Lögberg-Heimskringla - 08.10.1970, Blaðsíða 4

4
LÖGBERG-HEIMSKRINGLA, FIMMTUDAGINN 8. OKTÖBER 1970
Lögberg-Heimskringla
Published every Thursday by
NORTH AMERICAN PUBLISHING CO. LTD.
Prinled by
WALLINGFORD PRESS LTD.
303 Kennedy Sireet, Winnipeg 2, Man.
Ediior: INGIBJÖRG JÓNSSON
President, Jakob F. Kristjansson; Vice-President S. Alex Thorarinson; Secretary,
Or. L. Sigurdson; Treasurer, K. Wilhelm Johannson.
EDITORIAL BOARD
Winnipeg; Prof. Haraldur Bessason, choirman; Dr. P. H. T. Thorlakson, Dr.
Valdimar J. Eylands, Caroline Gunnarsson, Dr. Thorvaldur Johnson, Hon. Phillip
M. Petursson. Minneopolis: Hon. Valdimor Bjornson. Victorio, B.C.: Dr. Rlchard
Beck. Icelond: Birgir Thorlacius, Steindor Steindorsson, Rev. Robert Jack.
Subscxipiion $6.00 per year — payable in advance.
TELEPHONE 943-9931
"Second class mail registration number 1667''.
Á ferð og flugi
IV.
Þegar við systurnar vorum að búa okkur af stað
í London ferðina var okkur ráðlagt að hafa meðferðis
hlý föt því oft væri það kalt um hásumarið þegar blæsi
ai hafinu umhverfis eyjuna, en það fór öðruvísi; hitar
voru miklir suma daga og sérstaklega þungbærir vegna
raka í loftinu.
Það var heitt á mánudagsmorguninn 3. ágúst- en
við lögðum þó af stað í verzlanir að gamni okkar, þótt
við hefðum ekki í huga að kaupa margt eða mikið, því
ekki gátum við flutt með okkur til baka á flugvélinni
meir en hundrað dollara virði, án þess að greiða toll
þegar heim kæmi.
Við gengum nú upp á New Oxford stræti, sem var
skammt frá gistihúsi okkar og beigðum til vinstri —
eða vestur eftir strætinu. Ein flugfreyjan hafði sagt
okkur að lang beztu kjörkaupin væri á Oxford stræti
en allt væri rándýrt á Regent og Bond strætum.
Okkur þótti fyrst gaman af að kíkja aðeins inn
um sýninga gluggana og sjá hve kjólpilsin höfðu síkk-
að og stígvél kvenna hækkað upp að kné. En svo
stóðumst við ekki mátið og undum okkur inn í eina
búðina og þar sá ég fagurgrænan rósóttan ullarslopp,
sem mér fannst tilvalinn fyrir vetrarkveldin heima í
Manitoba. Og nú byrjaði bardaginn aftur, að reikna
út hvað hann kostaði í Canada peningum; að því búnu
fannst mér þetta mestu kjörkaup og fór sigri hrós-
andi út.
Við héldum nú áfram göngunni og allt í einu
vorum við komnar að þverstrætinu, Regent stræti.
Við stóðumst ekki mátið og beygðum upp það stræti.
Ég held að það hafi verið á því stræti sem við sáum
Liberty verzlunina. Ég mundi eftir hinum fallegu háls-
klútum, sem verzlanir hér í Winnipeg pantar þaðan.
Við stóðumst ekki mátið og fórum inn.
Þetta er gömul verzlun, þjónarnir flestir eldra
fólk, húsið og verzlunin gamaldags. Ég man að lyftan
var svo gömul að það hrikkti í henni þegar hún fór
upp og niður. En öll kjólefni þarna voru hin vönduð-
ustu og af nýjustu tízku hvað liti og efnisgerð snerti.
Litfegurðin á öllu var undraverð, ekki síður á karl-
mannafötum en kvenna. En eins og maður sér nú hér
á strætunum í Winnipeg, eru karlmenn farnir að punta
sig upp í allskónar litum, enda tími til kominn að þeir
klæddust fleiri litum en svörtum, dökkbláum, brúnum
og gráum litum eða bara hvítum skyrtum við spari-
föt sín.
Ég fékk mér þarna rósótta treyju, en ekki dirfðist
ég að fá hana í skærum litum, en hún dugar. Þetta
voru mestöll kaupin sem ég gerði í borginni. Hins-
vegar hafði Thora systir mikinn áhuga fyrir að ná sér
í regnkápu og hafði hún fengið nafnið af verzluninni,
sem hafði þessar sérstöku kápur til sölu, en nafnið
ætlaði ég ekki að geta lært. Ég held að það hafi verið
Aquaskutum. Þegar við héldum ofan strætið aftur
blasti þetta einkennilega nafn við okkur, og fékk hún
seinna ósk sína uppfyllta.
Við vorum nú rétt komnar niður að Piccadilly,
en snerum nú við. Á leiðinni upp strætið til Oxford
strætis stöldruðum við hjá skrautmunabúð. Borðalagð-
ur dyraþjónn stóð fyrir utan dyrnar og gáfum við
okkur á tal við hann og sagði hann okkur í óspurðum
fréttum, að Alexandra prinsessa hafði komið þar dag-
inmáður til að kaupa einhverja skrautmuni og að
skyldmenni og venzlafólk drottningarinnar kæmi
þangað af og til og var auðheyrt að honum fannst
mikið til þess koma.
Nokkrum dögum seinna komum við aftur til
Piccadilly Circus en þangað liggja götur úr öllum
áttum og virðist þessi staður eins og hjarta borgarinn-
ar. Þar er allt að finna, verzlanir, söfn, matsöluhús,
klúbbahús, prívathús, hótel og fl„ Okkur var gengið
inn í eina stórbúðina og urðum hissa þegar við sáum
ekki nema matvæli á neðstu hæð. Þessi verzlun heitir
Fortnum & Mason. Fáir voru þarna inni að verzla og
kom kona strax til okkar að spyrja hvað hún gæti gert
fyrir okkur. Annars er eftirtektarvert að verzlunarfólk
í London er sérstaklega kurteist og lætur fólk ekki
bíða eftir sér ef mögulegt er hægt að komast hjá því
og er það ólíkt þeim leiða sið sem nú virðist vera í stór-
verzlunum í Winnipeg, að fólk verði að bíða og leita
að fólki til að veita á sig.
Við sögðum konunni að við hefðum komið inn
fyrir forvitnissakir, en ekki til að verzla, og þá sagði
hún, að okkur væri velkomið að skoða allt og svo
brosti hún og sagði að við mættum til með að hitta
þá Fortnum og Mason; þeir myndu koma bráðum til
að hressa sig á tesopa á svölunum. Okkur varð litið upp,
og rétt í því komu þeir inn á svalirnar og voru klædd-
ir hinum skrautlegu átjándu aldar búningum, rauðum
jökkum og hvítum silkibuxum, með hárkollur á höfði
og að mig minnir, hárið bundið að aftan með sluffu.
Hún kynnti okkur nú þessum unglegu mönnum, sem
voru svona furðulega klæddir, og þeir buðu okkur að
skrifa nöfn okkar í gestabókina og sögðu okkur síðan
lítillega úr sögu þessarar verzlunnar.
Tveir ungir menn, William Fortnum og Hugh
Mason stofnuðu matvælaverzlun árið 1707 á þessum
stað en þótt hún hafi verið stækkuð síðan hefir hún
ávalt verið þarna — í 263 ár.
Vegna þess að stofnendurnir voru matsölumenn,
hefir matvörudeildin ávalt verið á neðstu hæð. En í
kjallaranum og á hinum hæðunum eru allskonar vör-
ur, allar vandaðar og náttúrlega verðmætar að sama
skapi. Þeir félagar sögðust ferðast víða um heiminn í
erindum verzlunarinnar og hefðu komið til Canada sl.
ár, og nú væri Fortnum og Mason í eigu Canadamanns,
en það myndi ekki breyta til um fyrirkomulag eða
venjur þar á staðnum. Því miður man ég ekki nafn
þessa auðuga Canadamanns, sem gat veitt sér þann
munað að eignast þessa aldagömlu verzlun.
Þeir félagar sögðu okkur, að eftir að við hefðum
skoðað verzlunina eftir vild, skyldum við taka eftir
klukkunni, sem væri efst á framstafni byggingarinnar.
Þegar út kom, fórum við hinu megin á strætið og sáum
við þessa klukku, sem er á stærð við Big Ben, og stóð
efst á bronz palli. Hún var að verða tólf og um leið og
hún byrjaði að slá, opnuðust dyr til beggja handa og
út komu á pallinn líkön af Fortnum og Mason. Eftir að
klukkan hætti að hringja, léku bjöllur þrjú stutt lög og
að hverju lagi loknu, hneigðu Mr. Fortnum og Mr.
Mason sig djúpt hvor fyrir öðrum og hurfu síðast inn
um dyrnar.
Áður en við fórum úr þessu verzlunarhúsi höfð-
um við keypt tvö hálf pund af Fortnum og Mason te,
beztu tegundar, því teið var upphaf þessarar verzlunar,
og er þjóðardrykkur Breta, og læt ég hér fylgja leið-
beiningar, sem okkur voru gefnar um leið:
HOW TO MAKE DELICIOUS TEA
Tea should be stored in an airtight tin. The teapot
should be china or earthenware. The water should be
cold, from the mains, and boiled quickly. When almost
boiling pour sufficient into the empty teapot to heat it
thoroughly. Throw that water away and measure out
the tea.
One teaspoonful of tea for eaeh person is the aver-
age measure, but you can use more or less according
to individual taste.
Take the teapot to the kettle and pour the boiling
water on to the tea leaves. Put on the lid and let the
tea stand for 3 to 5 minutes. Serve Indian or Ceylon
tea with milk (noi thin cream) and slices of lemon with
China tea.
Sugar can be added according to taste.
Vísur
L.-H. prentar stundum kafla
úr vísnabálki Tímans, sem oft
er gaman að lesa. í einum
þeirra er meðal annars sagt,
að Kristján Jónsson muni nú
flestum gleymdur. Eitthvað
kann að vera hæft í því á
meðal nokkurs hluta heima-
þjóðarinnar, sem helzt virðist
nærast á rímlausum andar-
teppum nýrri skáldanna þar.
En Kristján er ekki öllum
gleymdur. í kvæðum hans
felst enn nokkuð, sem sígilt
má kallast, auk margra lausa-
vísna, svo sem þeirrar, sem
þarna er nefnd. Ein önnur
mun þó enn fleirum í minni
meðal eldra fólksin^, en það
er þessi látlausa vísa, sem
virðist að vera sögð af munni
fram:
Yfir kaldan eyðisand
einn um nótt ég sveima.
Nú er horfið Norðurland
nú á ég hvergi heima.
Jón Ólafsson kallaði þessa
vísu fyrir eina tíð hámark
íslenzks vonleysis og þung-
lyndis, og er þá djúpt tekið
í árinni, því ekki er alstaðar
bjart yfir nítjándu aldar
kveðskap þjóðarinnar. — G. J.
Ef svartsýni sækir að okk-
ur, getur vel verið, að við
viljum taka undir með Frið-
björgu Ingjaldsdóttur, þegar
hún segir:
Hjartað berst um hyggjusvið
hugur skerst af ergi.
Þegar mest ég þurfti við,
þá voru flestir hvergi.
Ef svo fer, þá er um að gera
að muna það, sem Theódóra
Thoroddsen leggur til mál-
anna:
Lífið ef þig leikur grátt,
láttu það vera að kveina,
að hafa um sína harma fátt
hjálpin verður eina.
* * *
Löngum höfum við íslend-
ingar tekið haustinu með
trega og kvíða, en saknað okk-
ar skamma sumars. Signý'
Hjálmarsdóttir orðar þetta
svona:
Hallar degi, hugur eygir
haust á vegi, dýrð, sem þver.
Blómin deyja, blöðum fleygir
björkin, þegir söngfugl hver.
Gestur Jóhannsson tekur þó
enn dýpra í árinni:
Ég bjóst við fögru sumri, og
taumlaust var mitt traust,
að tæmast myndu seint þær
gleðistundir,
en vorið er nú horfið,
það varð mitt ævihaust,
og vonarsól er nærri
gengin undir.
#
Timinn.