Alþýðublaðið - 09.10.1960, Blaðsíða 13

í FYRRADAG skýtur Jó-
hannes Bjarnason enn upp
koUinum í Alþýðubl. og kenn
ir þar líkra grasa og í fyrri
grein hans.
Af grein Jóhannesar verður
ekki annað séð, en hann 'lesi
ekki það, sem hann er að
skrifa um eða þá svo hroð-
virknislega, að úr því verða
rangfærslur. Önnur ástæða
getur líka verið, sú að Jóhann
es sé haldinn ofsöknár ótita,
því það sem er hvítt verður
svart.
iStundum læ+i.r hann mig
segja það, sem hvergi stendur
stafur um í greinum mínum
eða þá hann hagræðir því
þannig að þveröfugt er við
orð mín. Sennilega er Jóhann
esi einhver hugarfróun í þessu
og gæti ég vel þolað það og
fýrirgefið ef ég vissi að þetta
væri sálr.æns eðlis, en um það
á ég erfittl að dæma, þar sem
ég þekki ekkert Jóhannes.
En svo ég byrji nú á byrj
uninni þá viðurkennir Jóhann
es (undir lið 1) að það hafi
orðið mistö'k á áburðarfram
leiðslunni' og er það i fyrsta
sinn sem ég heyri — eða öllu
heldur sé —það viðurkennt
af ráðamönnum verksmiðj-
unnar því hann segir: En þeg
ar. -mér er kennt .um mistök
eða galla, sem stafa af því að
ekki var farið eftir mínum til-
lögum . . . þá læt ég því ekki
ósvarað.
Ég held þess gerist ekki þörf
að beina þessum orðum tii
mín. Því ei'ns og ég gat um í
grein minni hér í blaðinu 21.
þ. m., þá taldi ég að hiutur
Jóhannesar hefði ekki verið
stór er varðaði efnafrægiloga
hlið þessa máls. Það gleðnr
mig að Jóhannes hefur gert
tillögur tif úrbóta, það þýöir
ekkert annað en það, að við
stöndum saman í einu stór-
máli þessa tíma.
í (2) öðrum lið segir Jó.hann
es að samkvæm'tl hans athug
unum sé það ekki óyfirstígan
legt vegna kostnaðar að endur
hæta ver’ksmiðjuna Nú er
það ekki óyfirstíganlegt, en í
fyrri grei'n sinni segir Jó-
hannes, að það sé hægt með
aðeins einföldum breytlingum.
Mér finnst nú talsverður
skiismunur á þessu tvennu. í
síðari ^grein minni: „AiViuga-
semdir við grein Jóhannesar
Bjarnasonar“, sagði ég að ég
hefði ekki' trú á því að breyt
ing á verksraiðjunni væri
eins auðveld og Jóhannes
vildi vera láta o. s. frv En
hvað kemur svo fram, aðeins
fáum dögum s<=>inna. Jú, það
er ek'ki óy’irstíganlegt.
í (3) þriðja lið segir Jó-
hannes, að ég telji' kalksali-
pétur heppilegasta köfnunar
efnisáburðinn. Fyrir hverjá?
Jú, fyrir okkur. það er alveg
rétt.
Skoðun r n á b'-ssu at-
riðj er óbreytt þó að Danir
ætli að framleiða kalkamm-
onsaltpétur, enda hef ég
aldrei talið, að kalksaltpétur
v.æri heppilegri en ýmsar aðr
ar köfnuna£efni'stegundir hvar
sem væru á jörðinni, þó ég
telji hann beztan fyrir íslenzk
án landbúnað og aðstæður.
Eft'ir því sem Jóhannes seg
ir ætla Danir að framleiða
sömu áburðartegund og verk-
smiðjan hér gerir, að því und
anskyldu að Danir blanda
kalki í sinn áburð. Aðstæður
í Danmörk eru svo ólíkar því
sem hér gerist, að því er ekki
saman að líkja. Sumri'n eru
lengri og þar með vaxtartíma
bilið, jarðvegur aU frábrugð-
inn hjá því sem hér gerist,
ræktunarhættir eru einnig ó- !
líkir Og síðast en ekki síst í
bera Danir þúsundi rtonna af
kalki í jarðveginn árlega.
Og svipað gæti' ég trúað að
gilti fyrir stóran hluta Finn
lands.
En vegna hvers framieiða
Danir og Finnar ammonium-
nitrat án kalks? Er það ekki
neitt athyglis vert?
Fjórði (4) liður. Hér segir
Jóhannes og vitnar í sína fyrri .
grein, „að tjllögur hefðu ver- ■
ið að haga vélkosti svo, að
taka mætti in-n kalkið síðar
o. s. frv.“ Það kemur bara :
ekki að notum fyrst ekki var
farið eftir þeim tillögum, '
Reyndar gat ég þess, að mátt
hefði sjá fyrir kalki með inn
flutningi um s^undarsakir ef
önnur leið þættj ekki fær.
Hvað aðstoð Marshalls við
víkur þá man ég ekki gjörla
hvaða kvaðir fylgdu því á-
gseta láni' og ætla ég að Jó
hannes fari' þar með rétt mál.
En er þetta eitt næg ástæða
til þess, að réttlæta bráðlæti
okkar og mistök í Áburðar-
verksrniðjumálinu?
Og að síðustu segir Jóhann
es, að ég reyni að gera mér
mat úr einni augljósri prent
villu. Því les ekki Jóhannes
það sem hann er að skrifa um
segi' ég aftur. Ég tek það nefni
lega skýrt frarn, að ég dragi
kalíið frá, því és segist gera
ráð fyrir að það sé prentvilla.
Kæri Jóhannes! Er það sam
boðið góðum dreng að mis-
þyrma sannleikanum svo sem
raun ber vitni?
Að endingu læt ég þess svo
getið, að ég mun ekki svara
fleiri' greinum Jóhannesar af
þessu tagi.
30. sept. 1960.
Friðjón JúHusson.
frírnerkiasafnarflr g«rift átkrifendiir að
TiMARiíiNU 'Frímerki .
* Áikríitarojald kr. 65,oo fyrli* 6 tbl.
| ÍRIMERK:. PósthólM264,.Reykjavík
hHbééiéí
mmmmMmmœ* *
Byrjlð daglnn vel, neytlð grauts úr Silgrjónum. eða hrxrlngs, (>v[ SÓLGRJÓN
og skyr elga mjog vel saman. Ljúftengt bragð flnsaxaðra SÓLGRJÓNA og
ikyrbragSlð blandast á hlnn beita Jiátt og hrarlngurlnn verður mjúkur og
bragðgóður.
SÓLGRJÓN taalhalda ríkulega eggjshvltuefnl, elnnlg kalk, JSrn og fosfór og
evo B-vItamln- allt nauðsynleg efni llkamanum, fyrlr eldrl og yngrl.
Munlð *ð dltkur a SÓLGRJÓNUM og skyrl. hrært saman I hxfilegum hlut-
föllum, hefir að geyma '/, af daglegrl eggjahvftuefna þörf barnslns.
i NEYTiD SÓLGRJÓNA sem velfa ÞREK og ÞRÓTT,

1
FRÁ lok síðari heimsstyrj-
aldar eða nánar tíltekið frá ár
inu 1947 heíur heilbrigðisá-
standið í Evrópu stórbatnað,
segir í sérstakri útgáfu af
„World Healh“, sem helguð
er Evrópu. Tímariti'ð er gefið
út af Alþjóðaheilbrigðismála-
stofnuninni (WHO).
Skýrslurnar sem vitnað
verður 1 hér á eftir eru byggð
ar á upplýsingum frá eftirfar
andi löndum og svæðum. Eng
landi, Frakklandi, Hollandí,
írlandi, Ítalíu, Möltu, Norð-
ur-írlandi', Port\»igal, Skot-
landi, Sviss og Norðurlöndun
um öllum.
í þeV'áum löndum lækkaði
dánartalan úr 11,9 á hverja
1000 íbúa árið 1947 niður í
10.7 árið 1957. Lækkuniru
nemur 9,6 af hundraði. Ðán
artala barna undir eins árs
aldri lækkaði á sama tíma úr
61.7 á hver 1000 börn fædd
lifandi niður í 35, 22 árið
1957. Lækkunin nemur 43 af
hundraði.
Fyrir aldursflokka frá 1 til
9 ára nemur lækkun dánartöl
unnar á árunum 1947—1957
57,1 af hundraði. úr 3 dauðs
föllum á hver 1000 börn niður
í 1,3. í sömu aidursfiokkum
hefur dánartalan af vöidum
smitandi sjúkdóma lækkað um
77,5 af hundraði: úr 0,71 á
hver 1000 börn niður í 0,16
árið 1957. Dánartaian af völd
um berkla í ölium aldursflokk
um hefur lækkað um 72,6 af
hundraði: úr 9,73 á liverja
1000 íbúa árið 1947 niður í
0,20 árið 1957.
í greinargeið sem íorstjóri
Evrópudeildar WIIO (i K&up
mannahöfn), dr. Paul J. J.
van de Calseyde, skrifar í thna
ritið segir hann að heiibrigð
lsástandið í Evrópu sé gottl,
en eigi að síður sé einn mínus
— hinn nýji' kaflf í sögulækna
vísundanna sem gefio hefur
verig nafnið „menningarsjúk-
dómur“, nafn sem sé dálítið
villandi.
Hér er um að ræða krabba
mein, hjartabilun og geðsjúk
dóma. Dr. van de Calseyde
leggur áherzlu á ,að þessir
sjúkdómar sóu ekki endiiega
afleiðine tíðarandans eða eins
konar greiðsla fyrir framfar
irnar. Það er staðreynd að
þessir sjúkdómar eru tíðari
en áður, en skýringin liggur
m. a. í því að árið 1960 lifir
hver Evrópumaður \u þ. b.
20 árum lengur en Evrópu
menn gerðu að meðaltali um
síðustu aldamót. Þessi hái með
alaldur er afíur því að þakka,
að Evrópa hefur að miklu
leyti útrýmt smitandi sjúk-
dómum — einkum berklum
sem áður tyrr hjó stór skörð,
einkum í yngri aldursflokka.
Dr. van de Calseyde dre»gur
eftirfarandi ályktun. „Meðal
aldurmn hefur hækkað úr 50
upp í 70 ár, og það er ein-
mitt í aldursflokkunum milli
50 og 70 ára sem krabbamein
og hjartahilun gerir mestan
usla —nú eins og áður.
BaHHBBHBOHHHBESBBBHBHHB
KAUPUM
hreinar uliar-
tuskur.
BALDURSGÖTU 30
BHHHHHBBHHHHBHHHHHHBHB
9. okt. 1960 13
Alþýðublaðið