Alþýðublaðið - 11.01.1961, Qupperneq 15

inn að dyrunum geturðu
sótt mrg“.
Þegar Agnes var farin
gekk Oaroline að speglinum
og virti sjálfa sig gagnrýn-
andi fyirir sér. Blár óbrotinn
ullarkjól]) Jennifer klæddi
hana og undir víðri slánni
sást ekki að kjóllinn hafði
verið saumaður á feitari
konu. Hún dró hettuna yfir
hárið svo rauðir lokkarnir
sáust ekki og setti svo vasa
klútinn fyrir andlitið. Þeg
ar hún væri komin inn í
vagninn skeði ekkert a'lvar-
legt fyrr en hún væri kom-
in til Westbridge.
Það leið ekki á löngu fyrr
en Agnes kom með þau skila
boð að vagninn biði fyrir ut
an. Ungfrú Cres'swell kinkaði
kolli og ætiaði að ganga út
þegar Agnes stundi og greip
eitthvað sem hafði falíið á
gólfið. .
„Þetta er handskjólið yðar
ungfrú“, sagði hún. „Ungfrú
um manni fyrir utan vagn-
inn og skildi að þaðan var
engrar hjálpar að vænta. Hún
leit aftur til mannsins við
dyrnar og reis á fætur.
„Ekki fara, ungfrú,“ stundi
Agnes. „Kannske myrðir
hann yður!“
„Það er öllu sennilegra að
ég verði myrt, ef ég hlýði
ekki fyrirmælum hans,“ sagði
Caroline kuldalega. Slepptu
mér, Agnes, maður skeggræð-
ir ekki við skammbyssur!“
Hún gekk rólega út úr
vagninum og jafnvel þá
mundi hún eftir að snúa baki
við ökumanninum til að and-
lit hennar sæist ekki. Maður-
inn að baki hennar skellti
dyrunum aftur og svo benti
hann dökku klæði yfir höfuð
inn rifinn af. Svo fann hún
að trúlofunarhringur Jennyj-
ar var dreginn af hendi
hennar, þá heyrðist hratt fóta
tak, dyrunum var lokað og
loks var klæðið tekið af
höfði hennar.
Hún greip andann á lofti og
deplaði augunum, því ljósið
blindaði hana. Hún var svo
eftir sig, að hún mátti sig
ekki hræra og starði hjálpar-
vana á ungan mann sem var
inni hjá henni. Hann kinkaði
kolli og helti einhverju í
krukku sem stóð á borðinu og
það var með naumindum að
Caroline tókst að hrista
höfuðið, þegar hann kom til
hennar.
„Hérna di’ekkið þetta!“ —
Caroline til mikillar undrun-
ar var þetta kvenrödd. „Þér
hafið ekkert að óttast, það
gerir yður ekki mein.“
Carolin kyngdi hlýðin og
hóstaði ákaft, þegar vökvinn
rann niður háls hennar. En
þetta hafði sín áhrif, því að
herberginu, rúmið sem hún
sat á, baklaus stóll, hrörleg
kommóða með spegli yfir og
lítil hilla.
Caroline studdi sig við
rúmið, reis á fætur og staul-
aðist að glugganum. En hún
sá ekkert sem hún gat áttað
sig á. Landslagsins vegna gat
hún verið hvar sem var á Eng
landi. Hún gekk aftur að
rúminu og settist og þar sat
sat !hún þegar Nancy kom
inn með vatnsglas í hendinni.
Hún rétti Caroline glasið og
leit áhyggjufull á fölt og tek
ið andlit hennar.
„Það er ekki til neins að
syrgja það 'sem ekki verður
aftur tékið ungfrú,“ sagði
hún með hálfhranalegri vin-
semd. „Því takið þér ekki
slána af yður og leggið yð-
ur og reynið að sofna“.
Caroline leit rannsakandi
á hana áður >en hún svaraði.
Nancy virtist vingjarnleg og
áhyggjur hennar eðlilegar.
„Getið þér ekki sagt mér
Sáttafundur
SÁTTASEMJARI ríkisins
hefur boðað deiluaðila í kjara-
deilu sjómanna á fund í dag
kl. 3.
Fékk fádæma
góðar viðtökur
SIGURÐUR BJÖRNSSON,
tenórsöngvari, hélt söng-
skemmtun í gærkvöldi fyrir
styrktarfélaga Tónlistarfélags-
ins. Á efnisskránni varð Ijóða
flokkurinn „Dichterliebe41 eft-
ir Robert Schumann, fjögur
íslenzk lög og nokkur lög eftir
Franz Schubert.
Sigurður hlaut fádæma góð
ar viðtökur áheyrenda, og varð
að syngja aukalög. Nánar verð
ur sagt frá söngskemmtuninni
í blaðinu á morgun.
Jenny hefur gleymt því aft-
ur“.
Caröline andvaipaði“. En
•líkt henni“, sagði hún. „En
það er víst ekki við því að
búast að hún geti rnunað eft
ir smámunum. Berðu hand-
skjólið undir slánni þinni
Agnes og geymdu það um
‘stund. Þú getur látið mig fá
það seinna.
Það kom konu gestgjafans
ekki á óvart að sjá að unga
stúlkan ‘grét ákaft þegar hún
fór út. Hún hafði hrærst til
meðaumkvunar með henni
eftir sögu Agnesar og gætti
þss vandlega að yrða ekki á
hana.
Við Finchley Common
hafði áður fyrr verið aðset-
ursstaður ræningja, en þeir
hlutir voru nú að mestu
gleymdir og jafnvef róman-
tísk kona eins og ungfrú
Cresswell hefði ekki búizt
við öðru eins í sínum villt-
ustu dagdraumum. Því voru
fyrstu viðbrögð hennar við
áköfum hófaslætti og hrópum
hrein og skær undrun. 'Vagn-
inn nam svo staðar snögglega
að bæði Caroline og Agnes
hentust úr sætunum og þegar
þær setotust upp opnaði
grímubúinn maður dyrnar og
beindi skammbyssu að þeim.
„Þér xmgfrú,“ sagði ‘hann
kuldalega og benti til Caro-
line með höfðinu. „Komið
yður út og það sem snarast.“
Með hendinni sem laus var
setti hann stigann niður, en
hvorki byssan né augu hans
viku eitt augnablik af and-
litum kvennanna. Caroline sá
móta fyrir öðrum grímubún-
hennar og styrkar hendur
gripu um hana.
Seinna meir minntist hún
ekki skýrt þess sem seinna
skeði. Hún vissi að reipi var
bundið utan um hana svo
hún var f nokkurs konar poka
með hendurnar reirðar niður
með síðunum. Svo var ann-
að reipi bundið um ökla henn
ar, þannig, að hún mátti sig
hvergi hræra og loks var
henni hent upp á hest. Sem
betur fór fyrir Caroline var
leiðin sem farin var ekki
löng en samt sem áður var
hún máttlaus og hana svim-
aði, þegar hún var tekin nið-
ur aftur og borin inn í hús
og hent á gólfið. Hún heyrði
mannamál í fjarlægð en ekki
orðaskil. Svo hreyfðist gólfið
og hún skildi að hún var í
vagni. Hana verkjaði í höf-
uðið og síðasta hugsun henn-
ar áður en hún missti með-
vitund var sú, að hún vonaði
að Agnes hefði vit á því að
segja engum hvað skeð hefði
í „The Cap and Bell.“
Þegar hún komst aftur til
meðvitundar hafði vagninn
numið staðar og hún fann að
einhver lyfti henni upp og
bar hana upp stiga. Þar var
‘henni hent óþyrmilega niður
á rúm og hnútarnir leystir.
Svo sagði hranaleg rödd við
hlið hennar;
„Bíddu, flónið þitt, láttu
hana ekki sjá mig!“ Það var
ákveðin og skipandi rödd og
liún heyrði að það var mennt
aður maður sem talaði. —
„Láttu mig fá hringinn.“
Það var tekið um vinstri
handlegg hennar og hansk-
skömmu seinna fannst henni
hún aftur vera með sjálfri
sér og nú sá hún að þrátt fyr
ir stuttklippt hárið og reið-
buxurnar var þetta kona. —
Hún reyndi að rísa upp, en
það tókst ekki.
„Hvar er ég?“ spurði hún
titrandi. „Hvernig hef ég
komizt hingað?“
„Þér skuluð ekki hugsa um
hvernig eða hvers vegna ung
frú. Ef þér hagið yður vel,
kemur ekkert fyrir yður, því
get ég lofað yður. Þér eigið
aðeins að vera hér einn eða
tvo daga og þegar við höfum
fengið það, sem við viljum,
getið þér farið heim til móð-
ur yðar og fína herrans sem
þér eigið að giftast. Á meðan
verð ég hjá yður og allt sem
þér þurfið um mig að vita, er
að ég heiti Nancy. „Hún rétti
krukkuna aftur til hennar.
„Fáið yður einn teig enn, það
er gott fyrir yður.“
Caroline ýtti krukkunni frá
sér. „Nei, takk, mig langar í
vatn.“
Nancy yppti öxlum og
drakk sjálf úr krúsinni áður
en hún fór út og læsti á eftir
sér. Caroline barðist um unz
henni tókst að setjast upp og
líta umhverfis sig. Herbergið
var lítið og hálfrökkvað í því
þó ljósið hefði blindað hana í
fyrsti.
Það var fátt húsgagna í
hvers vegna ég er hingað
komin?“ bað hún. „Hvern-
ig get ég hvílst þegar ég veit
e-kki á hverju ég á von“.
Nancy hristi höfuðið11. Ég
hef sagt yður allt sem ég má
•segja ungfrú, en þér hafið
ekkert að óttast. Ég veit að
þér hafið orðið fyrir illri með
ferð en það var ekki annað
hægt og verra á ekki eftir
að ske. Leggið þór yður og
ég skal koma með eitthvað
‘handa yður að borða“.
Það var greinilegt að hún
ætlaði ekki að segja meira
og Caroline lét hana hjá'lpa
sér að hátta. Satt að segja
var hún svo þreytt að hún
þráði hvild. En hún gat ekki
sofnað. Það var auðséð að
einhver hafði vitað um ferð
ir Jennifer og ætlað sér að
ræna henni. Það hafði henni
skilist á manninum sem
hafði trifið hringinn af henni
og ekki viljað láta hana 'sjá
framan í sig. Hins vegar lá
það í augum uppi að Nancy
hafði aldrei • séð Jennifer
Linley því þá hefði hún'
brugðið skjótt við þegar hún
sá Caroline. Og nú var spurn
ingin sú hvað gert yrði þeg-
ar þeir kæmust að því að
rangri fconu ‘hefði verið rænt.
Þáð hefði róað Caroline
hefði hún vitað að Agnes sá
um 'leið og hún hafði náð
sér eftir áfallið að ekkert
Sá Belgíski
fórst...
Framhalil af 1. síðu.
svo línu skotið út í skipið, og
mönnunum sex, sem á togar-
anum voru bjargað í land.
Stórsjór gekk yfir garðinn,
en björgunarmennirnir höfðu
skjól af vitanum. Þangað var
mönnunum bjargað í stól, og
þeir fluttir í land og á sjúkra
hús. Á meðan á þessu; stóð
var Herjólfur rétt fyriir utau
slysstaðinn og dældi olíu í sjó
inn. Togarinn, sem er um 20')
brúttó-tonn var þarna strand
aður í stórgrýtisurð um 200
—300 m. frá garðinum. Gekk
sjór yfir hann, og telja fróðir
menn í Eyjum að þaðan kom-
ist hann aldrei, og muni lið-
ast í sundur iunan skamms.
Allri björgun var lokið um
kl. 10.55.
Drangjökull
Framhald af 5. síðu.
ráðið frá því að flytja þilfars
farm í Drangajökli, svaraði
hann því neitandi. Hins veg-
ar kvað hann hafa borizt bréf
skipasmíðastöðvarinnar með
ráðleggingum um það hvernig
hafa skyldi kjölfestu skipsins.
Ingólfur sagði þó, að reynslan
hefði leitt 1 ljós, að óþanft
hefði verið að fara eftir þessu.
Kvað hann umrædd bréf einn
ig hafa verið undirrituð af
manni, sem nýlega hefði ver
ið kominn af taugahæli og haft
hefði mikla ótrú á skipinu.
Er Ingólfur var spurður
hverja hann teldi ástæðu þess
að Drangajökul‘1 hefði sokkið,
svaraði hann, að ástæðan væri
sú, að botngeymar skipsins
hefðu verið tæmdir. Kvaðst
hann sannfærður um það.. að
skipið hefði komizt heiSu og
höldnu til íslands, ef botngeym-
ar hefðu verið fullir.
Eftir Sylvia Thorpe
Alþýðublaðið — 11. jan. 1961