nú líklega eitt af
því, sem mér kemur lítið við,
hver eignar sér hann“, anzaði
Valka, „því að varla dettur
þér það þó í hug, að ég ætli
mér hann. Nógu verða þær
sjálfsagt margar, sem vilja
ganga með honum, piltinum
þeim“, bætti hún við áhuga-
laus eins og vanalega. Það var
aldrei hægt að heyra, hvort
hún tæki eftir því, sem talað
var um eða ekki.
„Þú ert víst ekkert ólíklegri
til þess en þessi langvía, sem
hingað er komin og verið er
að gefa honum“, hélt Inga
áfram.
„Þú getur klemmt þetta
þarna á endann hjá þér,
Sigga“, sagði Valka.
„Heyrðirðu ekki hvað ég
var að segja, Valka?“ spurði
Inga.
„Það held ég ekki“, svaraði
hún.
Sigga flissaði.
„Það er verið að gefa hon-
um Hjálmari þess Sigurfljóð
eða hvað hún heitir, sem er
hér að sauma“, sagði Inga.
„Jæja, hann gæti víst valið
lakara“, sagði Valka.
„Þið eruð hræðilega leiðin-
legar báðar tvær“, andvarpaði
Inga.
„Við erum nú ekki betur
gerðar frá fyrstu hendi en
þetta, Inga mín. Það er varla
ómaksins vert að heimsækja
okkur“, sagði Valka.
„Þið búið yfir einhverju,
það er ég viss um“.
„Hvað ætti það svo sem að
vera?“
„Hefurðu frétt nokkuð frá
Ástu?“ spurði Inga og virti
þær fyrir sér. Það var ekki
hægt að sjá að þeim brygði
neitt.
„Er nokkuð sérstakt frá
henni að frétta?“ spurði
Valka.
„Nei, ekki annað en hvort
hún er heima þarna í kot-
skrattanum eða hún vinni
annars staðar“.
„Um það veit ég ekkert“.
„Jæja, þá er ekkert á ykkur
að græða‘‘, sagði Inga og gekk
inn í bæinn. Það var enginn í
stofunni, en Gunnhildur var
í eldhúsinu. Inga heilsaði og
spurði eftir Hjálmari.
„Ég býst við, að hann sé
eitthvað við skepnuhirðingu.
Þorgeir er ekki heima“, svar-
aði Gunnhildur.
„Jú, jú, maður sá nú svona
aðeins til hans í morgun, þeg-
ar hann þeysti hjá með henni,
þessari saumakonu þinni“,
sagði Inga stuttlega.
„Þau hafa nú kannske ekki
látið lötra“, sagði Gunnhildur
dálítið hreykin.
„Hvað verður hún lengi hjá
þér, þessi Sigurfljóð? Það er
meira ónefnið".
„Mér finnst það ósköp til-
komumkiið nafn og á vel við
hana“, sagði Gunnhildur. —
„Komdu nú inn í búrið og
fáðu þér sæti, Inga mín. Þú
ert svo sjaldséður gestur
hérna í vetur“.
Inga settist á búrkistuna.
„Ég er að verða svo vonlítil
um að ná í Hjálmar — þess
vegna kem ég svo sjaldan“,
sagði hún brosandi.
„Mér fer líka að lítast hálf-
illa á það“, sagði Gunnhildur.
„Jæja, er þá búið að ákveða,
hver verður tengdadóttir hér
á Hraunhömrum?“
„Nei, en það er verið að
gefa þig Simba í Gröf, heyri
ég sagt“.
„Ég lít nú varla við honum,
meðan Hjálmar er hringlaus“.
„Ekki það“, sagði Gunnhild-
ur og fór að mala kaffi. Ingu
sýndist hún brosleit.
„Mér finnst það ótrúlegt, að
Hjálmar láti ginnast af auðn-
um þarna á Hálsi og taki
þessa konu að sér, sem er
mikið eldri en hann og langt
frá því að vera skemmtileg“,
sagði Inga.
„Það er nú hægt að gangast
fyrir fleiru en auðnum þar,
Inga mín. Hún er bráðferðug
til allra verka og allt leikur í
höndunum á henni“, sagði
Gunnhildur og fór að hella á
könnuna.
„Ja, sei-sei, er Hjálmar
kannske hrifinn af henni?“
spurði Inga.
„Því geta sjálfsagt fáir svar-
að“, sagði Gunnhildur. „Hann
er nú enginn oflátungur, hann
Hjálmar minn. Nú ætla ég að
kalla á stúlkurnar ,svo drekk-
um við hérna kaffi“, bætti
hún við og fór fram.
Það er einhver drýldni niðri
fyrir hjá kerlingarálkunni,
hugsaði Inga. En ómögulegt
var að láta hvorki hana né
aðra tala eins og annað al-
mennilegt fólk. Líklega ætlaði
það Hjálmari þessa sauma-
konubrenglu. En mikið var
hér allt orðið þrifalegt, hvar
sem litið var. Hana langaði til
að líta inn í baðstofuna. —
Líklega var hún búin að um-
snúa þar öllu, þessi perla, sem
komin var á heimilið. Hún var
nógu kunnug til að taka sér
bessaleyfi til að líta inn fyrir,
meða Gunnhildur var að kalla
á stúlkurnar. Þarna sat Sól-
veig gamla framan á rúminu
eins og hver önnur manneskja
og prjónaði í ákafa.
„Nei, ert þú nú bara farin
að klæða þig, Sólveig gamla?
En sú framför, sem hér er yfir
öllu. Þarna er þá kominn ofn
og er kappkyntur. Ja, ég er
nú aldeilis hissa. Líklega er
það sá, sem var inni í húsinu.
Hvernig skyldi líta þar út?“
Hún reif opna hurðina og
gægðist inn. Þarna var þá
kominn þessi stóri og fallegi
ofn. Skyldi það vera munur?
Hún skellti aftur hurðinni og
færði sig til Sólveigar gömlu.
Það varð að tala nokkuð hátt
við hana, heyrnin var orðin
sljó: „Er það þessi Sigurfljóð,
sem ræður þvr, að hér er kom-
inn nýr ofn og margt orðið
breytt frá því, sem áður var?
Þess var nú náttúrlega full
þörf“, sagði hún fast við eyrað
á kerlingunni.
„Já, það eru áreiðanlega
hennar ráð. Hún ætlar sér að
breyta öllu, þykist ég heyra“,
svaraði gamla konan. Sú held
ég heyri, hugsaði Inga. „Það
á víst að kaupa prjónavél og
vefstól, heyrðist mér hún vera
að tala um við Þorgeir nýlega.
Þau eru sífelt að ræða og ráð-
gera. Hjálmar er utan við það
allt ennþá, enda er hann nú
alltaf fátalaður“.
Inga fann til andþrengsla.
Það var svo sem auðheyrt,
hvað myndi vera í ráðagreð.
En þarna var þá manneskja,
sem hægt var að fá almenni-
leg svör hjá. „Er hún komin
hingað fyrir fullt og fast og
farin að ráða öllu á heimil-
inu?“ spurði hún áköf.
„Ekki held ég, að það sé,
að minnsta kosti hefur Sigga
aldrei minnzt á, að neinn
flutningur hafi komið og alltaf
er hún eins klædd, eins og
drottning, í upphlut. En hún
sezt áreiðanlega hér að, sem
betur fer, segi ég, og það
munu fleiri segja. Það er orð-
in sú stórkostlegasta breyting
á öllu á heimilinu strax. Þessi
blessaður ylur hérna við rúm-
ið mitt“, sagði Sólveig gamla
broshýr eins og barn.
„Þetta er gamli ofndrösull-
inn, sem var inni í suðurhús-
inu“, sagði Inga með lítils-
virðingu.
„Já, en hann hitar vel. Hún
er nú heldur ekki spör á eldi-
viðnum, blessunin“, sagði Sól-
veig.
„Eru þau bara trúlofuð,
bóndasonurinn og hún?“
spurði Inga.
„Ekki sé ég nein merki
þess“ sagði gamla konan og
brosti. „Hún er ósköp hrifin
af honum, það leynir sér ekki.
Hann er nú víst svipaður
móður sinni — lætur víst
sjaldan í ljós, hvort hann er
með eða móti því sem talað
er um. Satt að segja sýnist
mér mestar líkur til þess, að
húsbóndinn sé bráðskotinn í
henni“. Hún tísti af niður-
bældum hlátri.
„Hvar er Guðbjörg gamla
eiginlega?“ spurði Inga. „Er
búið að láta hana í poka og
hengja hann upp í eldhús?
Hún hefur ekki haft fyrir að
koma til okkar það sem af er
vetrarins".
„Hún fór yfir að Gröf af
því að veðrið er svo gott“.
Gunnhildur kom nú með
kaffi handa gömlu konunni
og bauð Ingu að koma fram í
búrið til að drekka kaffið —
nú væri Hjálmar kominn inn.
Þær fylgdust að fram göngin.
Hjálmar sat á búrkistunni við
hlið Siggu. Þau voru eitthvað
að hnippa hvort í annað sýnd-
ist henni, þegar hún kom í
búrdyrnar.
„Sæll vertu, Hjálmar minn“,
sagði hún og rétti honum
höndina. „Má ég ekki óska
þér til hamingju?“ bætti hún
við.
Hann roðnaði. „Því er nú
verr, að við getum ekki árnað
hvort öðru heilla ennþá —
Simbi fór út í kaupstað í
morgun, líklega til að sækja
hringana“, sagði hann stríðn-
islega.
„Fyrir þig?“
„Nei, fyrir sjálfan sig, þyk-
ist ég vita“.
„Ó, hvað þú getur verið
hræðilega illgjarn og leiðin-
legur að leggja trúnað á þenn-
an þvætting“, sagði hún. „Þú
versnar alltaf“.
„Það er ekki að búast við að
mér fari fram úr þessu“, sagði
hann. „Ég hef heyrt þetta og
þá verður manni á að trúa
því“.
„Nú skuluð þið fara að
drekka kaffið og hætta allri
stríðni“, sagði Gunnhildur.
„Ég læt hann ekki stríða
mér“, sagði Inga og litaðist
um eftir sæti. Valka sat á
bekk öðrum megin við borðið.
Þar var henni ætlað sæti, en
henni líkaði það ekki. „Sigga
getur setið þarna — ég vil fá
hennar sæti“, sagði hún.
„Ég vil sitja kyrr“, sagði
Sigga hlæjandi. „Það er svo
gott að sitja hérna hjá honum
Hjálmari“.