Alþýðublaðið - 30.11.1960, Síða 15

að finna að kurteisi er ekki
hans sterkasta hlið.“
Bill hneigði sig. „Læknir-
inn kom hingað meg sömu
ílugvél og ég. Komið ’þér sæl
ar. Það er víst til einskis að
reyna að vera kurteis eftir
meðmælin, sem faðir minn
og Díana hafa gefið mér,
ekki satt?“
,,Ef við værum fátæk,“
sagði Díana letilega, „myndu
allir líta á oikkur sem óþol-
andi og ilia uppalda unga —
nema Cleatus. Hún er glæsi-
leg ytra og innra með. henni
slær eott, hiarta. Við hin er-
um blátt áfram einkennileg.
Það er Það sama og að vera
ókurteis, en fólk, sem á
onikla peninga, er aldrei ó-
kurteist — aðeins einkenni-
legt. Langar yður, til að
synda, Wavnescott læknir?
Ég get lánað yður sundbol.“
„Éff ætlað;' eiginlega að
fara til siúkrahússins. Ég hef
ekki enn hitt frænda minn.“
„Vitanlega,“ skaut Cliff
inn í. „Bill ekur yður þang
að.“
„Ef þið viliið hafa mi’g af-
Saaan —- 36
sakaðan ætla ég að skipta
um fötsaaði Bill. ,,Mig
langar líka til að heilsa upp á
lækninn.“ Hánn brosti hlý-
lega. „Við fórum svo oft á
veiðar sarnan. Læknirinn er
eini geðheili maðurinn af öll
um s°m ég hef kynnzt, ung-
frú Wavneseott.“
. „Wavnescott eða læknir!“
mótmælti Cleatus. „Getmn
við ekki kallað yður eitthvað
annað? Þetta er svo hátíð-
legt.“
.,H"ernis' lízt yður á Mag-
gie? Ég vildi það helzt“.
„Það er betra.“ Díana
brosti til Cliffs. Hún þrýsti’
sér enn að honum eins og til
að sýna að hún ætti hann.
„Finnst bér það ekki fallegt
nafn, elskan? Þægilegt eins
og útjaskaðir skór.“
„Revndu að haga þér vel,
Díana,“ sagði hann rólega.
„Já. reyndu,“ bætti’ Cleat-
us við og brosti til Maggie.
„Díönu hættir til að gerast
of opinská. Við og við er það
leiðinlegt.“ Hún talaði um
hana eins og móðir um ó-
þekkt barn. „Þér skuluð láta
sem þér hevrið það ekki,
Maggie. Við hin gerum það.
Þér megið til með að koma
aftur og sofa hjá okkur í
nótt.“ bætti hún ákveðin við.
„Það var mjög vingjarnlegt
af yður.“ Maggie brosti. „Má
ég hringja til yðar og láta
yður vita begar ég hef talað
við John frænda?“
„Siálfsagt. en lofið mér nú
að þér komið. Mig langar til
að heyra eitthvað frá um-
heirmnum. Við höfum um
svo margt að tala. Þegar við
verðum tvær einar komist
þér að raun um að ég er
eins og gengur og gerist ef
ég er ekki með minni ein-
kennilegu fiölskyldu.11
Maggie hló og lofaði að
hringja að minnsta kosti.
Bill Fleming ók stórum
kádiljáknum hratt eftir veg-
inum. Þau sátu bæði þögul
urn stund, svo spurði Bill
brosandi:
„Hefur yður tekizt að efna
greina okkur?“
„Ég skil ekki við hvað þér
eigið.“
„Við erum einkennileg f jöl
skylda eins og þér vitið. Jafn
vel þó þér hafið ekki séð það
nú þegar bendir einhver yð-
ur án efa flótlega á það, þess
vegna get ég eins vel gert
það sjálfur.“ Maggie vissi
ekki hvort hann var hæðinn
eða hvort hann var að reyna
að biðjast afsökunar á til-
ver.u þeirra allra. Hún svar-
a^i engu og hann hélt áfram:
„Eitt af því fyrsta, sem yður
verður sagt er að við drekk-
um of mikið. Við erum öll
lik að því leyti, við drekkum
eins og svampar. Díana var
langt frá því að vera ódrukk
12
yður. Og þér getið reitt yður
á að Díana sá það líka.“
„Eru þau trúlofuð?“
B ll hló. „Ekki hann Chris!
Hingað til hefur hann slopp-
ið, en hann sleppur varla að
eilífu.“
„Ég hélt að Díana væri
gift. Nafn hennar ...“
..Hún var gift náunga, sem
heitir Rateh Colt. Hún gerði
honum lífið leitt í þrjú ár og
svo sparkaðí’ hún honuim.
Þau eru skilin. Chris er sá,
sem hún vill fá og hún er
in í kvöld, þó ég geri ekki
ráð fyrir að þér hafið getið
yður þess til. Ég er ekki jafn
heppinn. Mér tekst venjulega
að gera eitthvað af mér þeg-
ar ég hef fengið einum of
mikið.“
„Það er synd,“ tautaði'
Maggie þurrlega.
„Já, er það ekki? Til dæm
is í kvöld... ég fékk mér
fáein glös og það kom mér í
voðalegt skap.“
„Mér skilst að svo sé.“
„Cleatus er ágæt. Yður
mun líka vel við hana. Pabba
annaðhvort hatið 'þér eða
elskið. Það gera flestir, hann
hefur þannig áhrif á fólk
nema ef það stendur í þakk-
lætisskuld við hann. Hann er
hörkutól þó hann sé vinsam-
legur á yfirborðinu. Þeir
sem eru óvinir hans eiga
enga ósk heitari en að hafa
aldrei lagzt gegn lionum. Dí-
ana er að mörgu leyti lík
honum. Það er ég ekki . ..
ég er ekki neitt n’eitt. Hvorki
hörkutól né áhrifamaður.11
„En metnaðargjarn,“ bætti
hún við. Svo flýtti hún sér
að segja: „Ég skil ekki hvers
vegna þér eruð að segja mér
al'lt þetta.“
„Það er Chris vegna. Hann
er hrifinn af yður. Ég sá það
á því hvernig hann horfir á
þrautleiðinleg ’ef hún ekki
fær það sem hún vill fá.“
, Maggie leit rannsakandi á
hann. „Er þetta aðvörun?“
’ „Nei,“ hannhló enn. „Bara
vrnarráð. Það hjálpar oft til
að þekkja þá, sem maður um
gengst. Ég get til dæmis ekki
sóð neitt rangt við að segja
yður, að ég tel víst að faðir
minn hafi þegar tekið mál af
yð.ur til að láta sauma yður
brúðarkjól?“
„Er bað rétt?“ Maggie var
of undrandi til að reiðast. „Og
'leyfist mér að spyrja hverj-
um ég á að giftast?“
„Mér vitanlega.“ Þau óku
upp að sjúkrahúsinu í Arro-
yp. og hann nam staðar.
„Hann treysti ekki á hæfi-
leika mína til að dæma kon-
ur.“ Rödd hans var greíni-
lega bitur. „Hann er alltaf
að-leita eftir góðri eiginkonu
tíánda mér, hún verður að
vera gáfuð og á réttri hillu
þjóðfélagslega séð, kona sem
gengst svo mikið upp í Flem-
ing-auðæfunum, að hún vill
biarga mér frá sjálfum mér.
M'g grunar að hann vonist
til samvinnu við yður“.
„Hvað eruð þér gamall,
Bill?“
„Tuttugu og þriggja.“
„Ég er að verða tuttugu og
níu ára.“ Rödd hennar bar
Eftir Lent Covert
vott um gleði, hæðni og um-
burðarlyndi. „Ég hef þegar
ákveðið hvernig líf mit ætti
að vera og þér getið verið ó-
hræddur."
„Yður lízt víst ekki sérlega
vel á mig?“ Hann brosti.
Hún hugsaði málið, svo
sagði hún alvarlega: „Nei',
ég held ekki. Eigum við ekki
að koraa inn?“
Þau gengu inn í kyrrlátan
forsalinn. Heimsóknartíminn
var fyrir löngu á enda og
hjúkrur>><-konan, sem var á
vakt, le:t reiðilega á þau. En
þegar Maggie sagði til nafns
síns sagði hún;
„Tveir núll átta. Farið þér
upp, læknir.“
Þegar 'þau komu út úr lyft
unni á þriðju hæð mættu þau
grannri svartklæddri veru og
lít'lli dökkhærðri konu. Það
kom Maggie á óvart að Bill
Flemingr kipptist við.
„Faðir!“ sagði Maggie hrif
in. „Faðir Miguel!“
Grannleitt andlit prestsins
ljómaði af gleði. „Maggie! En
hvað það er skemmtilegt að
sjá þig aftur! John verður á-
nægður. Hann átti ekki von á
þér sVo se:nt. Segðu mér,
manstu eftir Ynez?“ Hann
ýtti ungu konunni.til Maggie
og Maggie sá að hún var ná-
föl. Hún leit á Bill Fleming
og sá að kinnar hans voru
eldrióðar. ,
„Nei, því miður. Það er
svo lang síðan ...“
„Ynez Ybrara.“ Rödd
pvvönsMj Vonunn!'r var láff og
fögur. „Ég var í klausturskól-
anum um svipað leyti og þér,
en möreum b°kkium n’eðar.“
Svo leit hún alvarlega á Bill.
„Hvernig líður þér?“
„Takk, vel.“ Roðinn var
horfinn úr andlit hans. en
rödd hans var hljómvana.
Presturinn rétti honum hönd
ina.
„Það er gaman að sjá þig
aftur heima við. Verðurðu
hér til frambúðar?11
,.Ef til vill.“ Bill tvísteig.
„Ef þið vilj;ð hafa mig afsak
aðan. bá er ég að fara heim.“
„Ætluðuð bér ekki að
heilsa unp á John frænda?“
mótmælti Maggie.
„Ekki í kvöld. Ég er ...
þreyttur. Ég bið að heilsa hon
um og spgið honum að ég
komi fljótlega að heimsækja
hann. V:lduð bér gera það?“
Hann kinkaði kolli til hinna.
„Það var eaman að sjá ykk-
ur. Verið þið sæl“.
„Buenos noches, sonur
iminn,“ saeði presturinn lágt.
Bill gekk hratt eftir gang-
inum að tröppunum. Ynez
Ybarra leit alvarlecr á eftir
honum og sagði: „Hann er
magur og fölur.“ Faðir Mi-
guel brosti til hennar.
„Það tilhevr’r æskunni nú
til dags“, Svo leit hann aftur
á Magpie. „Við verðum e:nn
iff að fara og Óp er viss um
að bú bíður eft.ir að hitta
frasnda þinn. Hann hefur
haft svo mik'lar áhvffcriur af
bér síðan hann frétti um
það, sem skeði í Sky River í
dag.“
„Veit hann það?“
„Billy, vinur Johnny Swan
son, ter í rnínum Söfnuði, .
Hann sagði mér sorgarfrétt-
irnar. Góða nótt, barnið mitt.
Kemurðu ekki bráðlega að
heimsækja mig?“
„Mjög bráðlega. — Og ég
vonast til að sjá yður bráð-
lega aftur,“ sagði Maggie og
brosti til Ynezar.
„Áreiðanlega, góða nótt.“
Það heyrðist skrjáf í stífuð
um hjúkrunarkvennabúningi
og ung hjúkrunarkona kom
til Maggie.
„Waynescott læknir?“
„Já.“
„Ramney læknir frétti að
þér væruð hér og hann lang-
ar til að tala við yður augna
blik. Hann kvaðst gjarnan
vi'lja tala við yður áður en
iþér fariðýnn til frænda yð-
ar. Ef þér hafið ekkert á
móti því ...“
„Vitanlega ekki.“ Maggie
gekk hálfringluð og utan við
sig eftir ganginum.
Ramey læknir var óvenju-
legur maður og mjög- starf-
samur læknir. Hann þrætti
sífellt við vin sinn og starfs
b’'ó*ur John King. en hann
gerði allt sem í hans valdi
stóð til að honum liði vel á
sjúkrahúsinu. Hann gekk
hreint til verks.
„Ég veit að hann vill fara
til Sky River á morgun fyrst
þú ert komin heim. Ég vil
það ekki. Hann er veikur —
sauðbrár í þokkabót.1'
Hann leit reiðilega á Maggie
eins og hann hefði hana grun
aða um að Vera samþýkk
þessari heimsku frænda henn
ar. „Ef hann hefði aðeins tek
ið tillit til sjálfs sin hefði
ekki' verið svona komið fyrir
honum ... hjartað alveg slit
ið og taugamar slæmar. Líf-
færi hans gera uppreisn gegn
framferði hans, það er það
leina, sem að honum er — og
það er gott. Að vinna dag
sem nótt og brenna kertið í
báða enda og miðjunni líka,
að leika barnfóstru fyrir full
orðna menn, sem elnskis
þarfnast nema laxerolíu og
rassskellingar!“
„Hvernig hafa líffæri þín
FÉLAGSLÍF
Skógarmenn K.F.U.M.
Fundur í dag kl. 6 s. d. fyr
ir yngri deildina. Skugga-
myndir o. fl.
Fjölmennið. Munið Skála-
sjóð. iStjórnin.
Til sölu
Sófaborð úr birki og teak
mjög ódýrt.
Rennibrautarstólar. Smíða
eftir pöntunum húsgögr.
og innréttingar.
Geri upp gömul húsgögn.
Upplýsingar í tsíma 18461.
Alþýðublaðið 30. ííov. 1960 J5