Lögberg-Heimskringla - 19.01.1967, Blaðsíða 6

6
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 19. JANÚAR 1967
6---■■ ' .............
GUÐRÚN FRÁ LUNDI:
Tengdadóttirin
Skáldsaga
1
„Hvað er eiginlega um fyrir
þér, Sigurfljóð,“ kallaði móðir
hennar, „ætlarðu að láta kök-
urnar brenna í ofninum?“
„Ó, það er þessi óþolandi
hiti hérna inni. Ég verð alltaf
að kæla mig við gluggann, ef
ég á ekki að stikna upp,“ sagði
Sigurfljóð og hljóp til að
bjarga kökunum. „Það gæti ég
hugsað mér, að Ástu litlu yrði
dálítið úr verki þarna út frá
eða hitt þó heldur. Þvílíkt
uppátæki að sitja þarna.“
„Það er vanlegt að kærustu-
pör geta ekki séð hvort af
öðru svona fyrstu mánuðina,
svo fer það að minnka,“ sagði
Halldóra húsfreyja og and-
varpaði. „Aumingja Ásta litla,
hún er heldur ung til að fara
að hugsa um barn og mann —
og líklega heldur fákunnandi í
þeim fræðum.“
„Það verður sjálfsagt hægt
að kenna henni Ástu, hún er
ekki svo illa gefin,“ sagði Sig-
urfljóð.
Þá er að slíla þennan fund.
„Þú mátt ekki vera svona
duglegur, Hjálmar,“ sagði
Ásta, „tíminn ætlar að fljúga
áfram, meðan þú ert hérna.“
„Hann fer ekki hraðara en
hann er vanur,“ sagði Hjálm-
ar. „Það er gaman að hafa þig
þarna á þúfunni og geta horft
á þig út undan sér annað slag-
ið.“
Sigurfljóð kom með kaffið
út í flagið til plægingamanns-
ins. Hún talaði um það við
Ástu, að sér fyndist hún geta
komizt heim og fengið sér
kaffið þar, svo að hún þyrfti
ekki að bæta því á sig að bera
það út eftir.
„Ég skal bera það heim fyr-
ir þig,“ sagði Ásta hlæjandi.
„Þú heldur kannske að það
sé ekkert erfitt að ganga
hölt?“ sagði Sigurfljóð stutt-
lega.
„Jú, það hlýtur að vera afar
erfitt, en þú getur veifað mér,
þegar kaffið er til, og þá skal
ég sækja það.“
„Ég er því nú óvön að koma
því á aðra, sem ég þarf að
láta vinna,“ sagði Sigurfljóð.
Hún reyndi að tala í þægileg-
um málróm, en Ástu duldist
ekki gremjan, sem var niðri
fyrir.
Það var talað fátt, meðan
kaffið var drukkið. Ásta fór
heim með henni og bar fyrir
hana bakkann. Eftir stutta
stund var hún komin út að
flaginu aftur.
„Ég á nú svo sem ekkert orð
til yfir þetta háttalag,“ sagði
Sigurfljóð, „hún er bara kom-
in út aftur. Sú fer þó skyn-
samlega með heilsuna eða hitt
þó heldur.“
Faðir hennar var að láta
líða úr sér mestu þreytuna og
sat því eftir, þegar hitt fólkið
fót út. „Heldurðu kannske að
það sé óvarlegt og óhollt að
draga að sér hreint loft, þegar
svona er ástatt?“ sagði hann.
Spurðu hana móður þína
að því, hvort hún hafi setið
inni við útsaumsdútl og svo-
leiðis allan meðgöngutímann.“
„Það er allt annað, hún var
svo dugleg og rígfullorðin, en
Ásta er eins og hvert annað
barn,“ sagði Sigurfljóð óþol-
inmóð. Alltaf gat faðir hennar
sett sig upp á móti því, sem
hún sagði. Hún þekkti hann
tæplega fyrir sama mann og
áður, síðan hún kom heim að
Hraunhömrum.
„Mér sýnist hún líkari konu
en barni,“ nöldraði gamli mað-
urinn hálfsofandi í sæti sínu.
„Mér fyndist þú ættir að
láta það eftir þér, Hermann,
að leggja þig svolitla stund,“
sagði kona hans.
Þá fauk í karlinn. „Það er
nú svo sem ekki þesslegt, að
maður megi vera að því með
þessu vinnuliði, sem ég hef
núna við útivinnu. Bráðum fer
að verða jafnmargt, sem inni í
bænum situr. Hvað er Sigur-
fljóð eiginlega að gera með að
taka Ástu hingað? Sigurfljóð
hangir úti í glugganum og
fylgir stráknum með augunum
jafnvitlaus í honum og hún
var áður. Hvað svo sem skyldi
verða úr því annað en einhver
vitleysan? Hvenær hafa kon-
ur, sem elskað hafa sama
mann, getað búið saman?“
rausaði hann.
„Það þýðir ekkert að tala
um það við mig,“ sagði kona
hans. „Sigurfljóð verður lík-
lega að fá að ráða eins og vana
lega. Lakast af öllu er þó, að
móðir Ástu er víst ekki nokkur
þægð í að hún sé hér.“
Hermann rauk út úrillur og
hálfsofandi og rausaði á leið-
inni fram göngin: „Það sér
staðar, þegar Sigurfljóð getur
ekki komið út og strákurinn
alltaf við lambféð hálfsofandi.
Slíkt og þvílíkt bölvað basl.“
Nú voru liðnir fjórir dagar
og flagið langt komið. Ósköp
gat þetta liðið fljótt, hugsaði
Ásta. Hún læddist út í nýja
húsið á kvöldin, þegar Hjálm-
ar var háttaður, til að sitja
hjá honum stutta stund. Hún
fann, að Sigurfljóð var illa við
það. Hún sagði, að hann þyrfti
að fara að hvíla sig og sofa.
Það þyrfti hún líka. Þess vegna
læddist Ásta eins og henni
væru þessar stundir ófrjálsar.
„Við getum aldrei notið ást-
ar okkar hér,“ sagði Ásta.
„Mér finnst ég vera eins og
fangi, sem er að brjótast út úr
fangelsi, þegar ég er að sæta
lagi að Sigurfljóð sé inni í
baðstofu og sér ekki til mín út
um gluggann. Á morgun er
sunnudagur og þá verðurðu þó
ekki í flaginu.“
„Nei, þá getum við átt hvort
annað heilan dag, Ásta mín,
því að ég heyrði af tilviljun,
að Sigurfljóð sagði Andrési að
koma heim með hrossin, það
ætti að ríða til kirkju á morg-
un,“ sagði Hjálmar.
Þá heyrðist rödd Sigurfljóð-
ar nálægt dyrunum: „Ásta
mín, blessuð komdu nú inn
með mér og farðu að hátta.
Þetta kvölddroll er óhollt fyr-
I ir þig, auk þess sem ég hef svo
oft sagt þér, að Hjálmar þarf
að fara að sofa, þegar hann er
búinn að vinna allan daginn.“
„Hugsaðu ekki um mig, Sig-
urfljóð,“ gegndi Hjálmar, „ég
vinn þess lengur fram eftir á
kvöldin, sem ég kem seinna að
verki á morgnana. Við verðum
að nota tímann vel. Ástu
finnst hann fljúga áfram. —
Flagið verður búið á þriðju-
dagskvöld.“
„Ég var búin að gera áætlun
um að fara til kirkju á morg-
un og hafa þig með. Ég vona,
að þú gerir mér það til geðs.
Líklega verður það mín síð-
asta bón til þín,“ sagði Sigur-
fljóð fyrir utan hurðina.
„Þú hlýtur að geta fundið
upp eitthvað annað, sem ég
get gert fyrir þig, Sigurfljóð,
þetta er of barnalegt til þess
að það komi til mála, að ég
geri það.“
„Við skulum nú sjá til í
fyrramálið,“ sagði hún með
skjálfandi hlátursrödd. „Ásta,
þú kemur með mér inn, svo að
hann geti farið að njóta
drauma sinna. Þá verður hann
þjálli viðfangs á morgun.“
„En þá segi ég: Vertu kyrr
hjá mér, Ásta. Minnztu þess,
Sigurfljóð, að ég óskaði þess
að þú létir okkur Ástu af-
skiptalaus síðasta kyöldið, sem
þú varst á Hraunhömrum. Það
hefði átt bezt við. En líklega
hefurðu flutt hana hingað til
þess að vera viss um, að ég
lyki við flagið, því að ef hún
hefði ekki verið hér, hefði ég
aldrei komið hingað aftur. Og
nú langar mig til að flytja
hana heim til hennar aftur,
þegar flagið er búið,“ sagði
Hjálmar.
„Ég anza þessu bara ekki,“
sagði Sigurfljóð. „Ég er búin
að segja það, að hún verður
hér þangað til þú kvænist
henni. Svo ekki meira um
það.“ Þau heyrðu hana hlaupa
ofann stigann og út.
„Henni hefur batnað í fætin-
um við þetta,“ sagði Hjálmar
ekki laus við glettni. „Ég ætti
nú svo sem ekki annað eftir
en að fara að þeysa með því
til kirkju til að sýna mig.“
Næsta morgun var talsverð-
ur svipur á bóndadótturinni.
Samt ámálgaði hún það við
Hjálmar að koma með þeim
til kirkju, en hann nei'taði því
og bætti við kíminn: „Ætlarðu
að kynna mig fyrir sóknar-
fólkinu sem fyrrverandi unn-
usta þinn eða hvað?“
Hún kafroðnaði af reiði. „Þú
reynir að skaprauna mér með
öllu móti’,“ sagði hún. „Ég
hafði ekki annan ásetning en
að njóta ánægjunnar af því að
ríða með þér þennan stutta
spöl, en þér finnst það víst of
gott handa mér.“
„Mér er ómögulegt að veita
þér þá ánægju, Sigurfljóð,
enda skil ég þig ekki — við
erum svo ólík í hugsunum,“
sagði hann.
„En Jarpur var rekinn heim
með hinum hestunum,“ sagði
hún.
„Það gerir víst ekki mikið
til. Ef einhvern vantar reið-
skjóta, má hann gjarnan sitja
á honum. Annars flyt ég hann
til hinna hestanna minna, þar
unir hann sér áreiðanlega.“
Eftir þetta orðakast fór að
verða heldur fálegra viðmótið
hjá hjónunum og Sigurfljóð
við plægingamanninn. Það
seig nú líka á seinni hlutann
af þessum stutta samverutíma.
Á þriðjudaginn var lokið við
flagið.
„Þú átt við Sigurfljóð með
kaupgjaldið,“ sagði Hermann
bóndi. „Hún vill ráða því að
öllu leyti.“
„Þá það,“ sagði Hjálmar og
fór á fund Sigurfljóðar. „Ég á
að gera upp reikningana við
þig, Sigurfljóð,“ sagði hann.
„Það segir faðir þinn, að sé
þinn vilji.“
„Það er alveg rétt,“ sagði
Sigurfljóð, „ég hef hugsað
mér, að það færi okkar á milli.
En nú hef ég ætlað mér að
kosta Ástu á skóla, meðan þú
ert fjarverandi, svo að það
þarf ekki að gera upp reikn-
ingana fyrr en þú kemur aft-
ur.“
„Það má vera eins og þú
vilt, en mér skildist á Ástu, að
móðir hennar vildi að hún
kæmi heim til sín aftur.“
„Nei, hún verður hérna
þangað til þú kemur aftur,“
greip Sigurfljóð fram í. „Ég
sagði það strax, að mig lang-
aði til að gera úr henni mynd-
arlega húsmóður, svo að
tengdafólkið þyrfti ekki að
fetta fingurna út í það, að
hún væri ekki fær um að
setjast í húsfreyjusætið í
Hraunhömrum — og það ætla
ég að efna. Ég er vön að koma
því í framkvæmd, sem ég ætla
mér. Þess vegna skaltu ekki
bera neinar áhyggjur út af
henni.“
„En þær hef ég nú miklar,“
gat hann skotið inn í, „og þó
að Ásta hafi til þessa verið
eftirlætisbarn þitt, þá eru nú
orðnar talsverðar breytingar á
ykkar viðskiptum, sem kann-
ske geta breytt samkomulag-
inu eitthvað.“
„Nei, það kemur ekki til
mála. Hún verður alltaf mitt
eftirlæti, hún Ásta litla,“ sagði
Sigurfljóð.
„Þú léttir sannarlega af mér
þungri byrði, Sigurfljóð, en
óviðkunnanlegt er að láta þig
hafa svona mikið fyrir Ástu
eftir það, sem á undan er geng-
ið,“ sagði Hjálmar.
„Um það hugsa ég nú ekki
mikið. Ég hef alltaf vinsæl
verið í minni sveit og vona að
verða það áfram. Umtalið og
palladómarnir falla um sjálft
sig, þegar fólkið er orðið
þreytt á að rausa alltaf um
það sama. Og nú vona ég, að
við skiljum eins og vinir,“
sagði hún brosleit.
„Já, nú skiljum við sem vin-
ir. Og nú er aðeins eitt eftir,
að biðja þig að koma hestun-
um mínum norður með ein-
hverjum ráðum,“ sagði Hjálm-
ar.
„Auðvitað geri ég það, fer
jafnvel sjálf með þá norður að
Sviðningi, en þar er alltaf
hægt að fá sendisveina,“ sagði
Sigurfljóð og vonaðist eftir að
fá innilegt þakklæti fyrir öll
sín fögru fyrirheit um hjálp-
fýsi og skörungsskap, en það
varð ekki annað en: „Þá er
allt gott.“
Næsta morgun, sólskinslaus-
an og drungalegan, stóð Jarp-
ur á hlaðinu og beið þess að
flytja eiganda sinn síðasta
spölinn inn í kaupstaðinn. —
Hvenær skyldu þeir sjást
saman aftur? hugsuðu þau
bæði, sem stóðu við gluggann
í gestaherberginu og biðu
hinnar sáru skilnaðarstundar.
Samt var Ásta ekki eins kvíð-
in og um haustið. Hún varð
líka að forðast að gera Hjálm-
ari skilnaðinn of erfiðan.
Hann var svo þögull og þung-
búinn.
Þarna var þá Rauður Sigur-
fljóðar teymdur að hestastein-
inum með söðli og beizli. Hún
hafði munað það allt í einu, að
hún þurfti að bregða sér í
kaupstaðinn þennan dag. Ekki
var Hjálmar vel ánægður yfir
því, en nú gat hann ekki losn-
að við samfylgd hennar með
nokkru móti. En þá bættist
reiðhestur húsbóndans í hóp-
inn. Honum fannst það hálf-
óviðkunnanlegt að láta þau
ríða tvö ein um sveitina eftir
annað eins umtal og um þau
hafði verið flutt frá manni til
manns og bæ frá bæ fyrir fá-
um vikum. Sigurfljóð beið
með slörhattinn og í reiðföt-
unum í bæjardyrunum og úti
á hlaðinu, meðan Hjálmar var
að kveðja kærustuna. Það
ætlaði að ganga seint að þau
gætu skilið.
„Ég fer að óttast, að hann
missi af skipinu,“ sagði hún
við föður sinn, þegar hann
kom fram ferðbúinn. „Þær
taka langan tíma þessar kveðj-
ur.“
„Það gengur nú svona. Hann
er að fara lengra en til næsta
bæjar, maðurinn, og kemur
ekki aftur næsta dag,“ sagði
gamli bóndinn og ræskti sig
hraustlega.
Rétt á eftir kom sá, sem beð-
ið var eftir.
„Ég er orðinn blóðhrædd
um, að þú náir ekki í skipið,
Hjálmar,“ sagði Sigurfljóð.
Know the emergency plan
for your area and how it works
to protect you. Contact: —
Metro Emergency Measures,
1767 Portage Avenue,
Winnipeg 12.
888-2351.