Lögberg-Heimskringla - 24.09.1970, Blaðsíða 2

2
LÖGBEKG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 24. SEPTEMBER 1970
MINNING:
Mrs. B. Kolbeins
VANCOUVER, B.C.
„Kom huggari mig hugga þú,
kom hönd og bind um sárin;
kom dögg og svala sálum nú,
kom sól og þerra tárin.“
Þessar ljóðlínur komu í
huga minn þegar ég tók upp
pennan — og vil ég tileinka
þau eiginmanni og börnum
hinnar látnu.
Dora Kate Kolbeins dó 28.
ágúst, 1970. Hún hafði verið
úti í góða veðrinu að hlúa að
blómum sínum, og fann til
þreytu, svo hún settist á
tröppurnar á bak við heimili
sitt. í því kom Bjarni maður
hennar að, og hjálpaði henni
inn. Hún lagði sig á rúmið sitt.
og sagðist hvergi finna til.
Svo brosti hún til hans, sínu
blíða brosi, lagði aftur augun
og var dáin. Læknir og „in-
halator“ komu á svip stundu
en gátu ekkert gjört. Hennar
stund var komin.
Dora Kolbeins var fædd á
Englandi 16. desember 1894.
Fjórða febrúar 1920 giftist
hún Bjama Kolbeins, og litlu
síðar, þegar Bjarni var búinn
að byggja þeim hús að 557 W
22 avenue fluttu þau þangað,
og áttu þar heima til þessa
dags. Þau eignuðust 4 syni og
eina dóttir, sem öll fengu góða
menntun og hafa komist í á-
gætar stöður og reynast vel.
Fjórða febrúar s. 1. héldu
börnin upp á 50 ára giftingar-
afmæli foreldra sinna; með
gullbrúðkaupsveizlu í neðri
sal íslenzku kirkjunnar. Fjöldi
ættingja og vina komu þar
saman til að óska Doru óg
Bjarna til hamingju, og þakka
þeim mikið og vel unnið starf.
Fór vel á því, þar sem þau
hafa efnt sín hjúskaparheit
þ a n n i g að fyrirmynd má
heita. Það var með Doru eins
og Rut í „Bibl'íunni.“ Hún
gjörði mann sinn og þjóð að
sínu fólki; Hún lærði að tala,
lesa, skrifa og syngja á ís-
lenzku.
Þau hjónin heimsóttu ís-
land margsinnis, og dvöldu
oft lehgi hjá ættingjum þar.
Dora elskaði landið, og fólkið,
og var þá líka elskuð af öllum.
Hún tók virkan þátt, með
manni sínum, í öllu félagslífi
íslendinga í Vancouver, hún
söng í kirkjukór og vann í
kvenfélaginu. Hún kom oft
hingað á Höfn — broshýr og
glöð, og lét sér annt um líð-
an vistmanna. Hennar verður
sárt saknað hér, sem víðar.
Böm hennar eru sem hér
segir: Norman og Henry í
Vancouver, Howard í Los
Angeles, California og Wil-
liam í Austria. Einkadóttir,
Mrs. Thelma Ives, í West Van-
couver, 14 barnabörn; tveir
bræður, Arthur og William
Provis, í Califomíu.
Útförin fór fram 1. sept. í
Lutheran Church of Christ
(ísl.) Dr. G. Strothotte flutti
kveðjumál, og jarðsöng í For-
est Lawn grafreit. Sólósöngur
og orgelspil settu hátíðlegan
svip á skilnaðarstundina,
„Ég leit til Jesú, ljós mér skein —
það ljós er nú mín sól;
er lýsir mér um dauðans dal,
að drottins náðar stól.“
Guðlaug Johannesson.
Ragnheiður (Ránka) Magnússon
Framhald af bls. 1.
vera í burtu og svo segir hann
„en alltaf var það borið án
möglunar og alltaf var heim-
komu minni fagnað með hinu
sama ylríka einlæga viðmóti,
og blíðu“. Ágúst hafði það
fyrir reglu að yrkja kvæði eða
vísur til konu sinnar á afmæl-
isdegi hennar, sem var einnig
giftingardagur þeirra hjóna.
Vísan, sem hér á undan fer,
var ort af Ágústi þegar hann
v a r ð snögglega veikur af
hjartaslagi þá þau voru í
skemmtiföf vestur við haf.
Hann dó tíu árum síðar, 28.
febrúar 1953,
Öll systkini Ragnheiðar —
börn landnámshjónanna Jó-
hanns og Kristbjargar, eru nú
látin, en þau voru: Jón E. J.
Straumfjörð í Vancouver, Jó-
hann J. Straumfjörð í Blaine,
Kristján Straumfjörð í Van-
couver og Ásta, eiginkona
Ingimundar Sigurðsonar að
Lundar.
Ragnheiður var góðum gáf-
um gædd, enda hlaut hún að
erfa marga góða kosti frá for-
eldrum sínum: Hún var bú-
kona mikil og dugleg. Stund-
aði hún aðallega búskapinn og
stjórnaði verkum heima með-
an maður hennar gætti sinna
verka á skrifstofunni. Vel má
þess minnast að allstaðar þar
sem hún átti heima, ræktaði
hún blóm og grundin um-
hverfis húsið var eins og fag-
ur lystigarður. Hún elskaði
náttúrufegurðina og hafði svo
mikinn áhuga á blómarækt,
bæði utan húss og innan að
það gjörði hana unga í anda
og hefur máske gefið henni
lengri lífdaga.
Ragnheiður var ástrík og
góð móðir, og alla sína ævi
hafði hún velferð sinna nán-
ustu í huga og vildi rétta þeim
hjálparhönd. En hún hafði
líka brennandi áhuga fyrir
velferðarmálum byggðar sinn-
ar. Hún hjúkraði foreldrum
sínum þegar ellin sótti þau
heim. Henni þótti sérstaklega
vænt um systur sína og hún
gladdist yfir því að þær gátu
verið saman síðustu mánuð-
ina sem Ásta var á lífi. Ragn-
heiður tók líka góðan þátt í
félagsmálum sinnar byggðar.
Hún var ein af stofnendum
kvenfélagsins Frækorn 1906
og var starfandi í því félagi
í mörg ár. Hún var einnig í
kvenfélaginu Eining, og virk-
ur meðlimur hinnar lútersku
kirkju. Hún var sérstaklega
félagslynd og gestrisin og það
var henni mikið gleðiefni þeg-
ar vinir hennar komu í heim-
sókn til hennar.
Nú hefur hún kvatt okkur.
Guð blessi minningu hennar.
Fornvinur f jölskyldunar.
DR. RICHARD BECK:
Merkisár í sögu skógræktar
á íslandi
Á yfirstandandi ári eru lið-
in 40 ár frá stofnun Skóg-
ræktarfélags Islands og Skóg-
ræktarfélags Eyfirðinga. Er
þar því um að ræða merkis-
tímamót í sögu skógræktar á
íslandi. Hún á sér samt drjúg-
um lengri sögu, þótt eigi verði
hún rakin hér, en einungis, 1
stuttu máli, dregin athygli að
stofnun ofannefndra skóg-
ræktarfélaga og starfi þeirra.
Það var gamall vinur og
velunnari okkar Vestur-ís-
lendinga, Jón Rögnvaldsson,
frá Fífilgerði í Eyjafirði, sem
átti frumkvæðið að því, að
Skógræktarfélag Eyjafjarðar
var stofnað á Akureyri þ. 11.
maí 1930, en það er elzta starf-
andi Skógræktarfélag lands-
ins. Um tildrögin að stofnun
félagsins og hlutdeild Jóns
Rögnvaldssonar 1 henni fer
Gunnar Finnbogason, skóg-
ræktarvörður, eftirfarandi
orðum í hinni fróðlegu grein
sinni „Þættir úr sögu skóg-
ræktar“ (J ó 1 a b 1 a ð Dags,
1969):
„Forsaga þessarar félags-
stofnunar er sú, að sem ung-
ur maður fór Jón til Kanada
og vann í nokkur ár við skóg-
ræktarstöð stjórnarinnar í In-
dian Head í Saskatchewan.
Síðan fór Jón á garðyrkju-
skóla í sama landi, en kom
heim árið 1926.
Jón kom til átthaganna með
þann ásetning að stofna til
landssamtaka um skógrækt.
Hann átti m. a. tal um þetta
við Sigurð Sigurðsson þáver-
andi búnaðarmálastjóra, sem
hvatti Jón mjög til fram-
kvæmda. Næsta ár vann Jón
að því að virkja áhuga fólks
fyrir stofnun slíkra samtaka
og leiddi það til stofnunar fé-
lags er hlaut nafnið „Skóg-
ræktarfélag íslands".
Daginn áður en félagið var
stofnað, var samþykkt á fundi
í íslandsdeild norræna búnað-
arsambandsins, að stofna til
samtaka um skógrækt í sam-
bandi við Alþingishátíðina og
hélt kjörin undirbúnings-
nefnd ,fyrsta fund sinn hinn
12. maí. Síðan var stofnað fé-
lag á Þingvöllum þ. 27. júní
1930 og hlaut það einnig nafn-
ið Skógræktarfélag íslands.
Voru þá starfandi tvö félög
með sama nafni til ársins 1932
er félaginu á Akureyri var
breytt í héraðsfélag og nefnt
Skógræktarfélag Eyfirðinga.11
Lætur Gunnar þess einnig
getið, að: „Árið 1938 var Þing-
vallafélaginu breytt í sam-
bandsfélag allra héraðsskóg-
ræktarfélaga landsins og það
staðfest með skógræktarlög-
unum frá 1940. Nú eru hér-
aðsfélögin um 30 talsins og
félag 7-8000.“
í þakkar skyni og virðingar
Skógræktarfélag Eyfirðinga,
og forustu þeirra í skógrækt-
armálum, minntist Skógrækt-
arfélag íslands 40 ára afmælis
félags þeirra með því að halda
aðalfund sinn á Akureyri 26,-
28. júní s.l. Yfir 100 mnns,
fulltrúar, stjóm félagsins,
skógarvérðir og gestir, sátu
fundinn. Formaður félagsins,
Hákon Guðmundsson, yfir-
borgardómari í Reykjavík,
hafði fundarstjórn með hönd-
um. Kom það, meðal annars,
fram í skýrslum Skógræktar-
félags íslands og deilda
þess, héraðsskógræktarfélag-
anna, að síðastliðið ár höfðu
430 þúsund plöntur verið
gróðursettar á vegum þeirra,
„sem er með minnsta móti
vegna óhagstæðrar veðráttu
og affalla í gróðrarstöðvum.“
Hins vegar hafði vöxtur trjá-
gróðurs verið með bezta móti
á árinu. (Smbr. frásögn Dags
af fundinum 1. júlí 1970).
Segja má, að skógræktin á
íslandi sé aðallega tvíþætt:
Annars vegar, vemdun og
ræktun birkiskóga, hinsvegar,
r æ k t u n barrskóga, nytja-
skóga. I því sambandi þykir
mér fara vel á því að minna
á eftirfarandi ummæli Hákon-
ar Bjarnasonar, skógræktar-
stjóra, í grein hans „Jólatre
og svartviður“ (Morgunblaðið
30. nóv. 1969):
„Þess verður nú sem betur
fer ekki langt að bíða, að ís'
lendingar geti dansað kring
um íslenzk jólatré. í fyrra
nú í ár fá Borgfirðingar ap'
eins íslenzk jólatré ofan ur
Skorradal, og Héraðsbúar a-
samt flestum Austfirðingum
fá tré frá Hallormsstað. Innan
skamms koma líka tré ur
Haukadal og Þjórsárdal.’
Vil ég svo nær málslokum
taka upp kafla úr faguryrtr1
og mjög athyglisverðri f°r'
ustugrein úr Degi (1. júlí ^
um skógræktina á Islandi eft-
ir ritstjóra blaðsins Erling
Davíðsson:
„1 skóglausu landi Þia
menn trjágróður. 1 tæru 1°^’
er hin nakta fegurð stundum
köld og svo er hér í okkar
f j ö 11 ó 11 a jöklalandi. £*esS
vegna þrá menn skóginn’
bæði til skjóls og augnayndis;
og oft er hann bundinn Þvl
fegursta í draumum manna
um umhverfi og óskalönd,
það er betra en ekki, að grU ,
ursetja nokkrar trjáplöntur
húsagarði, sjá þær vaxa upP’
verða að s t ó r u m trjám>
þrungnum að lífsmagni
fegurð. Hið íslenzka birki og
v í ði r i n n, sem náttúran
þrymdi um aldir á stöku sta >
lögðu mönnum ekki einunglS
til bjartsýnina, heldur
sannanir þess, að hinir fe^
urstu draumar um skógrse
á Islandi gætu rætzt.
Upp af þessari bjartsý111’
óskhyggjunni um í s 1 e n z ^ a
s k ó g a og vitnisburðum
trjánna, sem engin tortímin^
aröfl fengu að velli ^a& ’
s p r u 11 u skógræktarfélög111’
fyrst Skógræktarfélag
lands, stofnað á Akureyri * '
maí 1930 og lifir enn unm*
nafninu Skógræktarfélag
firðinga og síðar á sama v°r
a n n a ð Skógræktarfélag s
lands á Þingvöllum.
Aldamótaskáldin sáu í an<^
landið skryðast skógi, og
þeirra lifa. En forystume
skógræktar liggja heldur
á liði sínu og hafa auk ÞeS
nokkra fjármuni af almanna
fé til umráða og yrkja n
skógræktarljóð í krónum 0
aurum, samkvæmt nýrri vl
miðun á gæðum lífsins og
urðinni, og önnur í
reitum og girðingum og 0
Um skógræktarstörfum v
um land. Skógræktarmen,
eru flestum öðrum fjmr
að alheimta daglaun f
kveldi. En nokkur hugguíl ^
það þeim, sem lítið eiga g
langlundargeði, að vita
skógurinn vex á meðan P,
sjálfir sofa, og að með
ræktinni er verið að sPin _
einn þráð í hamingjuvef fra ,
tíðarinnar. Megi það vel *a
ast og öll störf hinna fertu ^
skógræktarfélaga, sem 1 Þ
anda eru unnin.“